Black Myth: Wukong (PS5) review - Trots als een aap met zeven ballen

Toen ik op de middelbare school de nu-metalband Coal Chamber ontdekte, las ik in een interview dat de zanger hun muziek ‘spookycore’ noemde. Zelfs ik, een brutale, wereldvreemde, 16-jarige snotneus met veel te vettig stekeltjeshaar vond dat toentertijd al belachelijk. “Hou toch je bek, joh, je maakt gewoon nu-metal”, dacht ik. “Je probeert er gewoon een ander label tegenaan te flikkeren omdat je niet geassocieerd wil worden met de Limp Bizkits van de wereld.” Nou klinkt dit wellicht als een rare anekdote, vooral in een recensie over een videogame, maar ik moest er tijdens het spelen van Black Myth: Wukong opeens weer aan denken.

Vorige week waren namelijk allerlei random gamers op Twitter weer eens boos op me. En deze keer niet eens omdat ik over politiek of religie zat te lullen, maar simpelweg omdat ik getweet had dat Black Myth: Wukong gewoon een soulslike is. “Het is helemaal geen soulslike want zelfs de developers hebben gezegd dat ’t geen soulslike is”, aldus allerlei vage, anonieme accounts die net zo weinig volgers als hersencellen hebben. “Mijn broeder in Christus, heb je nooit van marketing gehoord?”, denk ik dan. Natúúrlijk gaat ontwikkelaar Game Science niet zeggen dat dit een soulslike is. Zij hebben jarenlang, met een relatief klein team, keihard gewerkt aan een van de veelbelovendste en meest gehypete Chinese games aller tijden; denk je echt dat ze dat wereldwijde enthousiasme gaan temperen door het expres te associëren met een subgenre waar ook games als Lords of the Fallen onder vallen?!

Hyperspecifiek

Anyway, Black Myth: Wukong is dus een soulslike. Sorry, haters, maar dat is gewoon de harde waarheid. De game draait om spectaculaire, brute bossbattles waarbij defensieve gameplay (rollen, pareren, etc.) net zo belangrijk is als offensieve. Checkpoints vullen je healing items bij en laten je naar voorgaande checkpoints teleporteren, maar ze respawnen ook alle vijanden. Tragische sidequests kun je volledig verkloten omdat je één keer vergeten bent het laatste stukje dialoog van een vage NPC door te drukken. Je kunt hyperspecifieke builds maken door wapens, bepantsering, accessoires en magie op synergetische wijze met elkaar te combineren. En uiteindelijk draait alles gewoon om resource management, zoals health, mana en uithoudingsvermogen. Ik herhaal: Black Myth: Wukong bevat stamina management, misschien wel de toonaangevendste mechanic van heel Souls.

En misschien nog wel belangrijker dan al die elementen die de Souls-blauwdruk vormen, is het feit dat de game vóélt als een soulslike. Het heeft dezelfde avontuurlijke aantrekkingskracht, dezelfde emotionele structuur, dezelfde versplinterde verhaalvertelling; gewoon dezelfde algehele dynamiek. Ik bedoel, shit, het heeft zelfs schatkisten in het midden van kamers met als enige doel jou in hele specifieke hinderlagen te lokken. Thanks, Miyazaki. En wanneer je tijdens de moeilijkere bossfights boos op jezelf wordt omdat je merkt dat je aan het paniek-rollen bent én niet nauwkeurig genoeg je healings aan het timen bent, dan zie je opeens alle andere soulslikes ooit aan je voorbij flitsen en hóór je je eigen spiergeheugen zeggen: “Bro, dit is 100.000% een soulslike.”

Black Myth: Wukong is een soulslike. Punt.

Lange stok

En dat is uiteraard helemaal prima, verder. Weinig games bieden immers bevredigendere interactieve ervaringen dan een degelijke soulslike, dus de vraag is hier eigenlijk: is Black Myth: Wukong een góéde soulslike? Doet het iets nieuws? Heeft het überhaupt bestaansrecht in ’t kielzog van Shadow of the Erdtree? En het antwoord daarop is, gelukkig, een volmondig ja. De combat heeft namelijk dusdanig veel flair en eigen goede ideeën dat de game een eervol plekje weet te verdienen naast (en misschien zelfs boven) soulslikes als Lies of P. Alle systemen bieden dusdanig veel variatie en diepgang dat het je laat vergeten dat je de hele game lang alleen maar een aap aan het besturen bent wiens enige wapen een lange stok is.

