
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="0827df7d-ca3f-4b63-bffc-1b82fd6b8b4c"><p>Jan en Nino konden het niet helemaal eens worden over Assassin’s Creed: Syndicate, dus hoog tijd voor een Oud Hollandsche Duo Review. </p><p></p><p></p><h3>1. Ongediertebestrijding</h3><p>Dat Assassin’s Creed: Unity vorig jaar een technisch troepje was bij de lancering, is een understatement. De game werd getergd door glitches, bugs, framerate-problemen, overbelaste servers en andere narigheid. Het heeft Ubisoft een hoop patches, gratis DLC en zoete woordjes gekost om alles goed te maken. Dit jaar weer een poging, nu in één keer bug-vrij?</p><p></p><p>Wees gerust, het Unity-debacle wordt niet herhaald met Syndicate. Vanaf het eerste moment dat je de controller oppakt zie je meteen dat de framerate stabiel is en dat een hoop rare glitches zijn verholpen. Die verbeterde performance komt niet uit de lucht vallen. Ubisoft heeft alle multiplayercomponenten geschrapt en de straten van Londen zijn een stuk rustiger dan die van Parijs vorig jaar. Ik heb die hele multiplayer-modus nooit aangeraakt dus het zal mij een worst wezen, ik ben vooral blij dat Syndicate gewoon speelbaar is. De laadtijden hadden overigens wel wat korter gemogen, ik heb hem vanaf m’n PS4 HDD gespeeld en nog kon ik rustig een bakje koffie halen als ik bijvoorbeeld de fast travel optie had gebruikt.</p><p></p><p>Dat heb je zeker instantkoffie want ik vind ook de laadtijden reuze meevallen. Belangrijkste is gewoon dat Ubisoft in heeft gezien dat de Unity 'afwerking' gewoonweg niet kon en kan. Daarbij vind ik de game er prima uit zien en lopen, ook met oog op de verre draw distance en het feit dat Victoriaans Londen weer groter is dan Parijs uit Unity. We speelden deels op een HD-televisie van vier á vijf jaar oud en nog steeds ziet de game er pico bello uit voor een sandbox game van deze proporties. Ik ben tijdens drie dagen spelen één rare bug tegengekomen waardoor ik een savegame even opnieuw opstartte. Een wereld van verschil met vorig jaar. </p><h3></h3><p></p><h3>2. London Calling</h3><p>Na het Parijs van vorig jaar neemt dit negende deel in de serie ons mee naar het Londen in het jaartal 1868. Een gigantisch metropool dat, net zoals vorig jaar, midden in een revolutie zit. Dit keer is het alleen niet de bloederige Franse Revolutie maar de iets minder gewelddadige Industriële Revolutie. De wegen zijn breder gemaakt zodat er koetsen doorheen kun rijden en de lucht wordt op veel plekken vervuild door de rookpluimen uit de schoorstenen van de fabrieken.</p><p></p><p>Londen is fantastische stad vol met iconische gebouwen. Laat dat maar aan Ubisoft over en daar heeft het nooit aan gelegen bij de Assassins games. Leuk vind ik dat er niet alleen de nadruk gelegd wordt op die mooie trekpleisters (de Big Ben etc) maar dat ook de onderkant van de samenleving goed naar voren komt. De fabrieken, de sloppenwijken, de stations. Helemaal als het gaat regenen en je ziet die rokende fabrieken en die smerige Thames (in die tijd bijna een open riool) ruik je die Engelse Penny Dreadful vibe. Heerlijk.</p><p></p><p>Raar genoeg heb ik niet heel veel verschil tussen het Parijs uit Unity en het Londen uit Syndicate kunnen ontdekken. De vibe is iets anders, de monumenten verschillen natuurlijk en rijden nu koetsen op de bredere hoofdwegen maar daarmee is de kous ook wel een beetje af. Buiten de herkenbare unieke gebouwen en de reclameborden op de winkels na zou je mij zo screenshots van Unity kunnen verkopen als zijnde Syndicate. Ik vond Assassin’s Creed IV: Black Flag juist zo tof omdat hij ons meenam naar een compleet nieuwe omgeving, ik had graag ook zo’n verandering gezien in Syndicate.