
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="6250b6f2-283f-46ef-ba06-f74d0a7d67ad"><p>Soms begin je aan een serie die je zó raakt, dat je er maar niet over op kunt houden. Met iedereen die het wel (of niet) wil horen deel je je enthousiasme. Wanneer je niet naar een nieuwe aflevering kijkt, denk je er wel over na. Dat heb ik momenteel met The Handmaid’s Tale, een serie die in 2017 begon en inmiddels al drie seizoenen loopt, maar waar ik mij om onverklaarbare reden tot voor kort nog niet aan had gewaagd. Inmiddels gelukkig wel, en toen ik in de chatgroep van PU-redacteuren mijn passie hierover uitte, vroeg Martin mij dan ook er een blog over te schrijven. Tja, dát hoef je mij niet twee keer te vragen!</p><p>Het klinkt nogal pretentieus, maar als iemand die is opgegroeid met de ‘renaissance van series’ rond de millenniumwisseling – denk aan shows als The Sopranos, Six Feet Under en The Wire – ben ik een zekere mate van kwaliteit gewend. Hoewel ik net zo graag naar ‘fastfoodshows’ als The Walking Dead en Californication kijk en mij ook prima vermaak met comedyseries als Seinfeld, Curb Your Enthousiasm en It’s Always Sunny in Philadelphia, weten vooral series die mij emotioneel raken een blijvende indruk achter te laten. Daarom predikeer ik ook al jaren over meesterwerkjes als The Leftovers en Mr. Robot: de goed doorontwikkelde personages en het emotionele plot gecombineerd met de schitterende cinematografie leveren iets heel speciaals op.</p><p style="text-align: center;"><img alt="The Handmaid's Tale" height="334" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/643502/?width=727" title="The Handmaid's Tale" width="608"/></p><p></p><h3>Beter laat dan nooit</h3><p>Met dat in het achterhoofd word ik niet snel meer verrast door de kwaliteit van een serie, maar The Handmaid’s Tale is een welkome uitzondering op die regel. Ik ben ermee gestart vanwege actrice Elisabeth Moss, die ik nog kende van haar rol als het muurbloempje Peggy Olson uit Mad Men. De afgelopen maanden bekeek ik wat recent werk van haar in de vorm van de verrassend vermakelijke blockbusterfilm The Invisible Man en haar verbluffend sterk geacteerde rol als frontvrouw van een rockband in Her Smell. Ik ging op zoek naar meer werk van de actrice en kwam dus bij The Handmaid’s Tale uit.</p><p>Nu ik inmiddels bijna drie seizoenen in een week tijd er doorheen heb geramd, kan ik niet anders dan spijt betuigen van het feit dat ik de show nu pas ben gestart. Het concept is al enorm prikkelend: in de nabije toekomst raken de meeste mensen onvruchtbaar. Een groep georganiseerde gelovigen neemt het recht in eigen hand en werpt de Amerikaanse overheid omver. Ze creëren een nieuwe samenleving aan de oostkust, waar oude normen en waarden en een religieuze levenswijze de boventoon voeren. Dat staat tegelijk haaks op hoe ze met overgebleven vruchtbare vrouwen omgaan: als vee worden ze gevangengenomen en maandelijks verkracht door hun ‘eigenaren’, in de hoop zo het menselijk ras voort te zetten.</p><p style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/dVLiDETfx1c" width="608"></iframe><br/><br/></p><h3>Zware kost</h3><p>Dat klinkt nogal zwaar, en geloof mij: dat is het ook. Als je een beetje empathie in je botten hebt zitten, zijn bepaalde scènes waarin deze verkrachtingen – en straffen voor vrouwen die niet gehoorzaam zijn – in beeld worden gebracht haast ondraaglijk. Het aanschouwen van de hel waar deze vrouwen doorheen gaan, gaat je dus niet in de koude kleren zitten. Ondanks dat geeft The Handmaid’s Tale mij ook vaak het gevoel van hoop en toont het regelmatig de haast oneindige kracht van het vrouwelijke geslacht. De vruchtbare vrouwen in deze serie worden dan wel als fokvee behandeld, maar in de hoeken en kieren van de strenge regels van deze fictieve samenleving weten ze sterker dan ooit uit de hoek te komen.</p><p>Zeker Elisabeth Moss – die dankzij haar rol in Mad Men ervaring heeft met het uitbeelden van een vrouw die langzaam maar zeker emancipeert in een harde mannenwereld – heeft hier een groot aandeel in. Met de kleinste veranderingen in haar mimiek of gezichtsuitdrukking weet ze bergen aan emoties over te brengen naar de kijker. Ik ben gedurende de serie simpelweg verliefd op haar geworden – op haar kunde als actrice en de ongelooflijk sterke rol die ze speelt. De manier waarop ze reageert op bepaalde situaties en plotwendingen voelt extreem menselijk aan, en dat maakt de serie zo geloofwaardig.</p><p style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/81PyH5TH-NQ" width="608"></iframe></p><p style="text-align: center;"></p><h3>Niet-zo-ver-van-je-bed-show</h3><p>Maar ook het concept achter de show – gebaseerd op een gelijknamig boek – is helemaal niet zó <em>far out there</em>. Dit fictieve, nieuwe Amerika is ontstaan uit rellen en aanvallen op politieke instellingen als het Witte Huis. Tja, na de rellen waar het land de afgelopen tijd in <em>real life</em> door wordt geteisterd, is dat helemaal niet meer zo’n ver-weg-van-je-bed-show.</p><p>De serie beeldt via indrukwekkende flashbacks erg goed uit hoe deze veranderingen er langzaam maar zeker in zijn geslopen. Mensen begonnen zich steeds minder open te stellen voor werkende vrouwen en relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht. Beide concepten werden als zondebokken voor de onvruchtbaarheid van het menselijk ras gebruikt, een duidelijk excuus voor strenggelovigen om een nieuwe, geforceerde levensstijl te introduceren.</p><p>Juist de combinatie van het gevoel van ongeloof terwijl je sommige situaties in de serie ziet ontvouwen en de gedachte dat als we niet oppassen dit wel eens een realistisch toekomstbeeld kan worden, is het meest angstaanjagende aspect van The Handmaid’s Tale.</p><p style="text-align: center;"><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/BBq9elQ7hVY" width="608"></iframe><br/><br/><br/></p><h3>Check het gewoon!</h3><p>Goed, als ik je nu nog niet heb overtuigd over de kwaliteit van deze serie, dan gaat het mij nooit meer lukken. Jezelf een plezier doen en The Handmaid’s Tale kijken op bijvoorbeeld Videoland is misschien de verkeerde uitdrukking. Het is immers een allesbehalve plezierige ervaring, maar het laat tegelijk wel een onuitwisbare indruk achter. Eentje die ik voor geen goud had willen missen. Gelukkig zijn het vierde en vijfde seizoen inmiddels bevestigd. Als de kwaliteit van de eerste drie seizoenen in stand gehouden wordt, zou dit wel eens mijn nieuwe favoriete serie ooit kunnen worden. <em>Praise be!</em></p><p><em> </em></p></div>
</div>
</content>
</article>


Doe jezelf een ‘plezier’ en kijk de serie The Handmaid’s Tale

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links