Far Cry 6 Review (Xbox Series X/S) – Chasing Giancarlo

Wat volgt is een spoedcursus Far Cry 6 op een eilandje aan de kust van Yara. Je wordt vertrouwd gemaakt met een smoothie van Far Cry-systemen, hoewel Ubi de meest uitgesproken smaken niet in de blender heeft gemikt. Voor extra smoothness, waarschijnlijk. Wel zijn er een paar papaja’s bij gegooid om het geheel een Caribische vibe te geven, dus niet alles is direct terug te leiden naar voorgaande delen van de reeks. Zo is het craften van upgrades voor je wapens vrij…. nieuw-ish, en zijn er de Supremo-rugzakken en Resolver-wapens die alles een beetje guerrilla-lollig maken.

Het is best leuk om een helikopter uit de lucht te schieten met de raketten die uit je Exterminador-rugzak gelanceerd worden. Ook is het heel effe grappig om soldaatjes kapot te schieten met de CD’s uit de Discos Locos, een wapen dat de Macarena afspeelt. Maar uiteindelijk hield ik toch het meeste huis met een RMS-18 shotgun, of een SSGP-58, waar ik dankzij het ogenschijnlijk uitgebreide upgradesysteem een laser pointer, ACOG-scope en compensator op geplakt heb. Of, als ik een stiekemerd wilde zijn, een Recurve Bow met een crosshair sight en een of andere random mod. En ja, er is natuurlijk weinig lolligs aan zulk wapentuig. Daar heeft dat Castillo-leger vast niet van terug! Over good old Antón Nicht Aus Tirol gesproken, waar is die gekke, ouwe fascist eigenlijk?

Ubisoft zou Ubisoft niet zijn als er niet wat kruisbestuiving zou zijn met andere franchises van de Franse uitgever, want waarom zou je dure assets beperken tot slechts één serie? Dus zit er zeker een Assassin’s Creed-appel of twee in de Yara Blend, getuige de Bandido Operations, die doen denken aan de missies waar Ezio een zekere Brotherhood op afstuurde. Ook kan je Guerrilla Camps uitbreiden bij de Foreman, en de gebouwtjes die hiervan het resultaat zijn, zouden net zo goed in Valhalla’s Ravensthorpe kunnen staan. Want die La Cantina waar je eten kan laten maken van meegebracht vlees? Dat is gewoon een Hunter’s Hut, compadre!

Voor het uitbreiden van je Guerrilla Camp zal je overigens heel de Yaraanse bevolking moeten beroven van hun Metal, Medicine en ‘Gasolina’ (waarom die laatste wel opeens in Spaans is, goede pregunta). In ieder krot in elke arme sloppenwijk, elk vervallen benzinestationnetje en armetierig hutje kan je deze materialen vinden, dus je bent constant op vierkantje of kruisje aan het drukken om stukken ijzer, blikken benzine en dozen geneesmiddelen op te pakken. Want hey, jij moet je vishut uitbouwen, dus dat is wel even belangrijker dan of die straatarme Yaraan van de griep sterft of niet. Aanvankelijk vond ik dit extensieve looten een zeer aangename obsessie waar ik me -soms zelfs tussen vuurgevechten door- elke keer religieus op stortte. Na een uur of tien begon ik me echter toch af te vragen waar ik precies mee bezig was. Net zoals ik me afvroeg wanneer Antón me weer eens ging verblijden met zijn aanwezigheid. Ik lijd aan Esposito-deprivatie!

Castillo zelf zie je dus aanvankelijk weinig, maar je loopt wel een keur aan andere kleurrijke Yaranen tegen het lijf. Slechteriken zoals Antóns vrouw en minister van cultuur, María Marquessa, neef en slavendrijver José Castillo en de meest ‘true Yaran’ van allemaal: Admiral Benítez. Maar het zijn vooral loco guerrilla’s die je pad kruizen, en veel daarvan lijden aan het ‘té-Ubi-cool-syndroom’. Ze doen veel te hard hun best om tijdens hun introductie cool en krézie te zijn, om vervolgens al snel hun aanvankelijk uitgesproken persoonlijkheid te verliezen en te veranderen in vrij gezichtsloze quest-uitdelers.

El Tigre, Juan Cortez, Carlos Montero, Jonrón, Philly Barzaga: de eerste ontmoeting met elk van deze personages is zo van ‘yo, deze guerrilla is écht de allergekste! 🤪’. Sommigen houden hun karakter, zoals de eindeloos irritante Bicho of gladjakker Bembé, de meesten blijven echter nog geen missie boeiend. Toch, je merkt aan alles dat de veelvoud aan schrijvers en acteurs van Far Cry 6 alles in de strijd hebben gegooid, wat ook resulteert in wat subtielere, interessantere personages. De transman Paolo bijvoorbeeld, die misschien wat minder uitbundig is dan de rest, maar daarom juist overtuigender overkomt. Of de stoere verzetsleider Clara García, die zowel qua ontwerp als gedrag enigszins op een echt mens lijkt, net zoals Dani Rojas zelf- de vrouwelijke versie althans.

