
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="a4d36cc1-aa0e-4f36-8ca6-a43abdc150ad"><div class="OutlineElement Ltr SCXW216006246"><p style="text-align: justify;">Call of Duty WWII verspilt geen moment om indruk te maken, want als ik de campagne induik, word ik meteen geconfronteerd met de vetste scenes van de hele game... D-Day natuurlijk, een van de meest iconische slagen van de Tweede Wereldoorlog. We hebben deze dag al tientallen keren door verschillende media kunnen beleven, maar in een game is dit verreweg de meest indrukwekkende variant. Niet alleen hoe het er visueel uitziet, maar meer het gevoel wat je krijgt als je de zee induikt, een regen van kogels ontwijkend. Hoe je langs krijsende soldaten moet sprinten, over afgerukte ledematen moet rennen, meters moet pakken om zo snel mogelijk weer naar beneden te duiken. Hoe je moet overleven en dat je niet eens de káns krijgt om een Duitser te raken. Deze eerste kennismaking met Call of Duty WWII maakt indruk.<br/></p><h3>Boerenpummel verveelt zich nooit</h3><p>Gelukkig is de rest van de campagne ook erg tof, en biedt het veel afwisseling, niet teveel hersenloos geknal en een verhaal waar warempel een touw aan valt vast te knopen, ook al liggen sommige onderlinge verhoudingen tussen de mannen van je peleton er een beetje dik bovenop en zijn ze op momenten een beetje triviaal, het wordt nooit echt vervelend. We beleven D-Day en de dagen/weken erna door de ogen van 'Red' Daniels, een boerenpummel uit Texas die samen met zijn makkers van de First Division probeert te overleven. Dat doe je door je een weg te vechten door het Duitse front, of dat nou is met een hele divisie en tanks of met een paar gasten, sluipend door een Nazi-kamp, of wilde achtervolgingen in een jeep, je verveelt je nooit in de singleplayer.</p><p style="text-align: center;"><br/></p><h3>Rousseau Bond</h3><p>In een van m'n favoriete missies speel je met Rousseau, een Franse verzetsstrijdster die met valse papieren een Nazi bolwerk binnen moet dringen. Je wordt op het hart gedrukt om de gegevens goed door te nemen, en als je, terwijl je stiekem in het hol van de leeuw documenten doorbladert, daadwerkelijk door een SS officier aan de tand wordt gevoeld over je intenties, krijg je het toch wel lichtelijk benauwd. Als het dan lukt om stilletjes een paar Nazi-nekjes om te draaien en je missie te voltooien zonder gesnapt te worden, is de voldoening dan ook heerlijk. Er zitten dan ook meer herspeelbare en meer memorabele missies in WWII dan in de afgelopen drie Call of Duty singleplayer campagnes.<br/></p><h3>Nazi's moeten dood</h3><p>Het pakket van al die verschillende soorten missies, is een hele fijne. vanaf het begin zat ik lekker in het verhaal en daar kon je me met geen Pantzerfaust uitkrijgen. De afwisseling zit er dus goed in, en het verhaal slaagt erin om me zes uur lang geboeid te houden, en weet zelfs een emotionele snaar te raken, met persoonlijk drama, maar ook als andere verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog op krachtige manier aan bod laten komen. Na het spelen van de campagne heb je dus niet alleen maar *boem boem* Nazi! *knal* *bam* Scheisse! *pieuw* *headshot* achter je kiezen, maar sta je ook effe stil bij de hoofdreden waarom Nazi’s voor altijd moeten blijven op de enige plek waar ze ertoe doen: dood en in de verre geschiedenis.</p><p style="text-align: center;"><br/></p><h3>Vernieuwingen in de multiplayer</h3><p>De multiplayer van Call of Duty WWII krijgt een nieuw tintje met de invoering van Headquarters, een militair kamp social space waarin je rondloopt met 48 spelers en waar van alles te doen is. Je kunt er bijvoorbeeld mensen uitdagen voor een 1 tegen 1 gevecht in de arena (terwijl anderen toe kunnen kijken), de schietbaan op om je skills te oefenen, scorestreaks testen en orders ophalen. Die orders zijn een soort bounties, zoals 'maak 5 vijanden dood met een granaat', of 'haal 75 multikills', als je dat gehaald hebt, krijg je daar weer punten voor en Supply Drops, waarin outfits, wapens, XP multipliers of andere dingen inzitten (normale, zeldzame, epische en legendarische). Maar, maak je geen zorgen, waar je in Advanced Warfare (de vorige game van Sledgehammer) wapens kon verdienen die andere stats hebben, is alles in WWII puur cosmetisch. Ik vind Headquarters een toffe en zinnige toevoeging, er is genoeg te doen en het geeft veel meer opties voor de community om buiten de potjes om te ouwehoeren.