Fallout review (Prime) – Verliefd op het bronmateriaal
De overstap die Fallout maakte van RPG naar MMORPG was niet het grootste succes van de franchise. Maar misschien dat de post-apocalyptische, retro futuristische setting zich beter van game naar tv-serie vertaalt? Wouter stapt Vault 33 uit, knippert met z'n ogen en is klaar om A Whole New Wasteland te ontdekken!
Superheldenseries en –film boeten steeds meer aan populariteit in: het MCU heeft dankzij de teleurstellende box office een halve sabbatical en brengt dit jaar maar één (live action) film en twee series uit, terwijl de laatste ZE-VEN bioscoopreleases van DC Comics flops zijn. Maar niet getreurd, nerds, want de videogames nemen het langzamerhand van hen over! The Last of Us is ondertussen namelijk de best bekeken serie van HBO met zo'n 30 miljoen kijkers per aflevering, Mario Bros. The Movie draait wegens amper afnemend succes al een heel fucking jaar in de Nederlandse bioscopen en de Five Nights at Freddy's-film is de meest succesvolle release van horrorhuis Blumhouse!
Geen wonder dat heel Hollywood de ene geeky paradewagen voor de ander verruilt en al hun studiodollars inzet op videogame franchises. Met als grote winnaar wij gamers, want hoewel de kwaliteit in videogame-series en –films nog steeds niet volledig stabiel is, hebben we weinig te klagen. Een van de mooiste dingen die ooit uit deze trend is gerold, kan wel eens het feit zijn dat – nadat Todd Howard meerdere aanbiedingen heeft afgeslagen om een film te maken – er eindelijk een verfilming van Fallout is gemaakt. En niet zomaar eentje. Nee, er hebben een aantal serieuze powerhouses uit de Amerikaanse filmindustrie aan gewerkt, terwijl de cast ook verre van verkeerd is.
Braakland
Een serie maken van Fallout kent zoveel uitdagingen dat je er een brahmin nog niet mee zou opzadelen. Met name het aanslaan van de juiste toon is geen makkie, want de games combineren ultrageweld met de hoopvolle tijdsgeest van de jaren '50, een diepcynische ondertoon en gitzwarte humor. Als Prime Video met een doodserieus, post-apocalyptisch drama op de proppen was gekomen, dan hadden ze de plank volledig misgeslagen. En bovendien is daar, met The Last of Us nog vers in het geheugen, plus een tweede seizoen op komst, nu effe geen ruimte voor. Nee, Fallout moet iets totaal anders zijn; een soort komedie in een door een atoomoorlog vernietigd Verenigde Staten die niet zó grappig moet zijn dat je de genadeloosheid van The Wasteland (in de ondertiteling heel makjes 'Braakland’ genoemd) niet serieus kan nemen.
De showrunners van Fallout, Geneva Robertson-Dworet en Graham Wagner, hebben samen ervaring met eerdere videogame-adaptaties zoals Tomb Raider (2018), maar ook met superheldenfilms en komedies waaronder Captain Marvel, The Office en Portlandia. Een uiteenlopende mix van genres dus en dat komt zeker van pas bij deze bijzonder toongevoelige franchise. Want hoewel Fallout zeker niet altijd even stabiel lijkt qua stemming, het regelmatig op en neer stuitert van slapstick naar horror, van flauw naar akelig en van dramatisch naar sarcastisch, is er duidelijk een sterke visie die aansluit op dat van de videogames. Dat vind ik al zo'n enorme prestatie dat je op basis daarvan dit een geslaagde serie mag noemen! Maar er is natuurlijk meer wat de kwaliteit bepaalt...
Totale trouwheid
Behalve de toon is de Fallout-serie op nog een ander gebied enorm trouw aan de games: de stijl, de esthetiek als je het fancy wil noemen, is zo goed als één-op-één overgenomen van Bethesda's games (de oorspronkelijke Interplay-games zijn een ander verhaal). Daarmee heb ik het niet alleen over de aanblik van het post-apocalyptische landschap – voor het gemak dat van LA in plaats van Washington en Massachusetts – en hoe de Vaults er van binnen uitzien, maar het gaat veel en véél verder dan dat. De overalls van de Vault Dwellers kennen dezelfde kleuren en een vergelijkbaar ontwerp en ik heb zelfs een outfit gezien dat tot in de details lijkt op een Armored Vault jumpsuit uit Fallout 3. De mech suits van The Brotherhood of Steel zijn qua uiterlijk, hoe ze functioneren en zelfs qua typenummer ook een exacte kopie uit de games.
