Burnout Paradise Remastered – Review
2008 is niet alleen een fantastisch gamejaar, het is ook tien jaar in het verleden en daarmee het bewijs dat Wouter kneiteroud is. Hij kan zich Paradise City namelijk nog als de dag van gisteren herinneren, maar gelukkig zorgt Burnout Paradise Remastered ervoor dat oud zijn deze ene keer niet eens zo heel erg is…
Van alle raceseries die ik gespeeld heb, en in veel gevallen ook weer gedropt, blijft Burnout wel m’n favoriet. Need for Speed is te grillig, Forza Motorsport te serieus, Forza Horizon heeft geen crashes, The Crew is te vrijblijvend, Gran Turismo te saai en Dirt… eh, te vies? Al die series doen wel iets goed en WipEout of GRiD komen heel dicht in de buurt van het overweldigende, vrolijk makende spektakel dat Burnout biedt, maar er is maar 1 baas. Tenminste, dat vónd ik altijd en net zoals mode, technologie en het Nederlandse weer, veranderen meningen constant. Dus misschien zou ik tijdens het spelen van Burnout Paradise Remastered er achter komen dat óf mijn herinneringen me bedriegen, of dat mijn mening dusdanig veranderd is dat het helemaal niet zo´n ultieme racegame blijkt te zijn…
Wat maakt Burnout Paradise Remastered Remastered?
Gelukkig is niets minder waar: Burnout Paradise Remastered is een GE-NOT. Er is verder weinig veranderd aan de game van Criterion uit 2008, behalve dan dat de details van de textures omhoog zijn gegooid, de schaduwen zijn verbeterd en de reflecties nu in hogere resolutie zijn. Ohja en hij loopt op een solide 60 frames per seconde, maar dat deed de PS3-versie vroegah ook al. Ik speelde ‘m destijds echter op de 360 en die scheen een iets minder soepele framerate te hebben, hoewel ik daar geen fuck van gemerkt heb om eerlijk te zijn. Het vetste van Burnout Paradise Remastered is wel het feit dat de game in 4Ktjes op een PS4 Pro of Xbox One X kan, en op die setting moet je wel héél goed kijken wil je opmerken dat het een tien jaar oude titel is. Want alleen een grafische update is er nodig om Burnout Paradise naar 2018 te trekken, aangezien de rest zo solide en ultiem vermakelijk is, dat de game nog steeds relevant is.
Burnout Paradise Remastered: een ode aan Paradise City
In Burnout Paradise Remastered scheur je rond in Paradise City, een fictieve stad die speciaal vormgegeven is voor snelheidsmaniakken. Voor race-duivels. Voor crash-gekkies. Er zit ook nog een kek stunteilandje aan de oostkust vastgeplakt genaamd Big Surf Island, een deel dat ooit als DLC aangeboden werd en nu standaard bij het Burnout Paradise Remastered-pakket zit, samen met nog een aantal extra wagens die oorspronkelijk niet deel waren van de basis-game. Paradise City is daarmee een uiterst plezierige speeltuin die niet alleen speciaal -en perfect- ontworpen is voor free roaming plezier (gewoon een beetje rondscheuren en billboards plus hekjes kapot rijden, nieuwe wagens van de weg rijden om ze zo te unlocken en super jumps maken), maar ook om de vier verschillende soorten events te huisvesten: Road Rage, Race, Stunt Run, Marked Man en Burning Run. Deze zijn allemaal op hun eigen manier knetterleuk en uniek aan Burnout Paradise, waarbij zelfs de gewone races afwijkend zijn aangezien je daarin zelf je route moet bepalen naar het einde van het parcours, terwijl je verwoed pogingen doet je tegenstanders van je af te beuken. Aan het begin is dat vrij makkelijk, maar zodra je je A license hebt… nou, daarvoor moet er een woord verzonnen worden dat de overtreffende trap is van ‘hectisch’. Chaoctisch, ofzo…
Burnout Paradise Remastered: enthousiast, schreeuwerig en bliksemsnel
Burnout Paradise Remastered is nog steeds niet perfect, want sommige dingen die tien jaar geleden al een beetje vervelend waren, blijven hetzelfde. Zo zal je na een race vaak terechtkomen in het westelijke gedeelte van Paradise City, daar waar je best een pokkeneind moet rijden om bij je volgende event te komen, helemaal als je alles in die omgeving al hebt weggewerkt. Want aan fast travel doet Burnout Paradise Remastered niet en ook het wisselen van auto’s is iet wat omslachtig: je moet steeds naar de dichtstbijzijnde Junkyard rijden om in een andere wagen te stappen. Ik vind dat eigenlijk wel een zekere charme hebben, want het zorgt ervoor dat de tof verzonnen fantasiewagens (want geen enkele autofabrikant wil dat hun wagens zo in de prak worden gereden als in Burnout gebeurt) een beetje bijzonder blijven omdat je er moeite voor moet doen. Maar het haalt wel iets van de intense snelheid af in Burnout Paradise Remastered, iets waar deze game juist zo extreem goed in is. Want als je Paradise City eenmaal een beetje uit je hoofd kent, je hebt een bliksemsnelle wagen gescoord, de fijne soundtrack blaast lekker, je rijgt de ene na de andere burnout aan elkaar en je zit heerlijk ‘in the zone’, dan maak je een sensatie mee die onvergelijkbaar is met wat voor (race)game dan ook. De volmaakte flow van deze game, de felheid in de kleuren en het geluid, het enthousiaste schreeuwerige ervan, een gekte die alleen kort onderbroken wordt als je auto in slow-mo, als een colablikje, plat gedrukt wordt wanneer het onvermijdelijk een keer crasht, dat is iets wat je nu (nóg een keer) kan meemaken, maar dan met nieuwe lak erop. Wat een GE-NOT.
Check hier trouwens de top 10 van onze beste racegames allertijden. Drie keer raden wat er op 1 staat!
