Captain America: Brave New World filmreview - Braaf en zeker niet nieuw

Steve Rogers heeft de Cap-kap al een tijdje opgehangen, met Sam Wilson - die voorheen de titel Falcon droeg - als nieuwe trotse bezitter van het schild. Zijn vleugels en zijn bromance met Bucky zijn niet langer de definiërende aspecten van zijn personage, al spelen die vleugels nog altijd een aanzienlijke rol.

In Captain America: Brave New World wordt gepoogd stripboekverhaal te vertellen dat aanvoelt als een politieke thriller. Daarbij krijgen ze te maken met Thaddeus ‘Thunderbolt’ Ross, die op dit moment in het MCU de Amerikaanse president is en gespeeld wordt door Harrison Ford. Er blijkt politiek gesjoemel plaats te vinden waardoor de plannen van de president worden gedwarsboomd, waar Captain America natuurlijk een stokje voor moet steken.

Verdrag, verdrag, verdrag

De grootste horde waar Captain America echter mee te maken krijgt is die van de bureaucratie. Captain America heeft zich namelijk te houden aan de bevelen van de soms wat erratische Thaddeus Ross: de president heeft moeite om zijn humeur niet tot impulsieve acties te laten leiden (klinkt dat bekend?), waardoor meneer de kapitein zo nu en dan buiten spel wordt gezet.

Daarbij heeft Ross één belangrijk doel: een internationaal verdrag rondom grondstoffen op touw zetten, zodat de landen verenigd worden. Een figuur uit de schaduwen probeert dit verdrag te dwarsbomen, maar het hele verdrag - dat veel te vaak terugkomt - is vooral een McGuffin om deze persoon uit de schaduwen te trekken.

De Avengers-wortel

Daarbij lijkt het MCU eíndelijk weer een beetje te pogen om een wereld te creëren, in plaats van op zichzelf staande films met een dun touwtje aan elkaar te knopen. Ze doen bijvoorbeeld eindelijk iets met die gigantische Celestial die uit de aarde komt kruipen, terwijl Marvel het al vier jaar lang niet aandurft om ook maar één shot van de aardbol te laten zien met die uitstekende reuzenhand.

Bij die world building begaat de film wel een paar zonden: zo hangen ze ons in typische MCU-stijl een wortel voor van wat komen gaat, enkel om wat enthousiasme op te wekken. Zo wordt vroeg in de film gesuggereerd dat het opnieuw opzetten van de Avengers een belangrijke rol speelt, wat daarna niet de sleutelrol speelt die het lijkt te gaan spelen.

Ook breken ze een gouden regel van film maken: ‘show, don’t tell’. In plaats van dingen te laten zien, stáát de film erop om alles aan je uit te leggen. Dat is in een film met veel politiek natuurlijk vaker het geval, maar in Captain America: Brave New World zijn de schalen niet in balans.

‘Want hij is heel slim!’

Brave New World heeft vooral een groot probleem in hoe de film zichzelf positioneert. Eerst lijkt het zichzelf serieus te willen nemen, met Winter Soldier-achtige paranoia, maar dat valt volledig uit elkaar naarmate het verhaal zich ontvouwt. De antagonist in kwestie lijkt zomaar te kunnen hacken, is onverklaarbaar overal en nergens en weet dingen op de raarste manieren te manipuleren.

De verklaring van die onvoorstelbare skills gaat niet verder dan ‘hij is heel slim’. Dat voelt meer als iets dat een kind bedenkt terwijl hij Captain America’tje op het schoolplein speelt, dan als een daadwerkelijke plotlijn. Een gezonde dosis camp is totaal niet erg in een superheldenfilm, maar het strijkt tegen de haren in van de sfeer die de film eerst probeert neer te zetten.

Veiligheid staat voorop

Verder is Captain America: Brave New World gewoon prima. Afgezien van de gekke mix, werken de serieuze en bizarre elementen wel oké. Giancarlo Esposito speelt wéér een variant van Gus Fring. De actie bestaat vrijwel geheel uit schild-trickshots en slaan met vleugels. Het politieke verhaal is niet geniaal uitgewerkt, maar het volstaat. De grapjes zijn niet altijd op hun plek, maar doen redelijk hun ding. De sidekick Joaquin Torres is irritant, maar net niet té irritant. Anthony Mackie heeft de hele film lang dezelfde gezichtsuitdrukking, maar doet het - say it with me, kids - gewoon prima.

Het lijkt alsof Disney vooral heeft geprobeerd om een veilige sequel te maken: gezien de politieke verdeeldheid in de Verenigde Staten, is het makkelijk om de helft van het land in het harnas te jagen met een verkeerde zet in een film rondom een nationaal symbool. Daardoor speelt deze hele film het op veilig, waardoor het geheel enorm voorspelbaar wordt. De film doet precies alles wat je verwacht om niémand boos te maken.

Daardoor krijg je een Captain America-film die vooral doet wat je al van het MCU kent. De hoofdattractie is Harrison Ford, die altijd leuk is om naar te kijken, maar de film niet kan dragen. Tim Blake Nelsons personage is ook een heerlijke toevoeging, al komt hij door de bizarre insteek van zijn personage niet lekker genoeg uit de verf. Hij wordt precies geïntroduceerd op het moment dat de film al het realisme laat varen, wat nou juist ook een struikelblok van Brave New World is.

Bedankt voor de spoilers, Marvel

Als ik zeg dat deze film absoluut géén verrassingen in huis heeft, meen ik daar ieder woord van. Zelfs de post-credits scene is compleet nietszeggend. Ze maken alles zo politiek veilig mogelijk, waardoor het ook minder uniek wordt - het wordt er simpelweg minder ‘Marvel’ van. Het personage Sabra zit in deze film, maar los van haar Israëlische afkomst is ze een totaal ander personage - ze hoort niet bij de Mossad en is geen mutant. Het zijn voorstelbare veranderingen, maar je vraagt je toch af waarom ze het personage dan zo graag wilden introduceren.

De grootste verrassing in de film is door iedere poster, iedere trailer en iedere screenshot al verpest. Een zeker rood personage lijkt daarin een hoofdrol in de film te hebben, maar komt werkelijk vijf minuten aan bod, in de derde akte. Aan alles is te merken dat het een coole verrassing had moeten zijn, maar de marketing van de film gooit roet in het eten.

Gewoon prima is ook prima

Toch blijft er een vermakelijke film over - het is precies zoals we de laatste jaren van Marvel gewend zijn. Het is niets baanbrekends, maar ik zat ook zeker niet te wachten tot de credits rolden. Het is jammer dat de bromance tussen Bucky en Sam Wilson niet meer centraal staat - dat had deze film nog het meest in het zadel geholpen, maar Bucky is z’n eigen ding aan het doen bij de Thunderbolts.

Heel veel aan Captain America: Brave New World is cliché en voorspelbaar, maar het is genoeg om twee uur lang popcorn bij in je bek te proppen terwijl je geniet van de computer-gegenereerde kleurtjes. Hopelijk gaan Thunderbolts* en Fantastic Four ons weer even écht enthousiast maken voor het MCU.

Captain America: Brave New World is nu te zien in de bioscoop.