Mijn zoektocht naar missies waarin ik de illustere Antón Castillo hoop tegen te komen, leidt me door kleinere nederzettingen en de grotere, nogal in je bewegingsvrijheid beperkend opgezette, hoofdstad Esparanza. Maar een Caribisch gebied zoals deze heeft ook veel jungle in de aanbieding en Far Cry 6 toont een rijkdom aan detail in de fauna daarvan. Vele soorten, zacht wuivende palmbomen, gedetailleerd gras, veelkleurige bloemvelden en rotsen die meer zijn dan puntige polygonen. Begroeiing wijkt daadwerkelijk voor je uit als je er doorheen beweegt en zelfs als je je blik tot de grond richt zie je nog details in de natuur.

Ook het water is schitterend, letterlijk en figuurlijk, met realistisch reflecterende oppervlakten, zelfs zonder ray tracing op de Series X. Far Cry 6 is daarmee een mooie game op de Xbox, maar het zal niemand uit de sokken blazen met z’n current-gen krachtpatserij. Animaties van tegenstanders zijn buiten de cutscenes om popachtig matig, de AI is te dom om te poepen, glitches in path finding kom je met enige regelmaat tegen en als je in een voertuig plaatsneemt, ziet de voorbijsnellende omgeving er bijna uit als dat van drie Far Cry’s geleden. Begrijpelijk natuurlijk, want Far Cry 6 is FUCKING ENORM. En toegegeven, alles blijft wel stabiel qua framerate, op een paar kinderziekte-crashes na. We hebben dus heus wel weer te maken met een gelikte titel, maar niet eentje die de franchise qua techniek naar nieuwe hoogten tilt.

Op de map van dat mooie, alhoewel niet overweldigend prachtige Yara, zijn natuurlijk tal van symbooltjes te vinden. Eindeloos veel Military Targets bijvoorbeeld – de standaard Far Cry-kost-, zoals Checkpoints en Anti-Aircraft Sites, waarvan je die laatste met geweld moet overnemen om niet uit de lucht geschoten te worden boven een specifiek stuk land. Natuurlijk zijn er Hunting Spots, en de opbrengsten van de jacht kan je naar jouw La Cantina brengen of inruilen voor upgradematerialen. Maar dat is een bezigheid waar je je waarschijnlijk pas aan gaat wagen zodra het leven in Yara niets beters meer te bieden heeft. Ik denk dat ik pas beestjes ga killen als een missie me dat verplicht, want dat is natuurlijk onvermijdelijk. Ik hoor graag of ik ongelijk heb, Ubi! Hoewel ik me afvraag of er iemand is bij Ubisoft Toronto die me dit met 100% zekerheid kan zeggen.

Leukere zij-activiteiten zijn bijvoorbeeld Gran Premio Races, waarvoor je met verschillende voertuigen tussen checkpoints moet scheuren, maar mijn favorieten zijn Treasure Hunts. Niet alleen omdat je hier verschillende beloningen voor krijgt, maar ook omdat het een soort mini-avontuurtjes zijn met veel puzzels en gameplay-uitdagingen. Dan zijn er nog honderden Libertad Crates en Okú’s Idols te vinden, dus je zal niet snel niets te doen hebben in Yara. Maar dit is wel weer zo’n monsterlijk groot Ubi-gedrocht waarin de content echt álle mogelijke kanten opgaat: het ene moment ben je tegen wil en dank vluchtelingen aan het smokkelen, een missie met een extreem duister einde. Het volgende ben je raketten op een door Vivero aangetaste, rode rook uitwasemende monsterkrokodil aan het schieten.

Uiteindelijk heb ik dus ontzettend veel gedaan in Yara: mensen ontmoet, plekken gezien en geweren laten ratelen. Maar Giancarlo? Zonder al te veel te spoilen, Antón Castillo blijft een enigszins ongrijpbaar figuur, hoewel zijn aanwezigheid voortdurend voelbaar, zichtbaar en vooral hoorbaar is op die eeuwige uitzendingen van hem. Uiteindelijk lijkt het alsof de ster niet enorm veel uren aan footage heeft opgenomen voor Ubisoft en ze dus spaarzaam moeten omgaan met de Antón Castillo-momenten; hij is er meer voor de marketing, zie je? En dat is op zich prima, maar daarmee is het wel een beetje onduidelijker wat nu precies Far Cry 6 haar USP is…

Ik vermaak me overigens best wel goed met Far Cry 6. Chorizo, het worstje op twee pootjes en wieltjes, heeft bijvoorbeeld m’n hart gestolen en ik was aangenaam verrast (tegelijk ietwat schuldig voelend over de dieronvriendelijke boodschap die het uitstraalt) over de mechanics van de cock fights - wéér zo’n guerrilla-lollige toevoeging. Bovendien, toen ik achtereenvolgens CCE Electrical Station 31, FND Special Forces Base en Espinosa University op ninja-achtige wijze van vijanden ontdeed, voelde ik me zowaar een echte actieheld. Een guerrillastrijder misschien zelfs wel, hoewel de game wat dat betreft niet echt een belangrijke boodschap lijkt te hebben, behalve dat dictators BAD zijn – DUH-, en het van mij wel iets minder ‘politiek’ geladen zou mogen zijn. Iets minder van dat dus, en heel wat meer Giancarlo graag!