Veel van de wezens, van radroaches tot en met de yao guai, zijn van het soort waar we regelmatig onze digitale wapens op hebben geleegd. Daarover gesproken, ook qua pistolen en ander wapentuig zullen spelers van de RPG's zo goed als alles bekend voorkomen. De serie gaat zelfs zo ver dat ze hele merknamen overnemen, van Nuka Cola tot en met de Super Duper Mart, voor maximale herkenbaarheid. Ik kan echt nog alinea's doorgaan met het opnoemen van overeenkomsten, maar veel ervan moet je zelf ontdekken, ik wil namelijk ook niet spoilen. Komt erop neer dat ik soms het gevoel had dat de serie gewoon álle assets van heel Fallout 3 en 4 heeft ge3Dprint voor de serie! Zo werd het voor mij vooral een nostalgische trip, want aangezien ik Fallout 76 heb overgeslagen, is het alweer zo'n negen jaar geleden dat ik Fallout speelde, toen ik deel 4 reviewde.
Vers uit de Vault
Het mag duidelijk zijn dat Fallout een bijzonder trouwe verfilming is van de games, maar dat maakt het natuurlijk niet automatisch een goede serie. Het is wel heerlijk herkenbaar voor ons gamers en heeft een lekker stijltje te pakken, maar we willen toch wel meer dan dat als we onze kostbare tijd hierin gaan stoppen, nietwaar? Scifi-series kennen hoogtijdagen, en mede dankzij Apple TV+, die met Silo zelfs haar eigen Fallout-achtige serie heeft, is de concurrentie bovendien moordend. Nou heeft dat in principe niet veel te maken met of je wel of niet van Fallout kan genieten, maar ik bedoel daarmee te zeggen dat de standaard flink hoog is waardoor we als kijkers aardig wat gewend zijn.
Fallout is niet per se entertainment van het hoogste niveau, waartoe ik ontzettend gelikte series zoals The White Lotus of The Bear toereken, of extreem meeslepende shit zoals het eerdergenoemde The Last of Us en Succession. Het acteerwerk is, mede dankzij de gekozen stijl, niet zo overtuigend als in dit soort meesterwerkjes. Er zitten nog aardig wat scènes tussen die meer tot de categorie filler dan killer behoren en soms is de post-productie (montage en speciale effecten) ietwat knullig afgewerkt. Maar de serie wist me alsnog flink te vermaken en te verrassen, met prima personages zoals Lucy MacLean (Ella Purnell), een Vault dweller die op zoek gaat naar haar vader in de genadeloze wereld van de Wasteland, enigszins vergelijkbaar met het uitgangspunt van Fallout 3. Ondertussen handelt de serie ook verder over hoe het leven in haar Vault doorgaat, leren we andere characters kennen zoals de Ghoul (Walton Goggins) en is Maximus (Aaron Moten) van The Brotherhood of Steel eveneens een hoofdpersonage waar het verhaal op rust. De kans om van verveling je bottlecaps te tellen krijg je niet!
Oh hi, Matt!
Het plot van Fallout hangt te veel aan elkaar van toevalligheden, morbide McGuffins en vaagheden zoals ‘the fate of the Wasteland' om voor een heel modern narratief door te gaan, maar het past wel bij de serie. Het is old school op die manier en neemt zichzelf toch niet al te serieus, iets dat benadrukt wordt met de vaak cynische muziekkeuze, zoals een variatie op ‘When The Saints Go Marching In’ als twee hoofdrolspelers vol goede moed op pad gaan om de dag te redden. Ook worden er meer dan genoeg van de golden oldies uit de games gebruikt om wat serieuzere momenten te benadrukken, of extra grimmig te maken, waaronder Maybe van The Ink Spots en natúúrlijk, hoe kan het ook anders, Crawl Out Through the Fallout van Sheldon Allman. Goed werk van Ramin Djawadi, de componist die ook Game of Thrones, House of the Dragon en Iron Man van muziek voorzag.
Fallout zit vol met dit soort goede keuzes, groot en klein. Van de manier waarop Vault Boy in het verhaal is verwerkt, tot aan de casting van de kleine rollen – acteurs zoals Leer Leary en Kyle MacLachlan passen per-fect in de 50's vibe. Oh en houd je oren gespitst voor Matt Berry, want zijn hilarische stemgeluid is een uitstekende keuze voor een serie als deze! Fallout is hierdoor een heerlijk, verrassend kleurrijk (veel minder bruin dan de games), post-apocalyptisch avontuur met tientallen gitzwarte grappen, bakken bloed en gore, een cynische blik op de zelfvernietigende natuur van de mens en vooral veel liefde voor het bronmateriaal. Dus ook al ben je, net zoals ik, misschien een beetje gedesillusioneerd door de Fallout-franchise de afgelopen jaren, deze versie is als een warm bad met een rads level van minstens 800. Net niet genoeg om een ghoul van te worden, maar ik sluit een Scaly Skin-mutatie niet uit.
Fallout is vanaf 11 april te zien op Prime Video.