
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="18926412-fa56-4426-b188-7b412f465a5a"><p>Het is lastig om een review te schrijven als je weet dat een groot deel van je lezers het niet met je eens zullen zijn. Wat mij betreft heeft Halo 5: Guardians namelijk nog bijna alle nadelen die Halo 4 ook had, maar velen van jullie, inclusief andere critici, zagen de minpunten in 343's eerste, geheel eigen game niet. Zo beleef ik nog steeds weinig plezier aan het vechten tegen de Prometheans, helemaal als ik hun wapens moet gebruiken, wat ervoor zorgt dat een groot deel van de game met lichte tegenzin doorspeel. Nog steeds vind ik dat Halo 5: Guardians, net zoals deel 4, veel minder karakter, mystiek en krachtige eenvoud heeft dan z’n voorgangers in de serie. <br/>Maar er zijn genoeg mensen die Halo 4 bejubelden als het beste deel ooit, lui die de Promethean wapens heerlijk vonden en zij zullen Halo 5: Guardians waarschijnlijk nóg beter vinden. Het is natuurlijk lastig om er harde cijfers voor te vinden, maar het lijkt er zelfs op dat meer mensen Halo 4 een succes vonden, dan die het met mij eens zijn. Moet ik daarom m’n mening aanpassen aan de meerderheid? Moet ik zwichten en het reviewen van Halo Guardians aan iemand anders overlaten? Fuck no. Ik zou namelijk niet weten hoe…</p><p></p><p></p><h3>Halo 5: Guardians’ campaign begint goed</h3><p>Man wat begint Halo 5: Guardians sterk. Het Spartan team van Locke, de man die je kent als je jezelf door de Halo: Nightfall serie hebt heen geworsteld, wordt op sterke wijze geïntroduceerd in een cutscene waar ik bijna van jubelde zo stoer is het. Misschien zelfs een beetje overdreven slick en episch, maar het heeft het gewenste effect op iedereen die de Chief en de zijnen een warm hart toedraagt, dat kan bijna niet anders. Fireteam Osiris, bestaande uit Locke (Ike Amadi), Buck (Nathan Fillion, my man), Tanaka (Cynthia Kaye McWilliams, die ik niet ken) en Vale (Laura Bailey, die Jennifer Hale hard aan het inhalen is om de hardst werkende videogame voice actrice te worden), springt uit een Pelican en daalt, in 1 superspectaculair ‘shot’, Covenant en Promethean killend van een berg af. </p><p></p><p>Eenmaal beneden aangekomen neem je de controle over van Locke en zijn high-tech (wow, dat woord klinkt alsof het uit de jaren ’80 komt!) SPARTAN IV power armor in een missie die alle stoppen losgooit: je krijgt gedurende het eerste half uur de beschikking over zo’n beetje 70% van het hele wapenarsenaal en ook komt meteen een groot deel van de verschillende vijanden langs. BAM!, welkom in Halo 5. Een goed begin dus, maar de campaign van Halo 4 kende ook sterke eerste missies, dus dat was het probleem niet… Halo 5: Guardians’ singleplayer blijft echter langer sterke momenten uitpompen: een gevecht tussen twee Spartans levert een heerlijke cutscene op, een level dat zich op de thuisplaneet van Sangheili, Sanghelios, afspeelt zal ik niet snel vergeten en ook zijn er wat meer grootschalige, vehikel-vriendelijke battles op grotere speelvelden dan in Halo 4. Lekker. Maar helaas het gaat het op een gegeven moment toch mis…</p><p></p><p></p><h3>Halo 5: Guardians kent dezelfde problemen als Halo 4</h3><p>Het duurt niet lang of ik ben qua verhaal de draad weer volledig kwijt in de campaign van Halo 5: Guardians. De algehele missie is duidelijk en het gegeven dat Locke’s Osiris Team op jacht moet naar het Blue Team van de Master Chief is cool, maar de introductie van vele MacGuffins waar iets mee gedaan moet