
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="2f004890-5ab4-409b-ab3a-de3ab4c92154"><p style="text-align: justify;">Wat een heerlijk gevoel om m'n helikopter tussen de wolkenkrabbers door te loodsen tegen de achtergrond van een nachtelijk Vice City met haar felgekleurde neonverlichting. De radio staat op Flash FM en ik hoor de eerste noten van Phil Collins' Easy Lover. Juist die muziek maakt een nachtelijke vlucht als deze voor mij nóg specialer. Het zorgt er voor dat ik helemaal opgeslokt word in deze digitale stad. Speler ben ik al niet meer, ik ben bewoner van de stad.</p><p style="text-align: justify;"></p><h2 class="-tussenkop" style="text-align: justify;"><strong>Genieten</strong></h2><p class="-tekst" style="text-align: justify;">De helikopter 'parkeer' ik midden op een kruispunt en ik ga mijn appartement binnen. Er gaat niets boven een stad, waarin je (na het voltooien van het hoofdverhaal) kunt gaan en staan waar je maar wilt. Een stad waarin je alle doelen behaald hebt maar er toch nog genoeg geheimen zijn overgebleven om ontdekt te worden.</p><p style="text-align: justify;">Immers, na het voltooien van het verhaal (over Vic Vance en alle problemen waarin hij verzeild raakt) kun je Vice City pas echt gaan ontdekken en op je gemak van al het moois genieten. Ik waardeerde de game in ieder geval pas optimaal toen de stad aan mijn voeten lag.</p><h2 class="-tussenkop" style="text-align: justify;"><strong>GTA-moe</strong></h2><p class="-tekst" style="text-align: justify;">Nog voordat Vice City Stories binnen was gekomen vroeg ik me af of ik het nog wel leuk zou vinden allemaal. Het freeroaming genre is inmiddels wel zo'n beetje door iedereen aangepakt, zonder dat er iets 'nieuws' mee werd gedaan. Vandaar dat ik het een beetje gehad had met al die Grand Theft Auto-achtige games. Een soort van GTA-burnout of zoiets. Dat gevoel bleef lang hangen, zelfs nog toen ik al halverwege het hoofdverhaal was.</p><p class="-tekst" style="text-align: justify;">Tot ik besefte dat ik me te veel op de opdrachten aan het focussen was. Ik moest dat missie-gerichte denken gewoon loslaten. Even de stad in, het strand op of een helikoptervluchtje maken. Even de tijd nemen om de dingen rustig op een rijtje te zetten.</p><p class="-tussenkop" style="text-align: justify;">Immers, Vice City Stories is meer dan alleen opdrachten uitvoeren; je moet de hele sfeer van de stad in je opnemen om daadwerkelijk van de game te kunnen genieten. En dus deed ik dat.</p><p class="-tussenkop"></p><h2 class="-tussenkop" style="text-align: justify;"><strong>Adempauze</strong></h2><p class="-tekst" style="text-align: justify;">Vandaar dat ik hoofdpersoon Vic Vance naar de jachthaven stuurde om daar een speedboot te 'lenen'. Ik zocht radiozender Wave 103 op en spoot over het helderblauwe water.</p><p class="-tekst" style="text-align: justify;">Terwijl 'Everything Counts' van Depeche Mode als achtergrondmuziek fungeerde, ontdekte ik de andere kant van Vice City: de relaxte kant, de ontspannen kant. Het leven zonder tijdsdruk en zonder dat gevoel constant opgejaagd te worden.</p><p class="-tekst" style="text-align: justify;">Langzaam begon ik er weer plezier in te krijgen en verdween dat frustrerende mislukte-missie-gevoel steeds meer naar de achtergrond. Ik veranderde mijn speelstijl een beetje; niet langer stoof ik van opdracht naar opdracht maar ik nam slechts af en toe een missie aan om vervolgens na gedane arbeid de stad wat beter te leren kennen.</p><p style="text-align: justify;">Vice City zit namelijk vol met extraatjes. Zo staat er op het strand een BF Injection die een leuke minigame activeert waarin je strandwachter speelt, is er een crossparcours waarop je met een Quad, BMX of crossmotor een aantal time-trails af kunt leggen en kun je zelfs een concert (zie kader In the Air Tonight) bezoeken.</p><h2 class="-tussenkop" style="text-align: justify;"><strong>Stapje terug, sprong vooruit</strong></h2><p class="-tekst" style="text-align: justify;">Nadat ik de laatste missie had voltooid, ben ik de stad weer ingegaan en liet ik mij verrassen door al die leuke dingen die Vice City te bieden heeft, want daar draait het in feite om.</p><p class="-tekst" style="text-align: justify;">Vergelijk ik Vice City Stories echter puur en alleen op prestaties, inhoud en gameplay met de vorige delen, dan is het toch een stapje terug in de serie. Tegelijkertijd is het een sprong voorwaarts in het aanbod voor de PSP. Ik heb nog geen andere ontwikkelaar gezien die iets soortgelijks heeft weten neer te zetten op Sony's handheld. Zowel Scarface als The Godfather, beide freeroaming games op PS2 en Xbox, gooien het op de PSP over een teleurstellende andere boeg.</p><p class="-tekst"></p><h2 class="-tussenkop" style="text-align: justify;"><strong>Sfeertje</strong></h2><p class="-tekst" style="text-align: justify;">Wat Vice City Stories erg goed doet, is je het gevoel geven dat je daadwerkelijk "in de game bent". Dat komt vooral doordat het hele jaren tachtig sfeertje zo fantastisch is neergezet, waarbij een hoofdrol is weggelegd voor de muziek.</p><p class="-tekst" style="text-align: justify;">Want hoe leuk het ook is om Vic in een fout colbertje plaats te zien nemen in een witte sportwagen, het echte jaren tachtig gevoel krijg je pas wanneer je 'Heart of Glass' of 'I Want To Know What Love Is' door de speakers hoort gillen.</p><p class="-tekst" style="text-align: justify;">Overigens verdween het gevoel dat Vice City Stories een stapje terug is in de GTA-serie als sneeuw voor de zon toen ik die nachtelijke helikoptervlucht maakte tussen de wolkenkrabbers van Vice City, met op de radio Phil Collins brullend door de speakers: "She's an easy lover, she'll take your heart but you wont feel it......"</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Grand Theft Auto: Vice City Stories - review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links