Elden Ring: Shadow of the Erdtree (PS5) review - FromSoftware stapt uit zijn eigen schaduw

Het is even de vraag of hij op tijd zal komen, de reviewcode van Shadow of the Erdtree. Wanneer dat, vlak voor het weekend, het geval blijkt ben ik een hapje eten met ons moeder. Mijn enthousiasme onderdrukkend denk ik: ach, ik installeer hem straks thuis, maak een beginnetje en ga de volgende ochtend vroeg echt aan de slag. Niets blijkt minder waar. Om 05.00 uur lukt het pas om de controller weg te leggen.

Dat laatste is veelzeggend en omschrijft eigenlijk perfect mijn ervaring met Elden Ring: Shadow of the Erdtree. Vanaf de allereerste dialoog bij de Cocoon of the Empyrean, de plek waar de dlc begint, zuigt FromSoftware mij een gloednieuwe, epische queeste in. Elke seconde die ik de afgelopen anderhalve week niet spendeerde in de Realm of Shadow, dacht ik aan de uitgestrekte velden, vestingen, ruïnes en duizelingwekkende diepten die ik verder wilde verkennen.

Ik was werkelijk in de ban van Miquella en zijn schaduwwereld en ook nu ik de review aan het schrijven ben, wil ik er niet meer weg. FromSoftware overtreft zichzelf weer eens met Shadow of the Erdtree. Eigenlijk zoals de studio dat met vrijwel elke dlc doet.

Bevangen door avontuur

Elden Ring: Shadow of the Erdtree bouwt verder op de lore die Hidetaka Miyazaki met wat hulp van een kerel genaamd George R. R. Martin maakte. Het neemt Miquella, de zoon van Lands Between-koningin Marika, als uitgangspunt. In een compleet nieuwe wereld, The Realm of Shadow, treed je letterlijk in de voetsporen van Miquella, die de duistere kant van zijn bloedlijn definitief van zich af lijkt te willen schudden om vervolgens het godendom te bereiken.

Onderweg ontmoet je allerlei nieuwe npc’s, veelal figuren afkomstig uit alle facties in de Lands Between, die hun thuis hebben verlaten om Miquella op bijna fundamentalistische wijze aan te hangen. Daarnaast bouwt de nieuwe wereld ook de religieuze en politieke aspecten van Elden Ring uit, waarin Outer Gods de levenswetten van hele volksstammen - en hun leiders - bepalen.

Zoals gezegd begint de reis in The Lands Between bij de Cocoon of the Empyrean Site of Grace. Die heb je alleen als je Mogh, Lord of Blood hebt verslagen, maar je moet ook General Radahn aan je zwaard hebben geregen. Vanuit de Mogh-arena word ik getransporteerd naar The Realm of Shadow, een compleet nieuwe spelwereld met zijn eigen Legacy Dungeons, unieke vijanden, bazen, armors, wapens, talismans, spells, Ashes of War, Wondrous Physicks, incantations en uiteraard een eigen, gigantische boom: de Scadutree.

Uitkijkend over de Gravesite Plain, een uitgestrekte vlakte bezaaid met astrale, doorzichtige grafstenen, raak ik direct bevangen door de drang naar avontuur en verkenning. Aan het prachtige, sfeervolle vergezicht pronken onder een donkerbruine hemel onheilspellende ruïnes, gigantische vestingen, hoge bergtoppen en die duistere boom. “Wat zou het verhaal daarachter zijn?”, vraag ik me nog af terwijl ik de prachtige horizon in me opneem.

Blijf opletten

Zoals altijd staan de graphics en de muziek in dienst van de uitmuntende artdirection. De grafische pracht is net niet om van in je broek te plassen - want ja, de framerate - maar de visuals zijn alsnog van hoge kwaliteit en meer dan goed genoeg om de uitgesproken kleurenpaletten en bebouwingen van elk gebied te complimenteren en op geloofwaardige wijze over te brengen. De vergezichten zijn soms zo mooi dat ik even uit het oog verlies dat ik in een ultravijandige wereld rondloop. Zo sta ik op een gegeven moment op een bergtop in Gravesite Plain uit te kijken op de prachtige, met rode bloembedden bedekte Cerulean Coast.

Het landschap in me opnemend, plannend welke plekken ik móét bezoeken wanneer ik daar aankom, word ik besprongen door een nare bromvliegman. Ik schrik. De terugslag wanneer hij me wegduwt triggert een reflex: ik druk op rondje en spring achteruit, recht in een volgende aanval van de bromvliegman (dit is een vijand die ik inmiddels kan one-shotten). En daar ga ik, met mijn 200.000 Runes, zo de afgrond in. “Oh ja, ik speel natuurlijk zo’n masochistische FromSoftware-game. Effe het koppie erbij houden!”

