Half-Life: Alyx review - De beste VR game tot nu toe

We kregen de reviewcode letterlijk tien minuten voor de launch van de game binnen en dus wist ik dat het een lastige opgave zou worden om al de volgende ochtend de review online te hebben. We hebben het hier echter over een nieuwe Half-Life, en ik heb na de playthrough genoeg energie gekregen om helemaal los te gaan op de review. Want - oh mijn god - Half-Life: Alyx is zo vreselijk goed!

We hebben deze review ook in een videovorm gegoten, zodat je ook kunt zien waar Florian het over heeft. Kijk deze hier:

Details

Half-Life: Alyx is eigenlijk de eerste echte grote AAA-game die vanaf de grond is opgebouwd voor VR. Ik zal ook meteen de gamers die hopen op een non-VR versie uit de droom helpen, want die kans is heel klein. Waarom ik dat met zekerheid kan zeggen, is omdat alle elementen tot in de puntjes zijn ontworpen voor VR, en dat kan je niet zomaar even overzetten naar een beeldscherm. Net zoals titels die ontwikkeld zijn voor 'traditioneel' gamen vaak niet goed werken in VR.

Het is nogal een gewaagde actie van Valve om een nieuwe Half-Life na al die tijd exclusief voor VR uit te brengen, maar nu ik de game heb gespeeld snap ik het volledig. Ik heb City 17 en alle omgevingen daaromheen niet zomaar gezien in virtual reality, ik ben er als het ware geweest en heb me vergaapt aan alle details. Oh man, de details!

VR-games zijn vaak toch iets minder indrukwekkend als het gaat om grafische pracht en praal, en vooral de details worden dan flink omlaag geschroefd. Half-Life: Alyx doet echter iets raars met je PC, waardoor het lijkt alsog je op magische wijze ineens veel vettere hardware in je PC hebt zitten. Alsof je een game speelt op een PC uit de toekomst.

Aan iedere VR-game kan je zien dat het een VR-game is. Aan Half-Life-Alyx zie je dat dus niet! De textures zijn haarscherp, de personages hebben mooie animaties en gezichtsuitdrukkingen, de omgevingen zijn prachtig en onheilspellend tegelijk door meesterlijke lichteffecten en werkelijk overal valt wel iets te zien en te ontdekken. Het verschil tussen de mooiste VR-games en Half-Life: Alyx is belachelijk groot. Ik heb dertien uur lang m'n ogen uitgekeken naar alle details. Ongekend voor een VR-game!

Interactief

Wat heel erg meehelpt is hoe interactief de wereld is. Bij een hoop games zijn de levels en werelden de ster van de show, waar je met een personage doorheen loopt. Bij Half-Life: Alyx is het andersom: het personage - oftewel jijzelf - is de hoofdattractie en de wereld is speciaal voor jou gemaakt. Het is de ultieme speeltuin, die is ontworpen voor VR-interacties. Serieus mensen, Valve heeft iets magisch geflikt en het is zo mind-blowingly vet dat het lastig is om uit te leggen. Dit is het perfecte voorbeeld van hoe VR behoort te zijn, maar hoe leg je VR uit? Dat moet je ervaren!

Werkelijk alles is interactief. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het oppakken, van alle kanten bekijken en weggooien, en er wordt ook rekening gehouden met het gewicht. Sommige shit moet je dan ook met twee handen oppakken of aan de kant schuiven. Je kunt daarnaast aan alle knopjes draaien die je tegenkomt, leuningen vastpakken, deuren open- en dichtmaken, schakelaars overhalen, ramen openzetten, op ladders klimmen, kasten wegschuiven en ga zo maar door. Je kunt precies doen wat je in het echt ook zou kunnen doen, het is bizar.

Bij VR hebben we het altijd over 'immersie', en Half-Life: Alyx zet daarin een nieuwe standaard. Mijn brein had totaal geen moeite te ‘geloven’ wat ik meemaakte door de vele details en interactiviteit in de game. Het zijn ook kleine dingetjes, zoals hoe je virtuele handen tegen alles aan botsen in de wereld, in plaats van dat ze door de objecten heen gaan alsof ze onzichtbaar zijn. Sterker nog, ik heb een paar keer dingen van een in-game tafel gestoten, omdat ik er toevallig langs liep en per ongeluk iets aanraakte. Ik kreeg zelfs één keer zo’n reflexmoment om het snel nog op te vangen! Het werkt heel natuurlijk en de manier waarop je de virtuele handen als je eigen handen gaat zien is bijna eng. Op een goede manier.

Gravity Gloves

En die connectie met je virtuele handen heb je hard nodig, want naast de interactie met de wereld heb je uiteraard wapens tot je beschikking zoals een pistool, shotgun en rifle, en een paar hele speciale handschoenen. De Gravity Gun is nog niet uitgevonden in Half-Life: Alyx, maar in plaats daarvan kan je prototypes van Gravity Gloves gebruiken. De handschoenen zijn niet zo krachtig als de gun, maar je kunt alle objecten die je tegenkomt naar je toe trekken en weggooien.