worden (haal de Constructor, ga naar de Cryptum, vernietig de Destroyer, doe iets met de Communications Relay, etc.) en het feit dat er veel uitgelegd moet worden, betekent simpelweg dat het verhaal niet geschikt is voor een game. Ik heb nog veel meer problemen met het verhaal, maar als je er meer over wil weten, dan moet je m’n review in het Power Unlimited magazine dat eind november in de winkel ligt ff lezen. Dat wordt een mooi verhaal over verhaal, namelijk. </p><p></p><p>Ik zal het er voor nu bij laten dat ik vooral in de laatste missies van de Halo 5: Guardians campaign m’n aandacht verloor, samen met m’n speelplezier, omdat de nadruk weer volledig op de Prometheans gelegd werd een je voornamelijk met hun wapens aan het knallen bent -die gelukkig een lichte overhaul hebben gekregen, maar waar geen nieuwe bij zijn gekomen. Bovendien word je meerdere keren geconfronteerd met eenzelfde eindbaas, die telkens op dezelfde, erg specifieke manier neergeschoten moet worden, iets dat zowel repetitief als lichtelijk frustrerend wordt. De nieuwe versie van de Promethean Knights hebben hetzelfde probleem; als je niet massa’s ammunitie kwijt wil zijn, dan moet je ze raken op drie kleine plekjes waarop telkens dezelfde animatie volgt, een onaangename routine dat het knalfestijn wat mij betreft té vaak onderbreekt. Hetzelfde geldt eigenlijk voor Hunters; ze vormen een leuke afwisseling, maar als je ze te vaak tegenkomt, dan worden ze vervelend.<br/>Eigenlijk is de conclusie wat betreft de Halo 5: Guardians campaign vrij simpel: het gaat weer net zo ver als het verhaal in de vorige Halo, met wederom een bedreiging voor al het leven in het hele fucking universum, het kent net zoveel nadruk op de Prometheans als de vorige keer en zal je dus ongeveer evenveel bevrediging geven. Ook omdat de extra afwisseling qua protagonisten dankzij de twee teams weer enigszins wordt opgegeven door het feit dat er minder nieuwe wapens en vijanden zijn dan de vorige keer. You win some, you lose some. </p><p></p><p></p><h3>Halo 5: Guardians – een aan twee kanten snijdend Energy Sword</h3><p>Halo 5: Guardians kent sowieso voor bijna elk voordeel een nadeel. Zo is het vet dat er twee teams aan stoere Spartans zijn, maar dat is wel een van de redenen dat er nu geen splitscreen co-op meer is. Echt een groot gemis, dat kan ik niet vaak genoeg benadrukken, want Halo is altijd m’n favoriete bankfun game geweest en online co-op is niet mijn ding. Bovendien werkt het teamwork niet perfect, want in een gameserie die ooit bekend stond om haar briljante A.I., valt het extra op dat je teamgenoten redelijk vaak staan te klunzen of onnatuurlijk bewegen. Gelukkig heb je verder weinig last van ze, schieten ze eigenlijk alleen maar de restjes vijanden dood die jij mist en helpen ze je omhoog als je down gaat. Daar wordt de game overigens niet minder pittig van, want iedereen gaat net zo makkelijk down en dan moet je alsnog opnieuw beginnen bij het laatste checkpoint. Maak je dus geen zorgen; Heroic is nog steeds een bitch en Legendary is een dubbele bitch met extra sonova. Hoewel ik het niet met plezier zal opnemen tegen Prometheans op Legendary, maar goed, dat deed ik in Halo 4 ook al niet.