Het is een beetje dat gevoel van de Dark Souls-games: de toon is - zeker in het eerste gebied, maar ook op vele andere plekken in de wereld - iets duisterder en meer ingetogen dan de bombastische basisgame. En de muziek, oh man! Ik kan de memorabele tracks in de soundtrack niet op twee handen tellen en er is een theme in het zuidoosten van de map waarin de zware snaarinstrumenten zowat door je ziel snijden! Het helpt een grimmig gevoel over te brengen dat je kent uit Dark Souls 3’s Irithyll of the Boreal Valley, of Arch Dragon Peak.

In de Realm of Shadows, qua oppervlak ongeveer zo groot als heel Limgrave uit de basisgame, gaan bepaalde dingen net wat anders dan je gewend bent. Zo zijn veel Spiritsprings, waarmee Torrent naar ongekende hoogtes kan springen, verstopt. Je moet ze vrijspelen door in de omgeving naar een hoopje stenen te zoeken en die kapot te slaan. Ze openen nieuwe wegen en zelfs gevechtsmogelijkheden tegen de nieuwe, angstaanjagende en vurige field-bazen die je in de trailer al hebt gezien.

Tel je zegeningen

De wereld heeft ook zijn eigen levelscaling: je wordt sterker door blessings te verzamelen van de Scadutree en die bij je Grace te consumeren. Hetzelfde doe je met Revered Spirit Ashes, die soortgelijke effecten hebben op je paard Torrent en je Spirit Summon. Deze materialen hebben totaal geen effect op je sterkte in de basisgame. Ze maken je alleen sterker tegen de gevaren van de Realm of Shadow.

Uiteraard level je wel gewoon door en word je dus sterker, maar om ervoor te zorgen dat je niet per se het hoofdverhaal beleefd moet hebben om aan de DLC te beginnen, heeft FromSoftware dit speciale levelsysteem bedacht. Het wordt niet uitgedrukt in cijfertjes, maar al vechtend tegen de vijanden en bazen merk je dat je hun aanvallen beter kunt incasseren en op jouw beurt meer schade aanricht.

Mijn character is op level 123 de Realm of Shadow ingegaan met een Quality-build. Punten zijn gelijk verdeeld tussen Strength en Dexterity - 43 in elk - zodat ik zoveel mogelijk wapens kan gebruiken. Nu, op het moment van schrijven, sta ik op level 171 aan de fog wall van de laatste eindbaas in het verhaal, maar op een gegeven moment gaat die gewoon dingen doen die ik nog niet helemaal kan bevatten, ofzo. Ik doe genoeg damage en kan een klap of vier incasseren, maar de moves die deze knakker eruit gooit zijn krankzinnig.

Ik ga hier nog even over door, want het is werkelijk ridicuul hoe lang ik al dood aan het gaan ben op deze baas; toen ik begon aan de dlc stond de teller op 208 uur in Elden Ring. Nu zit ik op 248 uur, waarvan ik opgeteld de laatste vier uren bovenal bezig ben met het uitvogelen van die freakin’ eindbaas. We hebben het hier over een dag of drie aan pogingen, afgewisseld met het verkennen van de spelwereld, die in het noordoosten nog één groot raadsel voor mij heeft. Daar zit een gebied waarvan de entree gewoon niet te vinden is! M’n wallen moedigen me op dit moment zowat aan, zo moe ben ik. Lang ben ik niet op zo’n zalige manier over de knie gelegd in een endgame, zowel door een baas als door het leveldesign.

In Miquella’s voetsporen

Maar goed: terug naar de stats! Strength en Dexterity zitten inmiddels op level 56 en ik heb flink wat punten in Faith gestopt om een paar gestoord goeie Faith-wapens te kunnen rocken. Sowieso lijkt de dlc een Quality-build als uitgangspunt te nemen. Bijna alle wapens die ik heb gevonden vragen namelijk punten in zowel Strength als Dexterity, aangevuld met ofwel Intelligence, Faith of allebei. Ik heb denk ik twee of drie uitschieters gevonden, waaronder een gigantische Faith-hamer die ik tot op dit moment als voornaamste wapen gebruik. Deze dikke klapper vraagt 30 Strength, net wat minder Dexterity en 19 Faith. Een echt puur strength- of dexterity-wapen, dat vaak 50 punten van het een of het ander vraagt, ben ik tot dusver niet tegengekomen. Op geen enkel moment voelde ik mezelf zwaar underleveld en op bepaalde plekken was ik behoorlijk overleveld.