</p><p style="text-align: center;"><br/></p><h3>War-modus: tof met weinig maps</h3><p>Een andere toevoeging is de nieuwe game modus: War, waar je als aanvallende en verdedigende partij een oorlogsscenario naspeelt, zoals D-Day. Het is een erg leuke modus, met één waanzinnig toffe map (D-Day), een aardig goede map (Operation Breakout) die we ook al konden spelen in de beta, en de derde en laatste map die ik echt niets aan vind, omdat het op een bepaald punt in de map vooral neerkomt op granaten spammen. Zeker als ik kijk naar de D-Day map, heb ik een goed gevoel bij de modus, en heeft het veel potentie, want als het klikt heeft deze modus alles: teamspel, tactiek en spanning. Toch kan de modus wel wat meer toffe maps gebruiken.<br/></p><h3>Pick Ten eruit</h3><p>Deze twee toevoegingen aan de multiplayer komen naast de typische Call of Duty multiplayer content te staan, met modi die we al jaren spelen, maar dan in een andere setting (dus geen doublejumps en wallruns) en met WWII-guns. Het pick ten systeem is wel losgelaten en de perks zijn ook op de schop gegaan. Je kunt nu kiezen voor één standaard perk, die basic training heet en ervoor zorgt dat je bijvoorbeeld een extra attachment kunt kiezen, een tweede primary wapen, of meer informatie op de minimap. Andere perks zijn er wel, maar daarvoor moet je nu een Division kiezen die je een bepaalde perk geeft die je kunt upgraden door je Division te levelen. Zo speelde ik veel met de Airborne klasse, die vooral is gericht op snelheid en behendigheid. Zo kon ik naar mate ik mijn Division levelde, sneller en langer rennen, makkelijk over obstakels klimmen enzovoorts.</p><p style="text-align: center;"> </p><p style="text-align: center;"></p><h3>Problemen met de servers?</h3><p>Het zijn lichte aanpassingen waardoor ik nog heel erg dat typische COD-multiplayer gevoel had. En of dat een plus- of minpunt is, is voor iedereen anders natuurlijk. Voor mij maakt het de multiplayer iets minder interessant om langdurig te blijven spelen en neig ik meer naar de nieuwe War modus. Een puntje van zorg is wel dat er tijdens het review-evenement nogal wat problemen waren met de matchmaking, party's zorgden voor problemen, en we kregen regelmatig te maken met een disconnect van de server. Ik heb een vroege versie gespeeld, dus het is mogelijk dat het op tijd is opgelost, maar houdt voor de zekerheid dit artikel even in de gaten voor updates over de status van de multiplayer servers.</p><p><strong>UPDATE (3/11)</strong>: En inderdaad gebeurt er nu waar ik al bang voor was: er zijn flinke serverproblemen in Call of Duty WWII. Lees <a href="https://pu.nl/artikelen/nieuws/call-of-duty-ww2-heeft-last-van-server-problemen/" target="_blank" title="COD WWII serverproblemen">hier</a> meer.<br/></p><h3>De Zombie-modus van Call of Duty WWII</h3><p>Waar we vorig jaar de jolige kant op gingen met de zombies in een 80's pretpark en David Hasselhoff, is het dit jaar veel meer vergelijkbaar met de duistere en horror-achtige zombie modus van World at War, de laatste Call of Duty game in de Tweede Wereldoorlog. Samen met je team moet je ervoor zorgen dat je de broer van een van je teamgenoten redt die in de greep is van een nare Duitse professor die allerlei weird ass machinerie heeft gebouwd die je moet zien te gebruiken om het mysterie te ontrafelen. Waar ik de afgelopen jaren al vrij snel afhaakte vanwege de onduidelijke en onoverzichtelijke doelen, is dat dit jaar aangepakt. Het is wat vriendelijker gemaakt voor de beginner en zo kan eigenlijk iedereen redelijk uitvogelen wat er van je verwacht wordt, zonder dat je 180 keer doodgaat of er 10 YouTube filmpjes over moet checken. Je objectives zijn meestal duidelijk -al is het vaak wel op een cryptische manier- en de personages beschikken alle vier over speciale krachten die je soms net effe die adempauze geven die je nodig hebt. Ik vind het fijn dat er even een stap terug wordt gedaan om het instapniveau wat te verlagen, zodat het voor iedereen wat duidelijker is wat er moet gebeuren en wat je überhaupt aan het doen bent. Maar, mocht je bang zijn dat het je nu té makkelijk wordt gemaakt, maak je geen zorgen, het wordt later in de game nog steeds fucking moeilijk.</p><p style="text-align: center;"></p></div></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Call of Duty WW2 - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links