
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="e3e45ef6-6453-40a6-9dbc-90ab30ba3b16"><p>Wordt dit het meest hypocriete stukje tekst wat ik ooit heb geschreven? Wellicht. Ik praat namelijk dusdanig vaak over Dark Souls dat mensen om mij heen geregeld aan mij vragen: “Samuel, zal ik Dark Souls maar eens een keer proberen?” Wat ik daarop antwoord is negen van de tien keer: “Eh, nee.” En dat zeg ik niet omdat ik een soort van Souls-hipster ben die niet wil dat iedereen het speelt (integendeel) maar omdat de Souls-games zulke onvergeeflijke, specifieke games zijn dat ik het bepaalde mensen gewoon keihard afraad. Als iemand mij tien keer per week belde omdat ze telkens vastzaten in fucking Skyrim, dan, sorry, dan is een Souls-game het allerlaatste wat ze moeten spelen.</p><p>Maar dat komt niet omdat de serie - en dus ook Dark Souls II - zo ontiegelijk moeilijk is. Want, eh, dat is het eigenlijk niet eens. Nee, ik raadde het mensen af omdat veel van die mensen ongeduldige mensen waren die af en toe gamede om de tijd te doden. Ze hielden niet van het medium op een manier dat ze er ook respect voor hadden. Het waren van die gamers die in games elk filmpje doordrukten, nooit met NPCs praatten, en gewoon rondliepen totdat ze iets tegenkwamen wat ze konden doodmaken. En als ze dan zelf een keer doodgingen dan legden ze de controller neer en gingen ze wat anders doen want dan hadden ze hun portie lol wel weer gehad. Het ging ze niet om de game - om die gehele prachtige, interactieve ervaring - maar om de lol die ze een half uurtje hadden voordat ze naar GTST gingen kijken, ofzo.</p><p style="text-align: center;"></p><p>Er is niets mis met deze mensen - ze zijn ook niet beter of slechter dan wij - maar het is voor mensen met hun mindset waar bijvoorbeeld Farmville of smartphone-games voor zijn gemaakt.</p><p>Iedereen moet Dark Souls II spelen, mits (en dit is de grootste ‘mits’ in de geschiedenis van de literatuur) je respect hebt voor het medium videogames. Als je ervan geniet om de grammatica van de game onder de knie te krijgen zodat wat je met je vingers doet zich naadloos vertaalt naar iets prachtigs op het scherm, dan is Dark Souls II voor jou. Als je het niet erg vindt om geen grote rode pijl bovenaan je scherm te hebben die jou als vier-jarige vertelt waar je heen moet, omdat jij begrijpt dat avontuur betekent dat je dingen zelf ontdekt, dan is Dark Souls II voor jou. Als doodgaan niet het einde betekent voor jou, maar slechts het begin van een volgende leerpoging, dan, m’n vrind, is Dark Souls II voor jou.</p><p>Ik ga er graag van uit dat iedereen hier op PU.nl die persoon is. En dat is waarom iedereen, in ieder geval elke PU-lezer, Dark Souls II moet spelen.</p><p> </p><h3>Naakt</h3><p>Je hebt uiteraard al naar de score gekeken, dus ik hoef niet meer naar een climax toe te werken. Dark Souls II is beter dan Dragon’s Dogma, beter dan Dark Souls, beter dan Demon’s Souls, en beter dan elke andere actie-RPG ooit gemaakt. Ik heb net het einde van de game beleefd en ik moet alle emotie nog even verwerken, maar er is een grote kans dat dit m’n nieuwe op één na favoriete game aller tijden is geworden (Resident Evil 4 blijft immers nog altijd untouched, bitches). </p><p></p><p>Het is alles wat Dark Souls zo’n hit maakte, maar beter in bijna elk opzicht. Het is uiterst simpele combat (twee aanvalsknoppen) dat door de onvergeeflijke kunstmatige intelligentie van de vijanden en een overdaad aan wapens, uitrusting en magie een ongekende diepgang krijgt.