Door de hele Realm of Shadow vind je punten waar Miquella zijn sporen vrij letterlijk heeft achtergelaten. Ik verklap natuurlijk niets, maar de implicaties die deze plekken geven zijn niet fraai, en mijn hunkering naar een onvervalst tragische Prepare to Cry-aflevering van Vaatividya over Miquella, nemen er alleen maar door toe. Deze plekken zijn belangrijk voor het navigeren door de nieuwe spelwereld. Ze brengen je naar de verschillende gebieden en soms zitten er npc’s op je te wachten. Zorg dus dat je er geen een mist!

Goddelijk gepeupel

Vanaf het allereerste moment in de Gravesite Plain kom ik al nieuwe gear tegen. De dlc introduceert vijf nieuwe wapentypes: Great Katana, Hand-to-hand, Throwing Weapons, Thrusting Shields en Reverse-hand Swords. Ze brengen elk nieuwe animaties, Weapon Arts en manieren om te vechten. Dat ziet er niet alleen gruwelijk uit, de komst van de nieuwe types breidt het scala aan stijlen om vijanden mee te overweldigen lekker uit.

Stuk voor stuk zijn de nieuwe wapens leuk om te ontdekken en onder de knie te krijgen. Ik kan dan ook niet wachten om mijn nieuwe werktuigen des doods los te laten op elke invader die langskomt voor een bakkie pleur, of wanneer ik zelf iemands game ga binnendringen. Uiteraard heb ik dit tijdens de review ook al geprobeerd, maar de wereld is nog nauwelijks gevuld met spelers. Die andere reviewers hebben geluk gehad, maat. Ze hebben de klap van mijn hamer niet mogen proeven.

Eerder las je dat The Realm of Shadow ongeveer het oppervlak heeft van Limgrave. Dat is logischerwijs kleiner dan de wereld van de basisgame - al is de wereld met recht FromSoftwares grootste dlc-map tot nu toe te noemen - maar die kleinschaligheid werkt juist in het voordeel van Miyazaki’s inventieve leveldesign. Veel meer dan de basisgame is de Realm of Shadow op Escheriaanse wijze met zichzelf verbonden.

De routes zijn complex en gelaagd en de naadloze verticaliteit van het leveldesign doet me constant afvragen hoe ik ook alweer moet lopen. Dan is het een groot gat waarin ik, bevend voor een misstap, stukje bij beetje moet afdalen. Daarna is het een vernuftig verborgen richel aan een bergwand die ik voorzichtig moet bewandelen. De wereld zit vol met dat soort leveldesign en het prikkelt continu om elke vierkante millimeter van de map uit te kammen.

Het allerbeste moet nog komen

En dan de eindbazen. Jezusmina, ik wil er eigenlijk gewoon niets over zeggen! Skip dit stukje dan ook als je helemaal niets over de bazen wilt weten! De zoektocht naar Miquella, maar ook de hele Realm of Shadow, ligt bezaaid met opwindende gevechtsuitdagingen in de vorm van bazen. Er komen wat Legacy Dungeons bij, maar eigenlijk heeft elk gebied wel een baas die met een questline verbonden is en aanvoelt als een ware climax voor dat gebied. Ik zeg er verder lekker niets over, maar ik beloof je dat de Legacy Dungeons weer heerlijk karakteristieke en verknipte bazen in petto hebben.

Er is één grote baas die qua design ietwat tam is, en hetzelfde geldt voor diens Legacy Dungeon die aanmerkelijk kleiner aanvoelt dat de rest, maar die maakte een hoop goed met een geweldig baasgevecht. Wanneer doodsangst, bewondering, woede en ontzag elkaar rapper dan ooit opvolgen en je volledig zit af te zien, dan weet je dat je weer zo’n zalige FromSoftware-game aan het spelen bent.

Tenslotte nog iets over een eindbaas die je in de previews voorbij hebt zien komen: de Divine Beast Dancing Lion. Deze afschuwelijke dansende leeuw gebruik de elementen verdeeld over verschillende fases letterlijk tegen je. En als een FromSoft-eindbaas het woord ‘Dance’ in zijn naam heeft - looking at you, Dancer of the Boreal Valley - dan weet je dat je constant in beweging moet blijven om niet in no time dood te gaan!

Pfoe, ik ben eigenlijk ontzettend blij dat ik gewoon nog niet klaar ben in Shadow of the Erdtree. Zodra de game uit is wordt de hele PvP-dimensie nog toegevoegd, met invaders en co-op. Dat is wel echt een ding, hoor. Wanneer je tijdens het strijden ook nog een invader in je wereld kan krijgen, raakt de game toch een soort extra snaar. Daar kijk ik voor nu dan ook naar uit, maar eerst ga ik maar eens lekker op vakantie. Die heb ik na zo’n krankzinnig avontuur wel verdiend.

Elden Ring: Shadow of the Erdtree is vanaf 21 juni verkrijgbaar voor PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X/S en pc.