
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="441685cc-a616-467d-a94e-ba020c700a88"><p class="tekst">Het Einde der Tijden is te vroeg gestart, wat de balans tussen hemel, hel en Aarde compleet verstoort. In Darksiders kreeg War (één van de Vier Ruiters van de Apocalyps) hier de schuld van, waarop hij door legioenen engelen en demonen moest hakken om de waarheid te achterhalen. Darksiders II speelde zich in dezelfde periode af, en daarin probeerde Death de naam van zijn broer War te zuiveren en het menselijke ras te redden.</p><p class="tekst">Het nieuwe Darksiders III speelt eveneens in hetzelfde tijdsgewricht, en draait volledig om de vrouwelijke ruiter Fury. Het ontketenen van de Apocalyps heeft er namelijk ook voor gezorgd dat de 7 Dodelijke Zondes naar de Aarde gekomen zijn, en het is aan Fury om hen op te sporen, te verslaan en 'de balans weer enigszins te herstellen'. Het is een verhaal dat met veel bombast wordt verteld, maar waarin je zonder te veel poespas lekker kan hakken en verkennen. Prima.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst"></p><h3 class="tussenkop">Een expert in platformen</h3><p class="tekst">Nieuw aan dit deel is dat Fury niet alleen vecht met een zweep, maar ook een stuk leniger en wendbaarder is dan haar twee broers. Dit komt in de combat vooral terug in de manier waarop ze vijandelijke aanvallen kan ontwijken; met sierlijke flikflaks kan ze zich, mits goed getimed, door aanvallen heen manoeuvreren én vernietigende tegenaanvallen inzetten. Maar ook tijdens het bewegen door de speelwereld is haar souplesse goed zichtbaar: ze rent, springt en slingert met een aangename wendbaarheid, en alle magische krachten die zij tijdens haar avontuur vergaart, versterken dit alleen maar. Meerdere malen springen in de lucht, zweven, op water lopen, tegen muren aan kunnen plakken… Fury is een expert in platformen. En dat is maar goed ook, want de speelwereld van Darksiders III is één grote, met zichzelf verbonden, open wereld waarbij het vinden van de juiste route en het overwinnen van omgevingsobstakels minstens zo belangrijk is als het slachten van de groteske Dodelijke Zondes.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="tussenkop">Ruimte voor technische verbetering</h3><p class="tekst">Technisch is er wel behoorlijk wat mis met Darksiders III. Ondanks dat ik het speelde op een PlayStation 4 Pro werd ik constant geteisterd door bijvoorbeeld framedrops, stotterend geluid en textures die soms niet (of te laat) werden ingeladen. En halverwege de game werd er een overwinnings-cutscene getriggered ondanks dat ik halverwege de boss battle dik het loodje had gelegd, waarna mijn PlayStation vastliep. Toen ik de game vervolgens herstartte, kwam ik ondanks tig pogingen niet verder dan het titelscherm. Als ik dus geen back-up van m’n save file uit de cloud had kunnen trekken, was ik zo’n twaalf uur speelstijl kwijtgeraakt!</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">En dan zijn er nog de laadtijden. Oh man, de laadtijden; je zit soms zomaar een halve minuut naar een zwart scherm te kijken waar je tips krijgt als ‘ontwijk om geen schade te krijgen’. Thanks! Wellicht dat de game als een zonnetje loopt op pc, maar op consoles heeft deze game echt nog wel een flinke patch nodig.<br/></p><h3 class="tussenkop">Rammelende verdediging</h3><p class="tekst">Jammer ook dat ik soms ’t gevoel had een game te spelen die, net als de vorige twee Darksiders, tot de vorige generatie videogames behoort. De game is bijvoorbeeld verrassend (lees: inconsistent) kieskeurig over wat kapot kan: houten kratten en metalen containers kunnen stuk, maar houten deuren zijn gek genoeg wél bestand tegen Fury’s letterlijk vlammende wapens.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">Ik ben echter ’t meest kritisch over het defensieve aspect van de gameplay. Voor een gevechtssysteem dat voor 50% uit het goed timen van je ontwijkmanoeuvres bestaat (het is Fury haar enige verdedigingsoptie), voelt het net niet direct en responsief genoeg. Je kunt elke aanvalsanimatie van Fury cancellen door op de ontwijkknop te drukken, maar die cancel duurt nét een fractie van een seconde. En die fractie zorgt vaak nét voor ’t verschil tussen goed kunnen reageren op een vijand of semi-voorspellend te werk moeten gaan. Je went er uiteindelijk wel aan, hoor, maar Darksiders III mist in dit opzicht de elegantie van z’n Japanse inspiratiebronnen.<br/></p><h3 class="tussenkop">Lekker schaamteloos genieten</h3><p class="tekst">Toch heb ik ontzettend genoten van Fury’s queeste. Want als ik zeg dat deze game voelt alsof het een generatie te laat is uitgekomen, bedoel ik dat grotendeels positief. Als je bijvoorbeeld kijkt naar een franchise als God of War, dan is het nieuwste deel een game die zich voornamelijk focust op het leveren van een bombastische, cinematografische ‘ervaring’. Het is een interactieve film waarbij het geweld opeens krampachtig ‘gebalanceerd’ moet worden met tegenstrijdige verkenningen van bijvoorbeeld vaderschap. Alsof de makers zich schamen voor de spectaculaire, no-nonsense klassiekers die Kratos zo legendarisch maakten.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"></p><p class="tekst">Darksiders III kent die schaamte niet. Het is precies het type avontuur waar er één à twee generaties geleden veel van waren, maar die westerse ontwikkelaars tegenwoordig niet meer durven te maken: een onvervalst, ongegeneerd action-adventure waarin de pretentieuze illusie van volwassenheid waar veel AAA-games tegenwoordig mee paraderen ontbreekt. Darksiders III laat je gewoon vol overgave demonen hakken en bizarre omgevingspuzzels oplossen in een prachtige, uitdagende wereld die overduidelijk vormgegeven is door een groepje overenthousiaste level designers. Godzijdank.<br/></p><h3 class="tussenkop">Een bijzondere aantrekkingskracht</h3><p class="tekst">Ja, Darksiders III had echt nog even een poetsbeurt moeten krijgen. Ook bevat het net zoveel originele en verrassende ideeën als een nagemaakte Jackson Pollock: de game is een God of War-kloon met een scheutje Dark Souls, een theelepel Zelda en een mespuntje Bayonetta, en het is héél zichtbaar waar en hoe die ingrediënten gejat zijn.</p><p class="tekst"><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/UOXgmbcMR3E" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><p class="tekst">Maar het eindproduct heeft een bijzondere aantrekkingskracht, waardoor je non-stop blijft spelen tot je de 7 Dodelijke Zondes eindelijk geslacht hebt. Toen ik in de laatste paar uur van mijn playthrough de hele speelwereld afging om, met alle verzamelde krachten, geheime gebieden te betreden waar ik eerder niet in kon, betrapte ik me erop dat ik vele malen meer aan ’t genieten was dan ik durfde toe te geven. Naadloos sprong, wall-jumpte, zweefde, klauterde, rolde en zwom ik door de krochten van een post-apocalyptische wereld die complexer ontworpen was dan ik in eerste instantie dacht, en plots voelde ik de jeuk om het daarna allemaal opnieuw te doen, op een hogere moeilijkheidsgraad. En dat voel ik tegenwoordig niet vaak meer bij games.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Darksiders 3 - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links