
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="33944053-40c6-4157-9567-8f1c0be8dc62"><p><em>Deze review is in aangepaste vorm terug te vinden in PU01. </em></p><p>De Hitman-serie is door de jaren heen eigenlijk een geheel eigen genre gebleven, zich eigenwijs aan z’n eigen uniekheid houdend. Zo bevatten de games stealth, maar ik zou ze zeker geen stealth games willen noemen. Hitman heeft actie, in beperkte, gedoseerde mate, en het gezichtspunt is 3rd person, maar 3D action adventure dekt de lading absoluut niet. De hoofdrolspeler van de Hitman-serie, Agent 47, is een huurmoordenaar, maar om de games nou huurmoordenaarsimulators te noemen... Dat is ten eerste marketingtechnisch niet zo verstandig en ten tweede is Hitman ook alweer niet zó realistisch! Als ik Hitman in een hokje zou willen duwen (en dat wil ik, anders had ik deze alinea niet geschreven), dan zou ik het een puzzel/exploreer-game noemen, waarbij er nogal de nadruk ligt op zoeken. In het geval van Hitman 2 misschien wel een beetje teveel zelfs...</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/R8aRCwbZGek" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>Hitman 2 en de verschillen met het vorige deel</h3><p>Als je de vorige Hitman hebt gespeeld, dan weet je precies wat je kan verwachten van Hitman 2, helemaal als je de Definitive Edition vorig jaar opgepikt hebt. In 2016 bracht IO Interactive 6 verschillende levels op episodische wijze uit, dit keer krijg je er 7(-ish; eentje mag niet een volledige locatie genoemd worden), maar dan meteen, whoppa, in één keer gelanceerd. Zoals we gewend zijn van onze games! Maar verder zijn de menu’s zo goed als hetzelfde en je kunt zelfs de missies uit Hitman nog een keer spelen, mocht je die al in je bezit hebben. Deze zijn wel even aangepast door IO in de zogeheten Legacy Pack, waarbij ze bijvoorbeeld de moeite hebben genomen gastrollen te geven aan characters van Hitman 2, om alles een mooi geheel te maken. Mooie moeite, noem ik dat! Ook zitten hier de minieme gameplay-veranderingen van Hitman 2 in verwerkt, zoals het feit dat NPC’s je nu via de spiegels kunnen zien aankomen of dat sommige baddies je gezicht kunnen herkennen. Van dat laatste heb ik overigens amper iets gemerkt, dus vergeet dat gewoon. De meest interessante aanpassing van dit deel is nog wel de Picture in Picture-functionaliteit, waarmee meldingen verduidelijkt worden. Welk lichaam dat je waar gedumpt hebt, door wie gevonden wordt bijvoorbeeld, of welke NPC in de afleiding trapt die Agent 47 in werking heeft gezet. Erg handig en logisch!</p><p style="text-align: center;"><br/></p><h3>Hitman 2 multiplayer: Sniper Assassin</h3><p>De grootste verandering in Hitman 2 is wel de multiplayer! Dan heb ik het niet over online-mogelijkheden, zoals de Elusive Targets die ook dit keer ingezet worden net zoals in het vorige deel, met niemand minder dan Sean Bean die de boel aftrapt als eerste doelwit. Nee, ik heb het over daadwerkelijke meerspelerstanden, namelijk Ghost en Sniper Assassin, waarbij de laatste een missie is die je zowel solo, als co-op kan doen. In de samenwerkvariant kan je de de gedaantes van hippe agents Knight en Stone aannemen, die beide unieke soorten ammo (armor piercing en concussion) hebben waardoor je samen moet werken om drie doelen in een gigantische mansion, waar een trouwerij gaande is, vanaf grote afstand om te leggen. Ja, met je sniper gun, inderdaad. Maar hey, eigenlijk kan je Sniper Assassin wel vergeten, want deze is alleen beschikbaar als je Hitman 2 ge-pre-orderd hebt. Bedrieglijk, want ik had ‘m wel gewoon op mijn review-exemplaartje staan…</p><p></p><h3>Hitman 2 multiplayer: Ghost</h3><p>Misschien wel het meest unieke aan Hitman 2 is de Ghost multiplayer-mode. Dit is pure, competitieve MP, waarmee het dus niet perse mijn dingetje is, maar ik kan me voorstellen dat het Hitman-puristen redelijk wild gaat maken. Je gaat in Ghost namelijk gelijktijdig met je tegenstander achter een stel doelwitten aan, waarbij je de ander natuurlijk te snel af moet zijn, terwijl hij of zij te zien is als een nóg wittere versie van Agent 47, iets dat inderdaad een beetje spookachtig is. Zie het alsof je tegenspeler zich in een alternatief universum bevindt, waarbij je in principe geen last van elkaar hebt, maar je wel precies kan zien wat de ander doet. Ik word er eerlijk gezegd doodzenuwachtig van, helemaal als je tegenspeler gebruik maakt van een Ghost Coin; dit muntje werkt namelijk in beide ‘realiteiten’, waardoor je dus de baddies van je tegenstander kunt afleiden en hij die van jou. Het