</p><p></p><p></p><h3>3. Maar hoe speelt ie dan?</h3><p>Assassin’s Creed viert dit jaar zijn achtste verjaardag dus de formule zal inmiddels bekend zijn. Je speelt een sluipmoordenaar (twee in dit geval) die in een open wereld setting verschillende quests en side quests afgaat om je aartsvijand -de tempeliers- uit te roeien. Meestal is het zaak om zo subtiel mogelijk een bepaald doelwit uit te schakelen maar er zijn ook genoeg andere activiteiten te doen, van het oplossen van moorden tot het bevrijden van kinderarbeiders. Nieuw in Syndicate zijn de rijdende koetsen en de rope launcher waarmee je eenvoudig naar de top van een gebouw vliegt.</p><p></p><p>De touwenlanceerder en de koetsen zijn allebei niet de veranderingen waar ik op had gehoopt. Tuurlijk, het is wel chill om met één druk op de knop naar de bovenkant van een hoog gebouw te knallen, maar ik vond het klimmen juist een van de leukste onderdelen van de serie en het trivialiseren daarvan stond niet op mijn verlanglijstje. De koetsen werken an sich en zijn best een significante verandering maar ook hier geldt dat ik liever over de daken klauter dan dat ik over straat rij. In sommige missies moet je op het dak van een rijdende koets staan om van voertuig naar voertuig te springen of om een potje op het dak te knokken maar de besturing daarvan liet me iets te vaak in de steek en ik heb deze functionaliteit dan ook niet vaker gebruikt dan noodzakelijk was. Ik zei het al eerder en ik blij het roepen; Black Flag werkte zo goed omdat het een compleet andere omgeving met een andere structuur en nieuwe gameplay introduceerde, Syndicate doet op dat vlak veel te weinig wat mij betreft. Ik had graag gezien dat de combat op de schop ging of dat de besturing op zo’n manier werd vernieuwd dat het nieuwe gameplay faciliteerde, maar in de praktijk ben je 90% van je tijd in Syndicate precies hetzelfde aan het doen als in Unity.</p><p></p><p class="p1"><span class="s1">Mensen stonden juist te juichen dat na Black Flag Ubisoft terug ging naar de roots van de serie dus ik ben ik het niet helemaal met je eens. Ja, Black Flag was tof maar ik vermaak me juist prima met de core pillars van Assassin's Creed. De besturing is juist tight as hell - je speelt gewoon te druistig - en de rope launcher werkt als de tiet van Queen Victoria herself. Daarbij je HOEFT hem niet te gebruiken he? Hij is volledig optioneel je kunt nog steeds alles rennen en klauteren. Hetzelfde geldt voor de koetsen. Er zijn een aantal verplichte koets-missies maar je kunt het grootste deel van de game ook fast travellen. Ik ben het eens dat het allemaal erg bekend voelt en speelt maar dat weet je van tevoren bij een Assassin's Creed game. De combat is wel degelijk een tikje anders, iets meer close combat-eske zo je wilt, en ja dat mag een keer flink op de schop maar de finishing moves zijn dan weer erg bruut en de wapens waarmee je vecht ook. Ik bedoel een verborgen mes in een wandelstok... what's not to like. Dus ja, het is bekende kost, maar het werkt allemaal prima en ik vind het feit dat je kunt kiezen tussen Jacob en Evie erg leuk. Met name Evie haar stealthy aanpak maakt het voor mij beter. Daarbij zou je door het hele Unity debacle bijna vergeten dat die game een aantal hele goede dingen introduceerde: de Black Box missies die je op verschillende manieren kon uitvoeren en het uitgebreid pimpen en upgraden van je uitrusting. Ik ben juist blij dat die elementen opnieuw zijn doorgevoerd in Syndicate.</span></p><p class="p1"><span class="s1"></span></p><p></p><p></p><h3>4. (What’s the Story) Morning Glory?