
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="a53afb78-2379-4616-b670-eb0b9bf6ac68"><p><em>Dit is een aangepaste versie van de Deus Ex: Mankind Divided review uit de nieuwe PU, die dinsdag in de winkels ligt.</em></p><p>Ik ben nog geen drie kwartier in Praag, maar ik ben nu al compleet vergeten waarvoor ik gekomen ben. Ja, er was iets met een bomaanslag op het treinstation, augmentations die niet meer werkten en als ik het me goed herinner heb ik net een chick belooft dat ik een corrupte politie-agent zou aanpakken. Maar ik ben te druk. Veel te druk met belangrijkere zaken, zoals inbreken bij mijn buurman en de e-mails op zijn computer lezen. Want hé: wie weet runt die lul wel een illegaal Neuropozyne-handeltje.</p><p></p><h3></h3><h3>Echte Deus Ex-game</h3><p>De manier waarop ik de eerste paar uur als Adam Jensen beleef - hackend en jattend en me voorál niks van het hoofdverhaal aantrekkend - spreekt boekdelen. Mankind Divided is een echte Deus Ex-game, waarin je vanaf punt A je route bepaald, die je meestal via een paar putdeksels/daken/luchtschachten naar punt B brengt. Of in ieder geval, dat is de bedoeling. Onderweg kom je immers altijd wel weer geheime gang C of verborgen luik D tegen, en voor je het weet zit je middenin een sidequest die weinig meer met je oorspronkelijke missie te maken heeft maar nooit als afgeraffelde filler voelt. Integendeel.</p><p>Letterlijk overal ontdek je boeiende shit. Zo stuit ik in een verlaten woning op een telescoop, die - freaky as hell - precies op Jensen's keukenraam uitkijkt! Geen verdere info, geen verdere duiding, maar puur een sfeerverhogende set-piece waar je voorbij loopt voor je er erg in hebt. Net als wanneer ik het appartement van Adam's baas Jim Miller binnensneak, alwaar ik een gehei... Nee, dat ontdek je zelf maar. In ieder geval is duidelijk dat alleen al het hublevel in Praag intrigerender in elkaar steekt dan 90 procent van de hedendaagse games.</p><p></p><p></p><h3>Gescheiden toiletten</h3><p>Maar hé, misschien vind jij dat wel veel te vermoeiend, dat rondsnuffelen. Misschien ben jij iemand die meer geniet van het volgen van het verhaal, dat draait om de tegenstellingen tussen augmented en non-augmented. Ook in dat geval ben je bij Mankind Divided aan het juiste adres. In eerdere previews sprak ik al over de zwartgallige, volwassen vibe en nu ik de complete game gespeeld heb realiseer ik me dat dit emotioneel één van de meest aangrijpende ervaringen is die ik heb meegemaakt. Je hart breekt bij de zoveelste uiting van segregatie: of het nu gescheiden toiletten zijn voor 'normale mensen' en augs of een onschuldige vader die naar het concentratiekamp in Golem City wordt gedeporteerd.</p><p>In het midden staat Adam Jensen, antiterrorisme-agent van Task Force 29 die op wereldreis gaat om de veroorzakers van alle ellende aan de schandpaal te nagelen. Natuurlijk is de man weer uitgerust met de dikste augmentations sinds de borsten van Pamela Anderson, waaronder ditmaal zelfs een aantal experimentele TITAN-modellen. Om eerlijk te zijn gebruik ik ze zelf lang niet zo vaak als ik zou willen, vooral omdat de meeste agressief spel aanmoedigen en ik juist meer van de stealthy aanpak ben. Maar die keren dat ik mijn P.E.P.S. inschakel of een Nanoblade afvuur... Hmmm, heerlijk.</p><p></p><p></p><h3>Jaren '80 karatefilm</h3><p>Sowieso speelt Mankind Divided een stuk soepeler dan z´n voorganger. Wapens voelen veel minder clunky, het coversysteem werkt bijzonder intuïtief en on-the-fly van speelstijl switchen is seamless. Raar dus dat takedowns nog steeds in aparte, lompe cutscenes worden getoond, die meer ogen als een goedkope jaren ´80 karatefilm dan de triple-A superproductie die Deus Ex: Mankind Divided overduidelijk is. Ook ben ik niet overtuigd van de vijandelijke A.I. Ze zijn sterk en ze zijn met veel, maar na een alert kun je die apen vaak eenvoudig vanuit cover opwachten. Daarnaast hebben ze er moeite mee wanneer je rondjes om ze heenrent.</p><p>Het zijn echter kleine ergernissen die in het grotere geheel verbleken. Want heb ik al verteld hoe leuk het weer is om gesprekken met sleutelfiguren als een volleerd politicus naar je hand te zetten? Goed luisteren naar je gesprekspartner, hints over zijn persoonlijkheid oppakken et voila: één simpele conversatie kan je zomaar een hoop problemen besparen. Zo moet ik op een gegeven moment hard optreden wanneer een riooljournalist (die, geen grap, in het riool woont) de locatie van het geheime Task Force 29-laboratorium wereldkundig dreigt te maken. Ik vertel hem dat hij met vuur speelt. Dat hij geen idee heeft waar hij zich aan brandt. Dat er onschuldige mensenlevens op het spel staan. Uiteindelijk gaat hij overstag, maar wanneer hij dat niet had gedaan had ik niet voor de consequenties ingestaan. Had ik al gezegd dat er een psychopaat in me schuilt?</p><h3></h3><p></p><h3>Innerlijke kleptomaan</h3><p>Nee, Deus Ex: Mankind Divided vindt het wiel niet opnieuw uit. Het borduurt voort op de solide basis van Human Revolution, en is qua gameplay meer een evolutie van de mechanieken uit games als Metal Gear, Thief en ehm, Deus Ex deel één dan dat er sprake is van compleet verse ideeën. Maar ach, wat boeit het? De dingen die Mankind Divided doet, doet het heel erg goed en ik heb me vanaf het begin tot aan de wtf-finale geen moment verveeld.</p><p>Is Mankind Divided dan de beste Deus Ex game ooit? Poeh, lastig. De game is natuurlijk beter dan deel twee, en ja: eigenlijk ook wel dan Human Revolution. Of het net zo'n klassieker wordt als het origineel, kan echter alleen de tijd leren...<br/>Maar als je me nu even wil excuseren - volgens mij zag ik een raam openstaan op nummer 34. En daar woont me toch een rijke tatta.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Deus Ex: Mankind Divided review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links