Invincible seizoen 2 review - Onverwoestbaar
Superheldenmoe? Tijn heeft er nooit last van gehad - al moet je soms iets verder kijken dan de grootste films van Marvel of DC voordat je aan je trekken komt. Met Invincible laat Robert Kirkman wel zien dat hij wel met meer raad weet dan alleen zombies: de onmogelijke ethische dilemma’s waar de personages mee worstelen in The Walking Dead zijn in z’n superheldenreeks Invincible misschien nog wel pittiger.
Oké, het is niet bepaald een verrassing dat de makers van Invincible hun helden graag confronteren met onmogelijke dilemma’s - het is immers al het tweede seizoen dat nu is verschenen. Om zonder spoilers deel twee even te introduceren: na de gebeurtenissen van het eerste seizoen, waar alles behoorlijk de pan uit flipte, is er veel schade aangericht.
Dat betekent trauma, verwoesting, wantrouwen en schuldgevoel. Dat waren al thema’s die we in Invincible zagen, op de momenten dat het de schaduwzijde van het heldenbestaan in beeld brengt. Het tweede seizoen plaatst alle personages in een grijs gebied en laat ze er niet meer uit ontsnappen. Dat is maar goed ook, want dat is waar Invincible als animatieserie floreert.
De animatiedrempel
Als er één ding is dat ik vaak heb moeten zeggen ter verdediging van Invincible, dan is het wel dat mensen zich niet moeten laten afschrikken door het feit dat het een animatieserie is. Niet omdat ik animatie zelf in een laag vaandel heb staan, maar omdat het vrijwel altijd hetzelfde gaat als je iemand een animatieserie aanraadt: “Het is een fantastische superheldenserie met Steven Yeun, J.K. Simmons, Zazie Beetz, Gillian Jacobs. En de animatie is echt dik!” “Oh… Animatie?”
De animatie is misschien niet zo gestileerd is als dat van Arcane of Spider-Verse, maar blijft meer bij de traditionele stripboek-achtige stijl. Toch is het essentieel voor Invincible: het staat de makers toe om grootsere, gruwelijkere en epischere dingen in beeld te brengen die in live-action simpelweg niet kunnen. Tenminste, zonder dat je er volledig uit wordt gehaald doordat je naar een stel zwevende gezichten in een bak vol CGI zit te kijken.
De makers van Invincible steken ook leuk de draak met animatie, zoals in de onderstaande teaser. Maar daar blijft het niet bij: ze gebruiken die meta-grapjes ook om de sommige momenten te onderstrepen. Zo benoemen ze een keer dat het veel werk kost om gezichtsbewegingen te animeren - maar diezelfde aflevering brengen ze bij een emotioneel gewichtige scène juist vooral de gezichten in beeld, waardoor nog even benadrukt wordt dat we naar een belangrijk moment zitten te kijken.
Plot armor gaat aan flarden
Ja, een belangrijk moment dat vooral gaat om de gezichten - het gaat bij Invincible namelijk niet altijd om geweld. Hoewel de serie enorm veel geweld bevat, zit er ook juist veel ademruimte in waar de gevolgen van het geweld even goed centraal staan. Door die ademruimte voelt het geweld nooit buitensporig, omdat de over-de-top actie ook schade en verdriet van hetzelfde formaat aanricht. Dat onmogelijk te verwerken verdriet heeft soms zelfs wat weg van The Leftovers - al durf ik niet te zeggen dat het net zo sterk is, want dan krijg ik een boze Michel langs aan deur (wat dan misschien ook wel terecht is).
Dat onderscheidt Invincible van de andere superheldenverhalen die we tegenwoordig zien. Zelfs The Boys, die ook de schaduwzijde van superhelden in beeld brengt, wordt het geweld nog wel eens gebruikt als slapstick. In Invincible voelt iedere klap raak en wordt plot armor met het grootste gemak verscheurd.
Hoewel het verhaal in het tweede seizoen misschien een iets minder eenduidige richting heeft dan het eerste seizoen, word je meer dan ooit meegetrokken in de ethische kwesties waar de personages mee worstelen. In Invincible zijn het bovendien niet alleen de helden die we volgen. De meest herkenbare worstelingen vinden plaats bij de mensen om hun heen. Een moeder, een vriendenkring en zelfs een medewerker van een S.H.I.E.L.D.-achtig bedrijf: stuk voor stuk hebben ze betekenisvolle verhaallijnen, met problemen die allemaal stammen uit het feit dat superhelden écht zijn. Misschien moeten we maar blij zijn dat we niet in een wereld met superhelden leven, want als we Invincible mogen geloven, zorgen bovennatuurlijke krachten ook vooral voor veel ellende. Over die wereld gesproken…
Een mengelmoes aan vreemde fenomenen
Zoals we uit seizoen 1 al weten, is Invincible niet alleen een kwestie van mensen met superkrachten die ze gebruiken om kwaad te bestrijden óf om het aan te richten. De wereld van Invincible is rijkelijk gevuld met weirde shit, en daar krijgen we in seizoen 2 een stuk meer van te zien. Ze doen het een en ander met het multiversum (maar gelukkig niet té veel) en breiden ook op galactisch gebied de wereld wat uit.
De wereld wordt alsmaar vreemder en interessanter, maar blijft toch met beide voeten op de grond doordat alle consequenties van die rare gebeurtenissen zo verschrikkelijk écht voelen. Wat wordt geïntroduceerd als een ‘over-de-top villain of the week’ kan afleveringen later ineens terugkomen met onvoorziene consequenties. Zo krijgt het verhaal van de Sequids uit het eerste seizoen, die wel wat weg hebben van The Flood uit Halo, ineens grootse gevolgen.
Nog meer stemmen!
Een uitgebreidere wereld betekent ook een grotere cast. Nou, goed nieuws: er zijn wat fantastische namen aan het rijtje toegevoegd, die hun kwaliteiten als voice-actors weer even goed kunnen laten zien. Zo zijn Clancy Brown, Sterling K. Brown, Ben Schwartz en Jason Pharoah nu ook allemaal van de partij, naast de al sterke lijst namen. Gillian Jacobs en Seth Rogen krijgen ook nog eens belangrijkere rollen als de respectievelijke personages Atom Eve en Allen the Alien - Eve heeft zelfs haar eigen special gekregen, voorafgaand aan het tweede seizoen.
Tot slot zou ik een slechte recensent zijn als ik niet nog even benadruk dat Sandra Oh, Steven Yeun, J.K. Simmons, Chris Diamantopoulos en Walton Goggins hun rollen weer fenomenaal vertolken. Als stemacteur heb je alleen je stem (duh) om emotie mee over te brengen, maar man, wat weten ze dat goed te doen, zowel subtiel als met grootse uitbarstingen.
Als ik dan écht een kritiekpuntje moet geven, dan is het dat het verhaal misschien niet zo strak is als dat van het eerste seizoen. Waar dat van begin tot eind een kloppend, op zichzelf staand verhaal was, maakt Invincible nu wat meer uitstapjes en investeringen in de toekomst. Desalniettemin hoort de serie in ieder toplijstje thuis als het gaat om animatieseries of superheldenseries - of misschien überhaupt wel, als je het over series hebt.
Het tweede seizoen van Invincible is nu volledig te bekijken op Prime Video.