
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="80e1d465-980c-4c16-a8b0-061302632309"><p class="tekst"><em>Dit is een ingekorte versie van Samuels review uit de nieuwe PU, die volgende maand in de winkels / op je deurmat ligt.</em></p><p class="tekst">Laat ik eerst effe dit zeggen: Mad Max: Fury Road moet je zien; dit is de beste blockbusterfilm sinds tijden. Bovendien is de game, simpelweg Mad Max genaamd, tegen alle verwachtingen in behoorlijk verbonden met de film, dus ik denk oprecht dat je meer van dit open-wereld spelletje zult genieten met George Miller z’n visuele meesterwerk in ‘t achterhoofd. <o:p></o:p></p><p class="tekst">De slechterik in de film is namelijk Immortan Joe, een walgelijke tiran die in een gigantische, post-apocalyptische woestijn een hele gemeenschap onder de duim houdt door controle te hebben over al het water, en in de game is de bad guy niemand minder dan zijn zoon (de gespierde Scabrous Scrotus) die met zijn leger van gehoorzame War Boys op wellicht nog sadistischere wijze heerser van de zandbak probeert te worden. Ook wordt er in de game herhaaldelijk naar concepten en locaties uit de film gerefereerd, zoals Gastown (het dorpje dat rauwe olie raffineert tot kostbare benzine) en de rare, sektarische manier waarop het gros van de mensen in deze wereld autorijden, ziet als iets spiritueels. ‘Blessed be the Great Combustion!’</p><p class="tekst"></p><p class="tekst"><o:p></o:p></p><p class="Body"></p><h3 class="tussenkop">Wraak<o:p></o:p></h3><p class="tekst">Max daarentegen, is een nuchtere maar getergde einzelgänger die de vernietigde wereld afstruint in de hoop de herinneringen aan z’n vermoorde familie een plekje te kunnen geven. Hij maakt de fout om op een dag wat brandstof te jatten uit een vesting die blijkbaar eigendom is van Scrotus, wat hem een achtervolging door de krijgsheer en een groep War Boys oplevert. Max wordt gegrepen, gestript van al z’n bezittingen (inclusief z’n wagen, de iconische V8 Interceptor) en halfdood in de woestijn achtergelaten. Max wordt echter gevonden door de excentrieke Chumbucket, die Max ziet als de strijdbare Messias van zijn autoreligie. Chumbucket blijkt ook een geweldige monteur te zijn en samen besluiten ze wraak te nemen op Scrotus door langzaam maar zeker zijn grip op The Great White (het speelbare gebied van de game) te ontwrichten.</p><p class="tekst"><o:p></o:p></p><p class="tekst">Max is hierbij de dommekracht; degene die al het race-, beuk- en schietwerk doet, terwijl Chumbucket vooral de ondersteunende factor is door continu Max z’n nieuwe wagen, de Magnum Opus, te repareren en te verbeteren.<o:p></o:p></p><p class="tekst"></p><p class="Body"></p><h3 class="tussenkop">Harpoen<o:p></o:p></h3><p class="tekst">De Magnum Opus speelt misschien wel de belangrijkste rol in de game, niet in de minste plaats omdat je, uiteindelijk, het grootste deel van de tijd in je auto zult zitten. Althans, dat was bij mij het geval. Meer dan in welke open-wereld game ook, heb ik voornamelijk rondgereden; en dan meestal in mijn steeds dodelijker wordende Magnum Opus. De beste momenten van de game waren de keren dat ik een konvooi van vijandelijke wagens volgde en de auto’s één voor één uitschakelde. Eentje ramde ik van de weg af en tegen een oliepijp aan, en bij een ander gooide ik met m’n harpoen z’n band lek, waarna ik met m’n shotgun de gastank kapot knalde.</p><p class="tekst"><o:p></o:p></p><p class="tekst">Toen ik na een lange achtervolging eindelijk de chauffeur van de benzinewagen wist te doden (door hem op hilarische wijze met m’n harpoen uit z’n wagen te trekken), besefte ik opeens dat ik ongemerkt bijna aan de andere kant van The Great White was beland. En dat terwijl de achtervolging iets was wat ik effe spontaan besloot te doen. Een goede beslissing dus, vooral omdat het me ook het leveldesign extra had laten waarderen.