Vroeger was alles in de game-industrie episch. Meer dan twee noten in de muziek? Epische soundtrack! Een verhaal dat verder ging dan een prinses in een ander kasteel? Epische verhaalvertelling! Even werd het epic, toen we grootse boss battles kregen. Daarna gingen we weer terug naar episch, bij het ontstaan van openwereldgames. Maar inmiddels is dat (vrij legitieme) woord bijna verboden bij het omschrijven van games. Ik heb me daar precies nul keer zorgen om hoeven maken, want Avowed is alles - behalve episch.
De toon van de muziek
Het slotstuk van Avowed kent geen dikke Independence Day-speech die je juichend op de banken krijgt, de muziek zet nooit kippenvel op m’n armen (sterker nog, ik ben me geen enkele keer bewust geweest van of er überhaupt muziek te horen was) en de camera zwaait nooit eens een keertje dramatisch in slow motion rond voor een hero shot van onze, eh, heroes. Dergelijke emotionele pieken kent deze game simpelweg niet; de ervaring is stabiel, vlak, waterpas.
Daartegenover staat dat er ook amper dalen zijn en alles leunt op het schrijfwerk. En daar zit een groot deel van de kracht van Avowed. Voor volgers van ontwikkelaar Obsidian Entertainment mag dat geen verrassing heten. Ze mogen de afgelopen jaren dan wat unieke uitstapjes gemaakt hebben (zoals Pentiment en Grounded), diep van binnen zijn het nog altijd de meesters van de gruwelijk geschreven rpg’s. De een bewierookt Fallout: New Vegas, de ander steekt de loftrompet af over Star Wars: Knights of the Old Republic 2 en ondergetekende roemt nog steeds Neverwinter Nights 2 als het beste werk van de studio. Avowed mag alleszins in dat rijtje plaatsnemen.
De vriendelijkheid zelve
Het is ook het belangrijkste wat je over deze game moet weten. Alles hier leunt op een prima hoofdverhaal, dat als een kerstboom met honderden ballen talloze sidequests en briljant geschreven interacties aan zijn takken heeft hangen; het zijn die dingen die de boom glans geven.
Tijdens de 20 en 45 uur die je in de game besteedt (afhankelijk van hoeveel optioneel spul je doet) loop je om de honderd meter weer een nieuw dialoogje of bezigheidje tegen het lijf die de vaart erin houdt. Avowed laat zich opdelen in vier middelgrote zones, maar daar propt het net zoveel content in als de gemiddelde hé-zie-je-die-berg-in-de-verte-daar-kun-je-naartoe-lopen-game. De spelbeleving voelt daardoor heerlijk compact en vriendelijk op maat gemaakt voor spelers die geen honderd uur te over hebben. Nu ik er over nadenk: eigenlijk lijkt élk besluit in deze game wel gemaakt om vooral heel vriendelijk te zijn richting de speler.
Acht miljoen aardappelen
Je stamina gaat nooit op tijdens het rennen. Je kunt hele huizen leegroven onder de ogen van hun bewoners, want er is geen systeem omtrent stelen of naar de gevangenis gestuurd worden. Je kunt npc’s niets aandoen en qua beschikbare klassen is er slechts het basale warrior-mage-ranger-driehoekje. Respeccen kost geen knoop en fast travel is er in overvloed. Je kunt wel te veel spul meenemen zodat je ‘overencumbered’ bent (en loopt als een trage slak), maar met een druk op de knop stuur je zonder moeite overbodig spul naar je kamp. En daarbij, enkel het gewicht van je gear telt. Wie dat wil neemt deze hele reis fluitend acht miljoen aardappelen mee in z’n broekzak.
Nu ben ik groot fan van quality of life, maar Avowed doet wel héél lief. Door al die systemen relatief oppervlakkig te maken, ontstaat er ook nooit een beetje wrijving of indrukwekkende diepgang. Hetzelfde geldt voor het vechten: herlijk dat je in deze fantasiewereld pistolen en geweren hebt, of een toverstaf als AK47 kunt gebruiken, maar de échte keuzes blijven slechts beperkt tot het verhaal. In de spelelementen bestaat het maken van afwegingen amper en al is het mixen van klassen aardig, ook daar gaat het nooit écht diep. Ik ben allang blij dat Obsidian er wél voor heeft gekozen om de uitdaging op een bijzonder fijn (en relatief hoog) niveau te zetten.
Crawl like it’s 1992
Avowed is daarmee vooral een heel erg ‘leuk’ spel geworden. De first-person-actie verloopt soepel genoeg en flirt voornamelijk speels met staminamanagement, mêlee-aanvallen en het managen van je positie ten opzichte van vijanden. Daarin doet het, in de positieve zin van het woord, een beetje denken aan de oude dungeon crawlers uit de jaren negentig, zoals Lands of Lore en Ultima Underworld.
Dat laatste is meteen de reden dat deze game voor mij een droom is die uitkomt. Want een game als toen, met de graphics van nu, dat wil ik al jaren. Met een glimlach op mijn gezicht heb ik hier kilometers verkend en hordes gekke monsters gesloopt in vaak werkelijk prachtige omgevingen, zonder dat de game me een strobreed in de weg legt. Eén keer moest ik een oude save herladen vanwege een bug en twee sidequests heb ik vreemd genoeg nooit kunnen afronden. Maar verder is de boel zo hard opgepoetst dat ik m’n eigen blije gezicht in de reflectie kon terugzien.
De hoofdrolspeler in dit avontuur (het schrijfwerk, de narratieve keuzes, de karakters van de personages en de band die zij opbouwen) staat er bijzonder goed op. Fotogeniek, met spierwitte tanden en extreem aantrekkelijk. Hij of zij heeft alleen een weinig spraakmakend outfitje aangetrokken. Op zich weinig mis mee. Je zou zelfs kunnen zeggen, meer dan prima. Maar wat ‘ie zeker niet is, is episch.
Avowed is vanaf 18 februari verkrijgbaar voor Xbox Series X/S en pc. Ook is de game vanaf release speelbaar via Xbox Game Pass. Mensen die de premium editie van de game hebben gereserveerd kunnen vanaf vandaag aan de slag.
Opmerkingen