</h3><p>Bij een nieuwe Assassin’s Creed hoort natuurlijk een nieuw verhaal en dit jaar volgen we dan het wel en wee van Jacob en Evie Frye. De Britse tweeling is opgevoed door een beroemde assassin en reist aan het begin van Syndicate naar Londen om het daar op te nemen tegen de tempelieren onder leiding van Crawford Starrick, een nare ondernemer annex badguy. Ze worden op hun missie bijgestaan door bekende historische figuren als Charles Darwin, Graham Bell, Charles Dickens en Koningin Victoria.</p><p></p><p class="p1"><span class="s1">Ik vond beide personages erg leuk, met een lichte voorkeur voor Evie. Ik vind het daarnaast altijd tof hoe Ubisoft historische personages in de gameplay verwerkt. Het is niet alleen maar namedropping, ze doen ook echt wat met die personages in de context van de tijd en de gameplay. Ik vind het leuk dat de specifieke Evie missies wat meer mysterieuzer zijn en ingaan op het grotere meta-verhaal van de AC-lore. Daarbij vind ik de verschillende bad guys, de luitenanten van de overall schurk Starrick, erg leuk uitgewerkt. Ik heb ze met veel genoeg uitgemoord. </span></p><p></p><p>De personages in Syndicate zijn gelukkig een stuk memorabeler dan die van Unity. Zowel Jacob als Evie zijn leuk gedaan en de onderlinge strijd is voor het grootste gedeelte leuk uitgewerkt. Het gekibbel tussen die twee is niet altijd even interessant maar het feit dat je nu met twee personages werkt is wat mij betreft een dikke plus. Je kan eenvoudig tussen de twee schakelen (mits je op de begane grond staat en anoniem bent) en ze hebben allebei hun eigen upgrade-punten dus je kan er voor kiezen om Evie alle stealth-upgrades te geven en Jacob te focussen op combat of vice versa. Ook de historische figuren als Dickens en Darwin zijn leuk uitgewerkt, prachtig gemodelleerd en leuk geschreven.</p><p></p><p></p><p></p><h3>5. Concluderend</h3><p>Syndicate laat me met een dubbel gevoel achter en dat zit me dwars. Enerzijds is het een veel betere game dan Unity vorig jaar was. Op een paar kleine hikjes en de lange laadtijden na ben ik amper problemen tegengekomen, de stad is nog groter, de personages zijn leuker en het verhaal is beter. Helaas weegt dat allemaal niet op tegen het feit dat ik na negen delen Assassin’s Creed-moe ben. Syndicate qua structuur, qua omgeving en qua gameplay zo erg op Unity dat de verveling snel toesloeg en ik waarschijnlijk was gestopt met spelen als ik die game niet hoefde te reviewen. Als je al een tijd geen Assassin’s Creed hebt aangeraakt of als je echt smakt naar meer is Syndicate de game voor jou, maar als je net als ik elk jaar het nieuwste deel speelt ben ik bang dat je hier niet veel voldoening uit gaat halen.</p><p></p><p class="p1"><span class="s1">Met deze Assassin's Creed game stelt Ubisoft (gelukkig) orde op zaken en is de franchise gered. En dat is mooi want laten we vooral niet vergeten hoeveel prachtige avonturen, locaties en verhalen de serie ons gebracht heeft. Ubisoft moet wel oppassen voor het Far Cry 3/4 syndroom waarbij de verschillende delen onderling wel erg veel op elkaar blijven lijken. Dat gezegd hebbende, heb ik me echt prima vermaakt met Syndicate. De toffe setting en dito verhaal, de soepele besturing, het rauwe knokken en de twee personages maakten dat ik steeds weer verder wilde spelen en terugkeerde naar het smerige, mooie Victoriaanse Londen. Al spreek ik wel de hoop uit om volgend jaar geen muizenstapjes maar leeuwensprongen vooruit te maken met de serie of gewoon eens een jaartje vrijaf te nemen. </span></p><p></p><h1>Effe Spelen!</h1><h3><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/_BwWM_PwwBs" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="425"></iframe></h3></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Assassin's Creed Syndicate - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links