</p><p></p><p>Gelukkig kleeft er maar een klein, verwaarloosbaar nadeel aan de nieuwe functies van je Spartan armor. Alleen de Ground Pound, waarmee je je grote Spartan vuist op de grond laat neerkomen in een stoere Area of Effect move, gebruikte ik amper en ook de Spartan Charge is een beetje gimmicky. Deze ren-en-mep ability gebruikte ik wel regelmatiger, maar het feit dat je ermee door dunne muren en dergelijke kunt rammen, is een niet meer dan geinig en ja, vrij gimmicky. De beste nieuwe move vind ik de Thruster Pack, een stel raketten op je pak waarmee je middels een soort dodge move snel kleine afstanden met een druk op de B-knop kunt afleggen en die een groot effect hebben op de gehele game, maar vooral in de multiplayer. Het voelt als iets wat een Spartan altijd al had moeten kunnen, een logische en dynamische toevoeging die misschien niet briljant is, maar juist door z’n simpele eenvoud goed in de game te passen is. Een simpele thrust heeft me meer dan eens het vege lijf gered als ik net om het hoekje verdween, precies op het moment dat m’n shield bijna leeg was en ik zo aan de killing salvo’s wist te ontsnappen.<br/>Minstens zo belangrijke veranderingen zijn het scoping, dat nu standaard onder je linker trigger zit zoals in de meest shooters en waarvan 343 daarmee een prominentere functie heeft gemaakt, het sliden dat net zo werkt als in Destiny, plus het ‘clambering’, een klim-move waarmee je hoger gelegen platforms kunt bereiken en je bewegingsvrijheid nogmaals wordt vergroot. Spartans kunnen dus meer en hoewel dit in het verleden van de Halo franchise vaak niet heel lekker uitpakte, is het dit keer voornamelijk een goed ding; je voelt je machtiger en de MP is er dynamischer en een tikje spectaculairder door geworden.</p><p></p><p></p><h3>Halo 5: Guardians’ multiplayer – de savior</h3><p>De pre-release versie van de Halo 5: Guardians multiplayer bestaat uit twee onderdelen: Warzone en Arena. Warzone is het fantastische, Titanfall-achtige Big Battle-stijl schietfeest dat standaard PvP-praktijken combineert met objective based-gameplay. Hierin moet je afwisselend een basis verdedigen of aanvallen, iets dat in fases gaat waarbij je verschillende punten moet veroveren en/of NPC eindbazen moet verslaan, terwijl er ondertussen natuurlijk de nodige Spartans afgeknald moeten worden. Hoewel het tot nu toe lijkt alsof het aanvallen van een basis eerder een overwinning oplevert dan het verdedigen, is deze 24 spelers modus heerlijk en ben ik er nog steeds zo enthousiast over als in <a href="https://pu.nl/media/video/pu-tv/microsoft-line-recap-vanaf-gamescom/" target="_blank" title="Gamescom 2015 Microsoft">dit filmpje</a>. Daarbij is het Requisition systeem een nifty toevoeging waarmee je steeds betere wapens en voertuigen kunt unlocken door punten te sparen, hiermee je REQ level te verhogen om zo de ultieme beloningen zoals rocketlaunchers en Scorpion tanks te scoren. Deze unlocks vergaar je door pakketjes te kopen met de REQ punten die je met multiplayer-potjes verzamelt, een soort digitale spaarkaarten die eveneens doen denken aan het systeem in Titanfall ennuh, <a href="https://pu.nl/artikelen/review/plants-vs-zombies-garden-warfare-review/" target="_blank" title="Plants vs Zombies: Garden Warfare Review">Garden Warfare</a>. In deze kaartpakketjes kan je ook nieuwe armor tegenkomen en andere permanente unlocks, waardoor completionists uit hun dak zullen gaan en tot na de fucking Apocalyps kunnen blijven verzamelen. Bij benadering dan.