Dit heeft onder andere te maken met de drie ‘stances’ die je kunt aannemen. Ondanks dat ze enkel de heavy attack van je aap veranderen, resulteren ze alle drie in volledig andere speelstijlen. De standaard Smash-stance doet niets bijzonders, maar raakt als een malle én laat jou rennen terwijl je de zware aanval oplaadt. De Pillar-stance is heel verdedigend, aangezien het je hoog op je stok laat zitten, en met de Thrust-stance kun je tegenstanders afstraffen door je staf plotseling heel lang te maken. (Stop met gniffelen, daar achterin.) En ondanks dat het volledig mogelijk is om de gehele game uit te spelen in maar één stance (hoest, Smash, kuch) wordt de combat pas echt sick wanneer je de drie continu afwisselt. Zo ging ik aanvankelijk altijd los in Smash, maar schakelde ik al snel mid-combo over naar Thrust om wat veiliger genadeklappen uit de delen, alvorens ik grote area of effect-aanvallen ontweek (en afstrafte) met Pillar. Voelt goed, mede-sapiens. Voelt heel goed.

Onoverwinnelijk

Daarnaast voegt Black Myth: Wukong een heel nieuwe resource toe die je moet managen: Focus. Sterker nog, de hele game draait om Focus. Focus is namelijk de energie de je opbouwt wanneer je aanvalt en verdedigt, en hoeveel je daarvan in je lichaam hebt opgeslagen bepaalt hoe hard je daadwerkelijk slaat met je zware aanval. Een combo eindigen zonder opgebouwde Focus doet dus niet alleen veel minder schade dan een combo die drie bolletjes aan Focus in één klap spendeert, maar het zal er ook een stuk minder spectaculair uitzien. Met andere woorden: je moet je heavy-aanvallen “verdienen”. Tijdens de hitte van de strijd bepalen wanneer je je zorgvuldig opgebouwde Focus precies wilt ontketenen voor maximale impact voegt een erg interessante laag aan alle gebruikelijke tactiek toe, en past perfect binnen het managen van health, stamina en mana dat je bij soulslikes sowieso al moet doen.

Wanneer je vervolgens ook nog gebruik begint te maken van alle andere systemen en complexere opties, dan begin je je echt een (apen)god te voelen. Toegegeven, de aan cooldown-metertjes gelinkte magische spreuken en spirits zijn wat minder interessant, aangezien je ze à la God of War gewoon altijd meteen aan het begin van een gevecht spamt om ze zo snel mogelijk weer te kunnen gebruiken. Maar te ontgrendelen moves als Rock Solid of Resolute Strike? Chef’s kiss. Zo kun je met Rock Solid van steen worden zodat je een vijandelijke move kunt pareren en in één klap veel Focus kunt winnen. En Resolute Strike? Daarmee kun je, als je heel goed timet, tíjdens je eigen combo op een vijandelijke tegenaanval anticiperen, waarna je een onoverwinnelijke counter-klap uitdeelt. Zónder je combo te hoeven droppen. Nou, wie mij een beetje kent weet dat ik van dit soort shit altijd nieuwe onderbroeken moeten aantrekken, want oh boy, wat lékker.

TikTok

De reden dat ik Black Myth: Wukong dus zo hoog heb zitten is omdat je, als je wilt en goed genoeg bent, de game een héél stuk agressiever kunt spelen dan de gemiddelde soulslike. Waar combat in dit soort games meestal draait om de defensieve dans van “baas valt aan, ik ontwijk, nu mag ik aanvallen”, weet Wukong dat te ontstijgen met systemen als Resolute Strike en de Thrust-stance. Zelfs de meest defensieve momenten blijven jou hierdoor altijd offensieve kansen bieden. Je voelt je dus daarom altijd in controle van het gevecht, zelfs bij de bazen die niveautje FromSoft zijn. Want, ja, van alle bazen - en damn, dat zijn er véél - zijn er zo’n 70% eigenlijk best wel heel erg makkelijk, maar vooral de eindbazen van de zes hoofdstukken en de vele geheime bazen zullen het uiterste van je vereisen. Zoals het hoort, verdomme, want een succesvolle Resolute Strike uitvoeren opent je derde oog voorál wanneer je ‘m perfect weet uit te voeren tijdens een vernietigende 7-hit-bliksemcombo van Yellow Loong.