<o:p></o:p></p><p class="tekst"></p><p class="Body"></p><h3 class="tussenkop">Dag en nacht<o:p></o:p></h3><p class="tekst">Ik weet nu al dat veel critici de gamewereld van Mad Max gaan afkraken vanwege z’n leegte. The Great White ís nou eenmaal niet veel meer dan een zandbak. Maar persoonlijk vond ik dat juist fijn, vooral omdat ‘t lange achtervolgingen, zoals die met dat konvooi, mogelijk maakte. Maar het riep ook dat gevoel van eenzaamheid en onzekerheid op dat ik zo fijn vond aan de films. De woestijn is een dodelijke plek, niet in het minst omdat de enige dingen die je aantreft vaak de verwoeste overblijfselen zijn van herinneringen aan een betere wereld: verroeste schepen, rottende lijken, oude containers...</p><p class="tekst"><o:p></o:p></p><p class="tekst">De leegte accentueert op fraaie wijze het dodelijke karakter van The Great White, vooral in combinatie met de prachtige belichting. Net als in Fury Road, zijn de vele warme tinten van het landschap een lust voor het oog en weet de nacht de aandacht eveneens op te eisen met z’n lichtblauwe gloed en prominent aanwezige sterrenhemel. Een mooiere dag en nacht heb ik, denk ik, niet gezien in videogames. De schemer die de twee etmalen aan elkaar verbond, was, in combinatie met het zand, zelfs dusdanig melancholisch mooi, dat ik op een gegeven moment de auto echt effe aan de kant moest zetten om van het uitzicht te genieten.<o:p></o:p></p><p class="tekst"></p><p class="Body"></p><h3 class="tussenkop">Collectibles<o:p></o:p></h3><p class="tekst">Het grote probleem van deze game is echter dat het niet alleen trouw wil zijn aan de films, maar ook aan de conventies van het openwereld genre. Ik zat voornamelijk in m’n wagen, maar verder was ik verplicht dingen aan het doen die ik minder leuk vond; dingen die in deze game zitten omdat, eh, tja, genregenoten dat nou eenmaal ook hebben. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Collectibles verzamelen, kampen overnemen, vechten met identiek uitziende handlangers door te button-bashen... allemaal gameplay-elementen die bijna verplicht aanwezig moeten zijn, maar waar ik na een uurtje of tien spelen wel genoeg van had. En niet omdat die onderdelen slecht zijn, hoor! Integendeel: het vechten voelt lekker bruut en gewichtig, en het feit dat het één-op-één gejat is van de Batman Arkham-games maakt stiekem geen reet uit. En de collectibles wisten op verrassende wijze veel toe te voegen aan het mysterie van deze post-apocalyptische wereld. Het vinden van een oude, verkreukelde foto bijvoorbeeld (uit ‘de tijd dat alles nog okay was’) met daarop een glimlachend gezin, helpt je echt om een verbinding te maken met deze wereld en z’n depressieve geschiedenis.<o:p></o:p></p><p class="tekst"></p><p class="Body"></p><h3 class="tussenkop">Oppervlakkig<o:p></o:p></h3><p class="tekst">De charme van al die verplichtingen kan echter niet onderdrukken dat ze, in de essentie, erg oppervlakkig zijn. De game probeert de combat interessant te houden door je gaandeweg nieuwe moves en eigenschappen te laten ontgrendelen aan de hand van extreem uitgebreide<i> skill trees</i> voor zowel Max als z’n wagen, maar die maken alles alleen makkelijker, niet zozeer interessanter. De waarheid is dat de game een veertig uur durende queeste is door een woestijn, waarvan je na zo’n vijftien uur spelen alles wel gezien hebt. De eerste vijftien uren waren oprecht erg tof, maar de snelheid waarmee eentonigheid vervolgens insloeg was niet bij te houden, zelfs niet met de Magnum Opus.</p><p class="tekst"><o:p></o:p></p><p class="tekst">Als filmlicentie-game is Mad Max echter een zeer fijn (en trouw) spelletje, dat stukken beter is dan het gros van de games die dat label dragen. Het gaf me vooral zin om Fury Road weer te kijken. Heb je die nou al gezien, trouwens?</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Mad Max - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links