Als je ergens naar kijkt, je hand uitsteekt en een vuist maakt, lock je op het object en kan je het naar je toe trekken door letterlijk je hand naar je toe te bewegen met een snelle polsbeweging. Binnen een seconde heb je het object dan voor je neus hangen, kan je het eventueel vastpakken en bekijken, of met geweld naar de vijanden smijten.

Maar je kunt het ook stealthy gebruiken. Ik moest zonder wapen een badguy uitschakelen op een brug, maar ik wist niet hoe. Na wat epic fails heb ik uiteindelijk met mijn vuist gelockt op een handgranaat aan zijn riem, de granaat als een malle naar me toegetrokken, er met m’n andere hand de pin uitgetrokken en de granaat met een soepele beweging weer terug richting de vijand gegooid… BOOM, vol op z’n harses! Het gevoel dat ik kreeg was onbeschrijfelijk.

Want weet je, het personage deed dat niet in de game. Ik deed dat zelf. Ik had dat zelf bedacht. Ik had zelf die Gravity Gloves aan en de power om dat plan uit te voeren. Het gebeurde gewoon toevallig in een game. Snap je waar ik heen wil met dit verhaal? Valve stopt je als speler zelf in de wereld van Half-Life. Je speelt niet met een personage in Half-Life: Alyx. Je bent er zelf, en je doet alles zelf. Ik ging als VR-fanaat volledig uit m’n plaat tijdens het spelen! Laat ik het heel simpel zeggen… Je hebt geen echte VR ervaren, als je Half-Life: Alyx niet hebt gespeeld. Pppfff, de rest komt niet eens in de buurt.

Prequel

Buiten dat Half-Life: Alyx een zo goed als perfecte VR-ervaring is, zou je bijna vergeten dat het hier ook nog steeds gaat om een nieuwe Half-Life game! ‘Half-Life 3 confirmed’ is al jaren het grapje van de game-industrie en technisch gezien zouden we dat grapje kunnen blijven maken, maar vergis je niet, want dit is geen lullig uitstapje in de serie. Half-Life: Alyx is een volledig opzichzelfstaande game met een uitgebreid verhaal, dat zich 5 jaar voor Half-Life 2 afspeelt.

Half-Life: Alyx is dus een prequel en speelt zich dan ook nog voor het hele Freeman-gebeuren af. Dat biedt een bijzonder perspectief op het verhaal van de hele serie. In de game speel je met Alyx en ben je aan het begin op zoek naar je vader, die gevangen is genomen. Zonder al te veel te spoilen richt je je daarna op een mysterieuze Vault, een gigantisch ding dat hoog in de lucht zweeft. Dat klinkt vaag en dat wil ik graag zo houden.

En dan kom je na een uurtje of dertien aan bij het einde van de game. Ja, daar mag ik natuurlijk inhoudelijk al helemaal niets over zeggen, maar potverdriedubbeltjes, wat een gekkigheid! Het gaat de wereld van fans van de serie compleet op z’n kop zetten en zet de deur wagenwijd open voor andere Half-Life-games in de toekomst. Het einde bevestigt nogmaals keihard dat je dit op een beeldscherm niet kunt ervaren. De hele game, van de eerste tot de laatste seconde, is alleen mogelijk in VR.

Headcrab

Wat gameplay, graphics, interactie, immersie, mechanics en physics betreft is Half-Life: Alyx precies waar VR-fans al jaren van dromen, en de game is bij uitstek het perfecte voorbeeld van hoe vet VR kan zijn. Het is daarnaast ook nog eens een vette nieuwe Half-Life game met een meeslepend verhaal en een fantastisch einde, en dat maakt deze ervaring extra speciaal.

Half-Life: Alyx is een gepolijst meesterwerk en zo goed als perfect, op wat kleine puntjes na. Soms is er zoveel te pakken dat de game het verkeerde object oppakt. Tijdens het onderzoeken niet zo’n probleem, maar het is irritant tijdens battles en puzzels. Daarnaast voelen een aantal puzzels en hacks een beetje als opvulling, om de game wat langer te maken.

Tot slot nog een dingetje, dat zowel een nadeel als een voordeel kan zijn. Ik had Half-Life: Alyx namelijk wat spannender verwacht, zeker omdat het een VR-game is. Er wordt hier en daar wel gespeeld met wat horror-achtige tintjes en zo nu en dan heb je een jumpscare, omdat er zo’n klote Headcrab op je hoofd springt, maar echt eng wordt het eigenlijk nooit. De game heeft de hele tijd een meesterlijk dreigend sfeertje, maar daar blijft het op wat uitzonderingen na wel bij.

Tja, en je kunt het natuurlijk als nadeel zien dat Half-Life: Alyx alleen in VR speelbaar is, maar daar kan de game zelf natuurlijk niets aan doen. Alsof je een game voor de PC afkraakt, omdat je zelf geen PC hebt. Je kunt er niet omheen, om Half-Life: Alyx te spelen heb je een PC aangestuurde VR-bril nodig, zoals de Oculus Rift, HTC Vive, Valve Index en Oculus Quest via Oculus Link. Persoonlijk vind ik het uiteraard helemaal top, dit soort games zijn de push die VR gaming nodig heeft. Zo, en nu ga ik een paar dagen slapen, wat een rush!