</p><p>Je kunt de game zo vaak herspelen als je wil, op zoveel manieren als je wil, zonder dat het gaat vervelen. Je kunt het spelen als een tovenaar. Als een vuurmanipulator. Als barbaar. Als wapenexpert. Als projectielliefhebber. Als naakte holbewoner met een stok. Et cetera, et cetera, et cetera.</p><p> </p><h3>Minder complex?</h3><p>Vorig jaar was ik nog bang dat dit vervolg te toegankelijk zou worden, maar de game lijkt zelfs moeilijker dan zijn voorganger, in ieder geval qua combat. </p><p>Dark Souls II is moeilijker maar toch minder frustrerend, omdat het dingen doet puur om jou iets te leren, als een strenge maar liefhebbende ouder. Het is minder frustrerend omdat je nu vanaf moment één kunt teleporteren naar de bonfires die je bezocht hebt én de bonfires dichter in de buurt zijn van de vernietigende bazen.</p><p>Ook kun je nu je gebruikte ervaringspunten in andere statistieken droppen als je dat wil, dus een New Game beginnen voor een compleet ander personage is niet meer nodig. En het upgraden van wapens is minder complex geworden. En de covenants - die de geweldige PvP-multiplayer leuker maken - worden beter uitgelegd. Álles wordt iets beter uitgelegd. Godzijdank.</p><p></p><p> </p><h3>Stront van de muren</h3><p>De nieuwe wereld Drangleic is ook in bijna elk opzicht toffer dan Lordan. Dark Souls 1 had een paar van de beste gebieden in de geschiedenis van gaming, maar ook een paar van de meeste verschrikkelijke, zoals Lost Izalith. Duidelijk gebieden die vanwege tijdgebrek waren afgeraffeld. </p><p>De gebieden in Drangleic zijn echter stuk voor stuk van de hoogste kwaliteit. Er is zelfs een duister piratendorpje met een haven, een ondergrondse kathedraal omringd door lava en je vindt de prachtigste ruïnes ooit.</p><p>Wanneer je in de tweede helft van de game door de bliksem en de regen naar het gigantische Drangleic Castle loopt, doe je dat vol ontzag; zo magistraal, organisch en ongeforceerd is het level design. Zelfs The Gutter (het Dark Souls II-equivalent van het gehate Blighttown) waarbij je de stront letterlijk van de muren ziet druipen, is een geweldig level, puur omdat het je leert met fakkels om te gaan.</p><p>Dark Souls 1 had wellicht een gevarieerder kleurenpalet (dit vervolg voelt duisterder en depressiever) en stiekem denk ik dat geen enkel gebied in Dark Souls II de magie van mijn geliefde Undead Burg en Undead Parish evenaart, maar Drangleic is kwalitatief consistenter. Chapeau, From Software.</p><p></p><p> </p><h3>Het leven</h3><p>Het grootste probleem dat ik als gamer heb, is dat ik geen game kan herspelen zonder schuldgevoel. Mijn Pile of Shame (de stapel games die ik nog niet geprobeerd heb) is namelijk immens, dus hoe kan ik het herspelen van een ‘gouwe ouwe’ naar mezelf rechtvaardigen als er nog zoveel shooters en dergelijke zijn die schreeuwen om mijn aandacht? </p><p>Bij Dark Souls II heb ik dat probleem niet. Als ik Dark Souls II speel, voelt het namelijk alsof ik de enige game speel die er toe doet. Nee, dan voelt het alsof ik alle games tegelijk speel. Dark Souls II is een kunstwerk omdat het twee boodschappen op de meest verslavende manier mogelijk in de achterkant van je schedel weet te drukken. De eerste is: ‘Het leven is zwaar en je zult uiteindelijk sterven.’ De tweede is: ‘De dood maakt niets uit. Het enige wat uitmaakt, is wat je hebt bereikt terwijl je leefde.’</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Dark Souls 2 - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links