De charme van Platinum Trophies

Ruim vier jaar geleden stopte ik het schijfje van Horizon Zero Dawn in m’n PlayStation 4, en die kwam er niet meer uit totdat het iconische geluid van de laatst haalbare trofee door de kamer galmde. Het was niet zozeer dat ik voorafgaand de intentie had om alle Trophies te behalen, maar ik vond de game gewoon tof en had het gevoel na het verhaal nog niet klaar te zijn. Op dat moment is trofeeën afvinken al snel een uitstekende remedie, dus checkte ik snel de lijst met ontbrekende trofeeën.

Prima te doen, zo bleek uit mijn analyse. Ik had vakantie en niets beters te doen, dus googelde ik de beste trophy guide die ik kon vinden en ging ik aan de slag. Van het verzamelen van alle collectibles tot het behalen van het maximale niveau: ik ging het complete lijstje af totdat de Platinum Trophy de mijne was. Ik had er werkelijk niets aan, maar voor mijn gevoel was de game nu echt klaar, en dat gaf een bijzonder bevredigend gevoel kan ik je zeggen.

Hoewel de Platinum van Horizon Zero Dawn ongetwijfeld voer voor meer was, kwam de echte trofeeëndrang pas toen Crash Bandicoot: N. Sane Trilogy op de deurmat plofte. Waar ik bij Horizon Zero Dawn slechts voor de Platinum ging omdat ik de game nog niet aan de kant wilde leggen, maakte ik er bij de remaster van Crash een echte missie van om alle drie de delen ondersteboven te keren. Deze games zijn jeugdsentiment voor mij en het is niet voor niets dat slechts 0,2 procent van alle spelers de platinum trofeeën heeft bemachtigd. Ik moést gewoon aan mezelf bewijzen dat ik vroeger zo goed was in deze games als ik altijd beweer, en de Platinum Trophies zijn de ultieme afsluiter voor de reeks platformers die mij vroeger introduceerde aan de wondere wereld van games. Als ik er een paar jaar geleden aan begin besef ik: dit wordt een helse uitdaging, maar ik ben er klaar voor.

Vele restarts, een berg frustratie en een lading trofeeën later staar ik naar mijn scherm, waarop de drie Platinums strak onder elkaar pronken. Een minuut lang staar ik schaapachtig naar het scherm en vraag ik mij af wat ik hier mee op ben geschoten. Eigenlijk niets, is de conclusie, maar het feit dat ik bij de beste 0,2 procent van de spelers hoor en het opengevallen smoelwerk van een vriend die net zoveel van Crash houdt als ik, maken alles goed. Ik kan nu met alle oprechtheid zeggen dat ik deze games van voor naar achter heb uitgespeeld. Zo’n platinumicoontje staat dus niet alleen tof in m’n profiel, het geeft mij ook het gevoel dat ik een game daadwerkelijk heb afgesloten. Soms heb ik dat gewoon nodig om een game opzij te leggen en fris aan een ander avontuur te beginnen.

Als ik een blik werp op mijn PlayStation-profiel, valt op dat de behaalde platinum trofeeën alleen uit singleplayergames voortkomen (A Way Out daargelaten). Hoe zit het dan met multiplayergames? Stel je voor, je speelt het volledige verhaal van Ghost of Tsushima uit, maar je vind die game zo tof dat je er nog wel dertig uur meer in kan stoppen. Natuurlijk kan je een nieuwe save opstarten, maar voor mij heeft dat gewoon weinig toegevoegde waarde. Het verhaal zit nog vers in het geheugen en je weet precies welke plottwists op welk moment het verhaal op stelten zetten. Sommige games hebben wel een New Game +-functie en hoewel deze altijd beloven extra uitdaging te bieden, is het in mijn ervaring vaak veel makkelijker dan een eerste playthrough. Je neemt immers alle uitrusting uit je eerste save mee, de gameplay zit nog vers in de vingers en waarschijnlijk heb je de snelste weg naar het einde al uitgestippeld. Voor mij zijn trofeeën daarom als ideale doelen om een game uitdagend te houden.

In online games zit dat anders. Zoals ik eerder stelde, is de jacht naar Trophies een mooie oplossing om een game voor jezelf af te sluiten. Online games blijven altijd interessant en bieden constant vernieuwende gameplay. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook niet voor mijn lol alle verschillende uithoeken van de stad in Mafia: Definitive Edition uitpluis, op zoek naar alle verzamelbare tijdschriften, maar ik heb het er graag voor over om nog even door het sfeervolle New Haven te cruisen onder het genot van de jazzmuziek die uit de speakers schalt. In online games ben je constant bezig met vernieuwde content of uiteenlopende potjes en daardoor is het voor mij van minder belang om alle trofeeën af te vinken. En hoewel het heerlijk voelt om bovenaan te eindigen na een potje Battlefront 2, geeft het nooit dezelfde voldoening als het halen van een nieuwe platinum trofee. Die dekselse icoontjes geven je namelijk zwart-op-wit de bevestiging dat je iets presteert wat weinig andere gamers je nadoen.

Inmiddels staan er tien Platinums op de teller, ieder met een eigen verhaal en een eigen motief. Of ik nou op voorhand de intentie had om een Platinum te halen of dat ik gewoon nog niet klaar was met de game, voor mij waren ze het alle tien tot nu toe waard. Oké, je komt ook wel eens vervelende klusjes tegen op weg naar een Platinum, zoals het verzamelen van oninteressante collectibles of zaken die de game niet bijhoudt, waardoor je soms geen idee hebt hoe je ervoor staat op weg naar een bepaalde trofee. Maar juist die extra inspanningen zorgen ervoor dat ik extra geniet als ik uiteindelijk een Platinum binnen hengel. Het kost bloed, zweet en tranen, om een prestatie neer te zetten in je favoriete games.

In de blog van Michel stelde hij laatst dat games spelen een hobby is en niet als werk moet voelen, omdat je daarmee een groot deel van het plezier weghaalt. Ik ben het hier net zo hard mee eens als oneens. Platinum trofeeën behalen voelt namelijk inderdaad soms als een sleur, maar je hebt wel een doel om naartoe te werken. Ondanks het repetitieve werk dat je er soms instopt, krijg je er wel iets voor terug. Al is het als soort van bewijslast voor jezelf of alleen om de blik van verbazing op het gelaat van je maten te zien als je laat zien wat je geflikt hebt, Platinum Trophies zijn een persoonlijk stukje gamegeschiedenis die op je eigen conto staan.

De ‘drang’ naar platinum trofeeën is er bij mij in de loop der jaren beetje bij beetje ingeslopen. Hoewel ik echt niet in iedere game per se tot het gaatje ga, betrap ik mijzelf er wel steeds vaker op dat ik eerst even een trophy guide opensla voordat ik een game opstart. Het is niet voor niets dat ik games soms meteen op de hoogste moeilijkheidsgraad speel, want ja, dat scheelt uiteindelijk weer werk als ik voor die Platinum ga. Bij sommige games lijkt het, ook voor mij, onbegonnen werk om voor de Platinum trofee te gaan, omdat het simpelweg te tijdrovend is. Maar toch begon het weer een beetje te kriebelen toen ik vorige week opnieuw begon aan Red Dead Redemption 2. Waarschijnlijk zal deze Platinum nooit op mijn lijstje stralen, maar het is het proberen waard… Wens me succes!