Indiana Jones and the Great Circle (XSX) review – In en in Indy

Stel je voor dat je een reus op heterdaad betrapt terwijl hij inbreekt in jouw universiteitsmuseum, en als klap op de vuurpijl slaat hij je ook nog eens knock-out. Ja, ik zou dus de politie bellen. Maar ik ben geen Indiana Jones, natuurlijk. Die pakt halsoverkop zijn koffer om het tot op de bodem uit te zoeken.

Tijdens het spelen van The Great Circle voelde ik me echter meer Indiana Jones dan ooit. Want de game dompelt je volledig onder in de wereld van Dr. Jones en doet dat op zeer overtuigende wijze. Je wordt gelijk midden in een expeditie gegooid, die meteen de toon zet voor de rest van het spel, waarna je op je eigen tempo geheimen ontrafelt en mysteries oplost. Dit is geen race tegen de klok vol halsbrekende actie, maar een avontuur waarin je alle ruimte krijgt om te ontdekken, onderzoeken en je innerlijke archeoloog los te laten.

The Power of First Person

Dat doe je hoofdzakelijk in een first-person perspectief, een keuze waar ik aanvankelijk lichtelijk sceptisch over was. Toch blijkt dit een gouden greep. Het zorgt ervoor dat je met je neus boven op de details zit: van verborgen inscripties tot schitterende omgevingen. Elke archeologische vondst voelt tastbaar, alsof je zelf in het veld staat. Dr. Jones gebruikt daarbij zijn fotocamera veelvuldig. Dat blijkt een geweldige vondst te zijn van MachineGames, die de kracht van het speelperspectief benadrukt.

Door foto’s te maken van belangrijke vondsten en locaties verzamel je punten waarmee je nieuwe vaardigheden kunt vrijspelen. Tegelijkertijd biedt de camera een moment van reflectie: je staat stil bij de indrukwekkende wereld die de ontwikkelaar heeft gebouwd. De Sixtijnse Kapel, de Sfinx en talloze andere bekende locaties zijn fenomenaal nagemaakt en smeekten erom vastgelegd te worden. Regelmatig schoot ik ook foto’s, puur omdat het zonde was ergens aan voorbij te lopen.

De camera dient ook als hulpmiddel voor als je het even niet meer weet. Je brein wordt namelijk op de proef gesteld met talloze mysteries en puzzels. En godzijdank krijg je ruimschoots de kans om het zélf te doen, zonder dat je het voorgekauwd krijgt met hints of allerlei markers. Een verademing ten opzichte van de tendens in triple A-titels en bovendien de enige optie voor een game die jou als Indy wil laten voelen.

Obsessed in Vaticaanstad

In je queeste om het mysterie van die inbreker te ontrafelen, reis je de hele wereld over. Dat doe je niet zoals je dat bijvoorbeeld doet in Uncharted: met tien wapens om je nek, een jeukende vinger en een vliegende keukenmeid in je anjer. Je bent hier geen actieheld, maar een avonturier. En je avontuur brengt je naar locaties als Vaticaanstad en Gizeh, waar je op eigen tempo mysteries oplost, verborgen schatten vindt en talloze puzzels trotseert.

De aandacht voor detail is daarin indrukwekkend. In Vaticaanstad verloor ik mezelf bijvoorbeeld volledig in de zijmissies en verborgen geheimen, terwijl ik eigenlijk door moest spelen voor de review. Maar ik wilde per se alles ontdekken, en dat werd beloond met prachtige vondsten en slimme puzzels. Dit niveau van diepgang en zorgvuldigheid geldt ook voor andere locaties, waardoor je continu wordt uitgedaagd en geprikkeld om meer te ontdekken.

Mysterie en magie

Wat deze game echt bijzonder maakt, is hoe het de sfeer en het gevoel van een Indiana Jones-avontuur weet te vangen. Het verhaal is scherp geschreven en zit boordevol humor, referenties en die typische mix van avontuur en mystiek. Natuurlijk is er ook een bovennatuurlijk plot, verweven met historische gebeurtenissen, en een charismatische, over the top slechterik.

Zoals het een echt Indy-verhaal betaamt, is er ook weer – letterlijk – een vrouw in het spel: Gina, een journaliste wier zus door de nazi’s is ontvoerd. Ik kon haar af en toe wel achter het behang plakken: zij geeft met d'r bijdehante bek soms wél een tippie over een puzzel en huppelt bovendien doodleuk langs nazi's die ik juist met bloed, zweet en tranen probeer te ontwijken. Maar goed, dit probleem heb ik met praktisch iedere companion in een singleplayergame. Gina heeft zeker een toegevoegde waarde in het verhaal, en zorgt soms zelfs voor enkele emotionele momenten.

Die momenten komen goed naar voren in de prachtige cutscenes, die naadloos aansluiten op de gameplay en de game naar een hoger niveau tillen. De personages komen tot leven dankzij uitstekende performance-captures, met name van Troy Baker, die op briljante wijze Harrison Fords Indiana Jones weet te benaderen. Het tilt deze game naar een niveau dat ligt tussen de oorspronkelijke trilogie en Kingdom of the Crystal Skull.

Hartige vuistmaaltijden

Geen Indiana Jones-avontuur is compleet zonder nazi’s en fascisten die je dwarsbomen. Gelukkig heeft Indy eelt op zijn knokkels, want je zult regelmatig iemand op een volledige vuistmaaltijd trakteren. Tijdens mijn preview gaf ik aan er bang voor te zijn dat de combat wellicht iets te weinig uitdaging zou bieden. In werkelijkheid valt dat gelukkig mee, het zwaartepunt ligt vooral bij het rondsluipen en het proberen om je tegenstanders óf volledig te ontwijken, óf stuk voor stuk met ze af te rekenen.

Dat is ook omdat een gevecht met meerdere nazi's tegelijk eigenlijk niet aan te raden is: je raakt door het blokken of ontwijken van klappen snel buiten adem en wordt zo rap afgemaakt. Of een nazi komt er ineens achter dat-ie een wapen op z'n rug heeft, terwijl hij met een steelpan staat te zwaaien. (ja, dit gebeurt echt haha)

De gunfactor

Er zijn dus ook guns in het spel, maar gelukkig is dit niet de game voor grootse vuurgevechten. Sterker nog, het enige stuk waar je gezocht wordt door een tot op de tanden bewapende patrouille, en waar je dus wel móét schieten, is een van mijn minst favoriete segmenten van de game. Liever draai je je geweer om: als je hard slaat krijg je ze ook dood en dan krijg je bovendien niet een heel nazikamp op je rug.

Dat slaan hoeft overigens niet per se met de kolf van je geweer. Het is ook erg vermakelijk om zo'n nazi een tikje in z'n ballen te geven met een toiletborstel, een bezem of een grote kamerbel, om hem, zodra hij omdraait, met een welgemikte uithaal naar de vlakte te krijgen. Ik vind dit geweldig, die knipogen naar de pulpavonturen van vroeger. Sowieso zien de fascisten er stuk voor stuk hilarisch uit, typische Schweinhünde die je graag een enkeltje Unterwelt geeft. Hoewel de stealth-mechanieken niet perfect zijn en je soms wat overzicht mist, blijft het knokken toch leuk.

De premiumversie van Indiana Jones and the Great Circle is vanaf 6 december verkrijgbaar voor pc en Xbox. De reguliere versie verschijnt op 9 december. Voor deze review is de game op Xbox Series X getest.