Combineer dat heerlijke gevechtssysteem met de indrukwekkende manier waarop de game je elke paar minuten nieuwe skillpoints, powerups, collectibles, spreuken, wapens, quests, bazen en andere verrassingen voorschotelt - deze ontwikkelaars snappen de TikTok-generatie als geen ander - en je raakt gewoon geen moment verveeld. Ik kan de segmenten die mij ergerden op één hand tellen (bedankt, hoofdstuk 3) en dat is een verdomd goede prestatie voor een veertig à vijftig uur lange game van ontwikkelaars die hiervoor alleen maar mobile meuk hebben gemaakt. Dat je tussen de hoofdstukken door ook nog getrakteerd wordt op een paar prachtig geanimeerde segmenten (inclusief stop-motion!) bewijst hoeveel liefde er in Black Myth: Wukong zit. Liefde voor gaming, maar ook liefde voor het culturele, historische en zelfs religieuze erfgoed waar de game op voortborduurt. En dat blijft bij je, zelfs wanneer je geen reet van ’t verhaal snapt, niet weet wat Taoïsme is en bij de naam Buddha vooral moet denken aan goedkope meuk van de Xenos.

Onzichtbaar

Stiekem wil ik dus niets liever dan deze game een dikke, vette Gold Award geven. Maar aangezien ik in ieder geval moet doen alsof ik nog enigszins professioneel ben, kan ik niks anders dan eerlijk zijn over de vooral technische mankementen van de game. Ik ben de anti-Florian, dus je weet dat een game optimalisatieproblemen heeft wanneer zelfs ík begin te janken over frame-skips, inconsistente framerates en crashes (heb er gelukkig ‘maar’ drie gehad). Zo ben ik zelfs een keer doodgegaan tijdens een optionele bossfight waarbij je moet letten op twee vlammende wielen die door de arena crossen: tijdens het draaien van de camera besloot het beeld een halve seconde te bevriezen, waardoor ik niet doorhad dat ik in het pad van een van die wielen stond. Dikke, vette domper. Nou zou ik niet zeggen dat de PS5-versie van Black Myth: Wukong voor mij onspeelbaar was - ik heb de Platinum immers al bijna binnen en ik geniet er nog steeds van - maar dat is voor jullie wellicht anders.

Ook was ik, vooral in de eerste vijf à tien uur van de game, ontzettend geïrriteerd door het leveldesign. De game bevat duidelijke, behoorlijk lineaire paden, maar door de manier waarop het groen, de rotsen en hutjes zijn neergezet denk je aanvankelijk op veel meer plekken te kunnen komen dan daadwerkelijk mag. De game zit bomvol onzichtbare muren die je inconsistente informatie geven over waar je wel en niet naartoe mag, en dat heeft best vaak gezorgd dat ik ergens van afdonderde waar ik niet hoorde te zijn of een paadje negeerde waar ik wél hoorde te zijn. Op dat gebied zie je dat Game Science nog niet de ervaring en wijsheid heeft van bijvoorbeeld een FromSoft. Gelukkig wen je er snel aan; de mooie visuals van de levels maken een hoop goed. Bovendien is verkenning hier een stuk minder belangrijk dan het vechten, dus Black Myth: Wukong hoort verder wel gewoon tot de drie beste soulslikes van het jaar; onder Shadow of the Erdtree, boven Stellar Blade.

Want, nogmaals: Black Myth: Wukong is “gewoon” een soulslike. Begrepen, Twitter?

Black Myth: Wukong is nu verkrijgbaar voor pc en PlayStation 5. Een Xbox Series X/S-versie volgt later.