is niet mijn manier van spelen, want het fijne van Hitman vind ik juist rustig aan plannen smeden om je targets af te maken. Maar als je van plan bent deze game écht veel te gaan spelen en dus steeds sneller door levels heen spoedt, de locaties steeds beter uit je hoofd leert, dan kan ik me voorstellen dat het vet is je skills tegen andere lui te testen. Laat mij maar kloten in de singleplayer…</p><p></p><h3>Hitman 2: veel zoeken</h3><p>De singleplayer van Hitman 2 is dus zeer vergelijkbaar met de levels van het vorige deel, hoewel ze dit keer, als we IO Interactive mogen geloven, wel wat groter zijn. Ik zou wel willen zeggen dat ik dit kan bevestigen, maar dat is niet helemaal waar. Het zit namelijk zo: Grofweg is het doen van een missie in Hitman verdeeld in drie gedeeltes: exploreren, plannen en executie. Dit klinkt allemaal heel cool, maar in feite komt het erop neer dat je de eerste playthrough op zoek gaat naar mensen die belangrijke dingen aan het overleggen zijn (exploratie), waarmee een Story Mission ontgrendeld, en dan volg je de aanwijzingen die deze verhalende missies je geven (plannen), om vervolgens tot de kill over te gaan (executie). Een simpel voorbeeld: vermom jezelf als een kapper om iemand de keel door te snijden. Feit is dat je elke keer wel ergens naar op zoek moet en dat is in Hitman 2 een beetje in onbalans, heb ik het gevoel. In Santa Fortuna, het hoofdkwartier van een drugskartel, kon ik de fucking lijm nergens vinden. In Whittleton Creek, een pittoresk, Amerikaanse wijkje, heb ik me het leplazarus gezocht naar niet 1 dosis rattengif, maar 2. Die laatste locatie was sowieso niet best, want alles hing zo’n beetje van een zoektocht af: had ik eindelijk een breekijzer gevonden, dan had ik weer een fles propaangas nodig. ZUCHT. Dus ja, het zou kunnen dat de locaties groter zijn in Hitman 2, want de exploratiefases duurden wel heel lang, maar dat kwam vooral door dat ellendige gezoek!</p><p></p><h3>Hitman 2: story missions en het verhaal</h3><p>Nou ben je gelukkig niet alleen maar aan het zoeken in Hitman 2, want vooral in Mumbai en Miami verliep alles een stuk soepeler. Nou was Mumbai dan weer een beetje té makkelijk, aangezien je het werk daar (vrij letterlijk) voor je kan laten doen, maar gelukkig is dat maar 1 manier om de klus te klaren en Hitman 2 is nog steeds een game waarin meerdere playthroughs zeer aanlokkelijk zijn. Al is het alleen maar om alle story missions te voltooien, wat er altijd minstens 3 per locatie zijn. Het verhaal is met behulp van deze missies wat meer door de locaties heen verweven dan in de vorige Hitman, maar als je kijkt naar bijvoorbeeld het batshit crazy Hitman: Absolution, dan valt het plot vies tegen. Dit komt vooral door de crappy cinematics: het zijn in feite plaatjes, waarbij sommige elementen bewegen (zoals de druppels die over een raam lopen), iets dat je makkelijk een stijlkeuze kan noemen, maar in feite gewoon geld- en tijdbesparend is. Het is best een stoer verhaal hoor, daar niet van, maar de cutscenes komen echt antiek over, aangezien gebruik gemaakt wordt van een techniek die ik al sinds de vroege jaren 2000 niet meer gezien heb in een AAA-game. Ik bekeek net even de filmpjes in de 2016 Hitman en toen moest ik best wel even slikken: dit is echt wel een flinke achteruitgang, hoor…</p><p></p><h3>Hitman 2: go for the kill</h3><p>Hoewel Hitman als serie er niet bepaald op vooruit is gegaan qua techniek of verhaalvertelling, heb ik echt wel meer emoties gevoeld dan alleen frustratie tijdens de vele, veel te lange zoekpartijen. Het exploreren van de enorme locaties is heerlijk, bijna rustgevend, vooral in het enorme Himmelstein-herenhuis in Oostenrijk en het racecircuit in Miami (en met uitzondering van Whittleton Creek, wat ik echt met afstand het minst boeiende level vind). Er zijn weer enorm creatieve manieren om je targets om te leggen, waarbij ik van sommige echt hardop moest lachen, en vlak voordat ik iemand afmaakte zat ik soms echt met kromme tenen van spanning. Maar, zoals gezegd, Hitman 2 is wederom een game in z’n geheel eigen genre, een soort titel waar je veel, heel veel geduld voor moet hebben, en dit deel is daar zeker geen uitzondering op. Sterker nog; hiermee gaan amper nieuwe zieltjes gewonnen worden, want als je Hitman niet vet vindt, dan gaat Hitman 2 daar niets aan veranderen. Dus ben je geen explorerende puzzelaar? Tatoeëer dan nog maar ff geen streepjescode in je nek…</p><p></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Hitman 2 – Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links