Grand Theft Auto: San Andreas - review
Je wordt overrompeld door dit spel als je het voor het eerst speelt. Heb je de game al eens gespeeld, dan voelt een nieuw bezoekje erg vertrouwd en word je wat minder snel door het spel gegrepen. Toch, het gevoel dat je krijgt, van gewoon rondrijden en het ontdekken van San Andreas blijft magisch.
Is het mogelijk om na een half jaar terug te gaan naar een plaats waarvan je elk steegje kent, en toch opnieuw betoverd te raken?
Een half jaar na het zien van de eerste bewegende beelden van GTA SA was ik helemaal in mijn nopjes met de PlayStation 2 versie. Ik was verrast door de grootte, door alle mogelijkheden binnen het spel en de sfeer die het geheel uitademde.
Nu een half jaar na de PS2 versie, ligt de Xbox game voor mijn neus en ik heb er weer zin in.
Geen verrassingen
Ik ken de straten, ik ken de buurt, ik ben hier eerder geweest. Ik laat CJ op de fiets springen en stuur hem, zonder ook maar een blik op het kleine plattegrondje te werpen, naar zijn ouderlijk huis. Ik druk de tussenfilmpjes weg en voltooi de missies zonder een leven te verliezen. Ik ken alles al en ik begin me te vervelen.
Na twee dagen spelen rijd ik over The Strip van Las Venturas, de avond valt, de neonverlichting licht op. In mijn herinnering was het hier een stuk fleuriger, warmer, betoverend haast. De weg die nu voor mij ligt, oogt grauw en kleurloos, ondanks de vele lampjes. Ik besluit de missies te laten voor wat ze zijn en ga op zoek naar het gevoel dat ik had bij mijn eerste speelsessie met GTA SA.
Bijna
Ik plaats CJ midden op The Strip, auto's toeteren geïrriteerd, Carl Johnson steekt zijn arm de lucht in, alsof hij het 'Fuck You' gebaar maakt. Mijn linkerduim stuurt CJ naar de toeterende meneer terwijl mijn rechterduim naar een bruikbaar wapen zoekt.
Ik vind een knuppel en geef CJ de order om de wagen van de man in puin te rossen. Bij de eerste klap op de motorkap stapt de chauffeur uit en rent met zijn handen boven zijn hoofd weg, de straat over, waar hij wordt geschept door een hippie busje. Er verschijnt een lach op mijn gezicht. Ik ben er bijna denk ik bij mezelf, het gevoel komt terug. Langzaam.
Hebbes?
Het gevoel dat ik had bij het spelen van GTA SA op de PlayStation 2 komt echter niet meer helemaal terug, het spel is daarvoor iets te veel een open boek. De echte verrassing van de eerste keer is weg.
Maar er verschijnt wel steeds vaker een glimlach op mijn gezicht als ik CJ door de wereld loods. Er gebeuren namelijk gewoon een boel onverwachte dingen. Je bent nooit helemaal voorbereid op wat komen gaat. Vliegtuigen die pardoes uit de lucht komen vallen, personages die zomaar op elkaar in slaan, politieagenten die wat bendeleden proberen te arresteren of een oud dametje dat met een schep in haar hand een voetganger molesteert… dit soort dingen zie je alleen in een spel als Grand Theft Auto en dat is waarom het zoveel mensen aanspreekt.
Het gevoel dat je je in een levende stad bevindt, waarin je kunt doen en laten wat je zelf wilt.