</p><p></p><p>De andere playlist, Arena, is een verzameling van meer recht-toe-recht-aan modi, waaronder Slayer, een Slayer/Capture the Flag-hybride en het nieuwe 4v4 Breakout. In <a href="https://pu.nl/artikelen/preview/halo-5-guardians-multiplayer-preview/" target="_blank" title="Halo 5: Guardians MP preview">dit artikel</a> vind je meer details hierover, waarvan veel nog steeds opgaat, behalve dat ze gelukkig die lame-ass handjeklap overwinningsfilmpjes eruit hebben gesloopt. Waarover ik niet eens verteld heb, lees ik nu, maar rust verzekerd dat 343 nog verstandige beslissingen heeft gemaakt sinds de bèta. Ik ben overigens wat meer warmgelopen voor Breakout, de nieuwe modus die bijna lijnrecht tegenover Warzone staat wat betreft grootte, opsmuk en andere randzaken. In Breakout gaan 4 Spartans 4 andere Spartans te lijf met een minimum aantal wapens die over het vrije kleine strijdveld verspreid liggen, en als iemand dood geschoten wordt, dan blijft diegene dood tot de volgende ronde. Lekker Spartaans en simpel, een goede manier voor de old skool Halo-meister om te laten zien wat voor skills hij of zij heeft. Niets voor mij dus, hoewel ik ook in Breakout wel eens mazzel heb. Toch heb ik tot nu toe meer tijd in Warzone gestopt, vooral dankzij het REQ systeem, hoewel Arena in principe meer afwisseling biedt. En toffere maps, maar dat komt vooral omdat ze kleiner en meer volgens de MP-standaard opgebouwd zijn, met meer details en een complexere indeling.<br/>Het is lastig te voorspellen, aangezien de multiplayers van Halo’s maandenlang aangepast worden en updates krijgen, maar de Halo 5: Guardians meerspelerstand lijkt weer tijdloos goed te zijn. 343 heeft meer veranderingen durven toe te passen dan ze in Halo 4 hebben gedaan en Warzone is daarmee een combinatie van prima gejat en goed verzonnen. De tijd zal leren hoe we deze MP kunnen plaatsen in het toplijstje van de vorige delen, maar vooralsnog bevindt het zich in ieder geval boven die van Reach en deel 4. Waarbij ik overigens niet vergeet dat het fantastische Firefight ontbreekt en er geen lame alternatief zoals Spartan Ops, hoe lame ook, voor is verzonnen.</p><p></p><p></p><h3>Halo 5: Guardians is beter dan Call of Duty</h3><p>De onvermijdelijke vergelijking gaat weer komen in de reacties, dus ik ga mezelf alvast even indekken: wat mij betreft is Halo 5: Guardians beter dan Call of Duty, is Halo altijd al beter geweest dan welke CoD dan ook. Maar de cijfers die Power Unlimited uitdeelt zijn subjectief en puur persoonlijk voor de betreffende redacteur, dus de twee getallen die ik hieronder neerzet hebben geen KONT te maken met welke Gold Award voor welke Call of Duty dan ook. Onderstaande cijfer geef ik aan Halo 5: Guardians en Halo 5 alleen, omdat het een fantastisch uitziende shooter is die misschien niet helemaal met z’n tijd meegegaan is qua singleplayer, maar desalniettemin genoeg plezier en actie zal bieden aan vele gamers. Het is een aanrader op bijna alle fronten, het is alleen niet zo magistraal als ik de serie ooit vond en wat mij betreft doen andere ontwikkelaars (waaronder Bungie) slimmere en riskantere dingen met de lessen die ze geleerd hebben als ontwikkelaar. 343 heeft al een paar kleine dingen overgenomen van Destiny, dus wat mij betreft gaan ze all the way en maken ze van de volgende Halo een volledige reboot . Maakt deze mening mij ongeschikt om Halo te reviewen? Ik vind van niet, maar hey, dat is wederom mijn mening en mocht jij een andere hebben, dan kan je altijd nog op zoek gaan naar een cijfer waar je het liever mee eens bent.We kunnen per slot van rekening niet allemaal (dezelfde) smaak hebben…</p><p></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Halo 5: Guardians – Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links