Niet veel mensen staan om horrorfilms te springen. Het is een vrij ontoegankelijke niche, die door het harde uiterlijk meer afstoot dan aanspreekt. Er is ook nog eens een overwoekering aan run of the mill-horrorfilms die zó hun best doen om een mainstream publiek aan te spreken, dat er een oppervlakkig hoopje jumpscares bij elkaar wordt gegooid in de hoop dat er toch wat nieuwsgierige vriendengroepen en stoere dates naar de bios komen. Het soort films dat studio’s het liefst in januari – het afvoerputje voor films waar studio’s geen vertrouwen in hebben - uitbrengen, zeg maar.
Als je door die jungle van middelmatigheid heen kunt hakken, kom je ineens in een soort El Dorado. Het genre verstopt onder dat oppervlakkige imago een dikke berg creativiteit en speelsheid. Heretic is een zeldzame kans om die speelse kant van horror ineens aan het mainstream publiek te presenteren, want een naam als Hugh Grant is genoeg om mensen tóch naar de bios te trekken ondanks dat het labeltje ‘horror’ ze niets aanstaat.
Een heel interessant gesprek
Heretic heeft een bijzonder gegeven: twee mormoonse meisjes, zuster Barnes en zuster Paxton, zijn op missie, dus ze gaan langs deuren om met mensen te sparren over geloofsovertuiging. Ze bellen aan bij Mr. Reed (Hugh Grant), die wel open staat voor dit gesprek. Sterker nog, hij heeft zelf veel nagedacht over het geloof, dus hij vindt het enorm interessant om te horen hoe de meiden naar het geloof kijken en hoe zij het leven beschouwen.
“Maar Tijn, dit klinkt toch meer als een gesprek dan als een horrorfi-“ Ho even, als je een semantische discussie wil voeren moet je bij Mr. Reed zijn. Maar ja, deze opzet is inderdaad meer een goed gesprek dan een horrorscenario. De spanning zit hem in het mysterie en de machtsverhouding, want de twee dames bevinden zich op onbekend terrein met een man die ze niet kennen, waar de stranger danger-belletjes natuurlijk wel van gaan rinkelen.
Dit theologische gesprek tussen de mormoonse meiden en Mr. Reed is enorm sterk geschreven, en er zijn eigenlijk vier redenen dat deze film zo goed werkt: Hugh Grant, Sophie Thatcher (Yellowjackets), Chloe East (The Fabelmans) en het ijzersterke script. Let wel, de film werkt het best als je er niets over weet. Je kán de onderstaande teaser checken, maar ik raad je sterk aan om niets te bekijken en zelf te beoordelen of je zin hebt in een spannend en speels lesje levensbeschouwing van Hugh Grant.
Broodje pindakaas met chilivlokken
Hugh Grant in een horrorfilm is als een broodje pindakaas met chilivlokken: het is maar de vraag of de combinatie gaat werken. Maar - zoals je weet als je wel eens chilivlokken op je pindakaas hebt gegooid - het broodje smaakt heerlijk.
Je gaat je er zelfs een beetje van afvragen waarom je nooit eerder chili in je broodjes pindakaas hebt verwerkt. De creatieve hersenen achter Heretic wisten precies hoe ze dit broodje moesten maken: doordat de film vooral door dialogen gedreven wordt, kan Hugh Grant zijn charmes lekker in de strijd gooien.
De film werkt enórm goed op het moment dat de discussie aan de gang is en Barnes en Paxton uitvogelen of Mr. Reed te vertrouwen is. Hugh Grant speelt zijn rol met zo’n nuance dat je niet weet of je moet zwijmelen of moet zweten, vergelijkbaar met Bill Skarsgård in het eerste halfuur van Barbarian.
Levensbeschouwing middels Jar Jar Binks
Dit creatieve stel hersenen moeten we nog even bij de naam noemen. De film is geschreven en geregisseerd door Scott Beck en Bryan Woods, die beide taken met zijn tweeën op zich namen. Dit deden ze eerder al bij de film Haunt, waarvan ik vorige week nog riep dat het een van mijn favoriete rechttoe, rechtaan slashers is, met domme tieners en speelse scenario’s.
Het is daarom een extra grote verrassing dat ze nu met een goed doordachte, sterk geschreven film komen die interessante thema’s aansnijdt. De film bespreekt ingewikkelde culturele fenomenen zoals de constante toepassingen en ontdekkingen van de Hero’s Journey van Joseph Campbell - iets wat ik in zowel mijn bachelorscriptie als mijn masterscriptie heb uitgeplozen, respectievelijk over The Green Knight en Alan Wake 2.
Beck en Woods doen daarbij nog een slimme zet: om droge en ingewikkelde materie te voorkomen, gebruiken de personages veel hedendaagse referenties om hun ideeën in perspectief te zetten. Zo worden Jar Jar Binks en Monopoly gebruikt om een punt te maken dat anders misschien niet zo sterk was overgebracht.
De horror is het zwaktebot
Dat die dialogen zo leuk zijn om naar te kijken, zorgt er tegelijkertijd voor dat de film afremt als die niet aan de gang zijn. Met name later in de film komen de personages meer in thriller- en horrorscenario’s terecht die simpelweg niet zo interessant zijn als het verbale kat-en-muisspel. De derde akte haalt er wat dingen bij die wat mij betreft niet nodig waren, maar ogenschijnlijk vooral in de film zitten omdat het nou eenmaal een horrorfilm is.
Gelukkig weten de makers zelf ook dondersgoed dat het de personages en de gesprekken zijn die deze film enorm leuk maken om te kijken. Let wel, de trailer heeft een paar shots die je fantasie redelijk op de loop laten gaan. Dit is een vrij kleinschalige film, dus ga er met die verwachtingen in. Heretic is vooral heel leúk, dus ik kan die tekortkomingen vrij makkelijk door de vingers zien - ik heb vooral heel veel zin om hem nog een keer te bekijken.
Heretic is in Nederland vanaf 21 november te zien in de bioscoop.
Opmerkingen