Het leven na Avatar: The Last Airbender is goed

Bespaar me je grapjes over de gelijknamige films met die blauwe bossmurfen, een rits aan boomers ging je voor. Nee, Avatar gaat verder dan blockbustervermaak: het verbindt generaties. Mijn eerste woorden tegen Cody waren: “Hé, vette achtergrond”, wijzend naar de fanmade Avatar-wallpaper op zijn pc. Een vriendschap was geboren: zes jaar later sta ik op z’n bruiloft, én maken we hoogwaardige Avatar-content.

Dit jaar hostten we bijvoorbeeld een Avatar-branded podcast, interviewden we de oldskool stemacteur van Aang en martelde Martin ons om de Netflix-serie te promoten. Het is in schril contrast met de crappy Avatar-stream (we waren verkleed en hielden een PowerPoint-presentatie over de beste afleveringen) die we een paar jaar ervoor deden, omdat niemand op de redactie er een fuck om gaf.

Live-action drama

Die opleving van Avatar hebben we te danken aan de kunde en onkunde van Netflix. In 2020 pikte het de licentie van de cartoon op en werd het in één klap de best bekeken serie op de streamingdienst. Wereldwijd kwamen talloze nieuwe mensen in aanraking met de serie die mijn generatie zoveel lessen leerde, van nuances in een oorlog tot persoonlijke groei en inclusiviteit. Het was reden genoeg om eindelijk vaart te zetten achter de serie en er een flink budget tegenaan te smijten.

Waarschijnlijk is dit eindelijk het juiste moment om te zeggen dat ik de live-actionserie…. niet zo goed vind. Er is totáál geen chemie binnen Team Avatar, plotlijnen krijgen amper ruimte omdat ze worden samengevoegd en essentiële aspecten worden verteld in plaats van getoond. Maar hé, het vechten is cool! Althans, dat moeten de ruim veertig miljoen kijkers op Netflix hebben gedacht. Prima als je er van hebt genoten hoor, maar de live-actionserie doet het origineel weinig eer aan.

Dat zagen bedenkers Bryan Konietzko en Michael Dante DiMartino waarschijnlijk al van ver aankomen toen ze tijdens de ontwikkeling uit het project stapten. De details zijn nooit openbaar gemaakt, maar klaarblijkelijk had het duo duidelijke meningsverschillen met Netflix over de inhoud van de verfilming. Destijds voelde het vertrek als een groot verlies, maar eigenlijk was dat het zaadje voor het volgende tijdperk: Avatar Studios. Konietzko en DiMartino hebben nu namelijk veel meer controle over hun eigen producties bij Paramount en Nickelodeon, en geven langzaam groen licht voor steeds meer hoogwaardige Avatar-content.

Lees de boeken

Over hoogwaardige content gesproken: je mist écht iets als je de boeken van fantasyschrijver F.C. Lee en DiMartino links laat liggen. De twee afgeronde verhalen, over Avatar Kyoshi en Avatar Yangchen, zijn gedurfd en zouden rechtstreeks uit de serie kunnen komen. Met name Kyoshi’s verhaal intrigeerde me diep: in een tijdperk vol onrust wordt de verkeerde Avatar gekozen, nota bene haar beste vriend. In het boek voel je de vriendschap uiteen vallen, terwijl Kyoshi zelf worstelt met haar valse start. Haar van een onschuldig meisje zien veranderen in een gevreesde, brute Avatar is één van de vetste verhalen die de franchise kent.

Maar ook Yangchen kent een bijzonder verhaal, dat in haar tweede en laatste boek op fenomenale wijze wordt afgerond. Opeens heb je een Avatar die moet liegen, in zee gaat met dieven en er álles aan doet om haar macht te behouden. De boeken nemen de ruimte om te vertellen dat niet elke Avatar een goedzak was. Integendeel: meestal maken ze er een zooitje van.

Er is inmiddels nog een boek over Avatar Roku verschenen, in potentie het meest hartverscheurende verhaal van allemaal, maar ik ben nog niet ver genoeg om te vertellen of die de moeite waard is. Ook zijn er trouwens nog een hoop comics waarvan ik een deel niet heb gelezen. Heel eerlijk: de meeste voelen – in tegenstelling tot de boeken – als zijverhalen zonder écht urgentie. De art is vaak prachtig en ik vind het nooit een straf om even in de wereld van Avatar te duiken, maar met de zee aan content die nu beschikbaar komt zijn ze niet essentieel.

Verwen je oren

Naast lezen valt er inmiddels ook een hoop te beluisteren. Zo is de officiële podcast Braving the Elements al een paar jaar mijn absolute comfortfood. Het is een verademing om Korra-actrice Janet Varney en Zuko-acteur Dante Basco met hun werkelijk unieke stemmen elke aflevering volledig te horen ontleden. Regelmatig komen er ook gasten langs, van de bedenkers en regisseurs, tot zijpersonages, schrijvers, componisten en casters. Het is een heerlijke duik in de ontwikkeling van de serie met een hoop onbekende info.

Daarnaast is er  na twintig jaar zeuren ook eindelijk een officiële uitgave van de soundtrack op lp en streamingdiensten. Dit jaar aanschouwde ik de soundtrack samen met Cody live in De Doelen te Rotterdam, en dat was werkelijk een magische ervaring. Nu zeg ik niet dat je ook 80 euro moet uitgeven aan een kaartje wanneer ze volgend jaar terugkomen, maar het heeft bij mij in ieder geval gezorgd voor hernieuwde liefde voor de muziek.

Vertrouwen

Zelfs als je The Legend of Korra, Avatars grandioze en chaotische opvolger, hebt gekeken en al het bovenstaande hebt geconsumeerd, dan is de toekomst nog steeds rooskleurig. Zo werkt Avatar Studios aan een reeks animatieprojecten, waarvan de eerste film volgend jaar verschijnt en het leven van de volwassen Aang volgt. Ook komen er films over Zuko en Kyoshi en een serie over de nieuwe Earth-Avatar, wederom geanimeerd.

Zelfs op het gebied van videogames hebben we voor het eerst hoop. Waar Quest for Balance vorig jaar een beledigend slechte game bleek te zijn, is inmiddels bekend dat Saber Interactive een ‘AAA-rpg’ met een gloednieuwe Avatar maakt. Daarin kun je volgens Saber de wereld verkennen en vier elementen leren, iets waar we al jaren van dromen.

Er is natuurlijk genoeg reden om sceptisch te zijn wanneer een serie opblaast en er plots een sloot aan content wordt gemaakt. Na het succes van The Witcher 3 is de IP bijvoorbeeld alleen maar vervuild met matige samenwerkingen met andere games, nog matigere comics en een serie waar alle liefde uit lijkt te zijn gesloopt. Ergens hou ik m’n hart vast met alles wat er nu rondom Avatar: The Last Airbender wordt geproduceerd.

Anderzijds voelt het zó goed dat er eindelijk weer leven in de franchise zit, na jaren van mezelf vastklampen aan elke kruimel die er verscheen. Bovendien zijn Konietzko en DiMartino eindelijk weer volledig in controle, en naar eigen zeggen volledig opgeladen om er vol voor te gaan. Wát een droomscenario!