
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="7c44a094-c7da-4541-8443-41681cd41cab"><p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/5AUdaktOLg0" width="560"></iframe></p><p style="text-align: left;">2002 is het jaar dat ik gillend in een Zwolse bioscoop naar Sam Raimi’s Spider-Man zat te kijken en… eh, verder kan ik er niet zoveel van herinneren. Het was ook het jaar dat Willumpie met Maxie ging trouwen, Billy Wilder stierf en Gaten Matarazzo werd geboren (feel old yet?). Friends was nog volop op tv, net zoals Sex and the City en, iets relevanter, The Sopranos. Lang geleden en compleet andere tijden dus! Daarom is het geen gekke gedachte van 2K om Mafia uit dat jaar een flinke make-over te geven. Of is dit gangsteravontur zelfs met een nieuwe laag plamuur en een verse kwak pommade nog een ding uit het verleden?</p><h3>Welkom (terug) in Lost Heaven</h3><p>Ook na het uitspelen van Mafia: Definitive Edition ben ik nog steeds van mening dat de beste showcase voor deze remake de allereerste minuten zijn. Zoals ik in<a href="https://pu.nl/artikelen/preview/mafia-definitive-edition-preview-pc-radicale-remake-is-nog-voorzichtig-uitgedrukt/%20" target="_blank"> <b>mijn preview </b></a>al vermeldde, vliegt de ‘camera’ tijdens de introductie van Mafia: Definitive Edition door de stad Lost Heaven, vergelijkbaar met hoe dat in de game uit 2002 gedaan wordt. Als je deze twee introducties naast elkaar legt, zoals je in onderstaand filmpje ziet, dan merk je het immense verschil tussen de versies: qua textures, lichteffecten en 3D-modellen, maar ook wat betreft de levendigheid van de stad en het aantal animaties waarvan personages zijn voorzien.</p><p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/WWep1Zmrtlk?start=129" width="560"></iframe></p><p>Wat ik echter nog indrukwekkender vind aan deze remake is de manier waarop alle cutscenes opnieuw opgenomen zijn. Maar ook écht opgenomen, want het verhaal van Tommy Angelo wordt nu volledig verteld door acteurs die op de motion capture-studio van Hangar 13 in Brno geacteerd hebben. Dat verschil met het origineel is gi-gan-tisch! We hebben het hier over <i>little computer people</i> uit 2002 versus mensen van vleesch en bloed waar een emmer polygonenverf overheen gegooid is.</p><h3>De cast van Mafia: Definitive Edition</h3><p>Mafia is een bijzonder verhaalgedreven game, maar in de originele versie was goede voice acting duidelijk geen prioriteit. Teksten werden half geïnteresseerd opgelezen; met evenveel passie als een leraar die de aanwezigen in een klas opnoemt. Wat trouwens prima was voor het jaar 2002, want mensen waren niet anders gewend en de gevoelloze stemmen pasten prima bij de emotieloze gezichten van de personages, niet veel meer dan menskleurige vlakken met een bewegende mond. Wat dat betreft heeft Mafia: Definitive Edition echt enorme vooruitgang geboekt dus, want in deze remake zijn acteerprestaties daadwerkelijk te ontwaren… en te beoordelen natuurlijk.</p><p>We hebben in Mafia: Definitive Edition niet te maken met acteurs van het niveau Norman Reedus, Rami Malek, Emma Stone, Kristen Bell of Keanu Reeves (namen die je wel in andere games vindt), maar de casting is niet slecht en het zijn allemaal mensen die duidelijk ervaring hebben met fysiek acteren. Hoofdrolspeler Andrew Bongiorno als Tommy Angelo weet een enigszins sympathieke, niet al te arrogante wiseguy neer te zetten, precies wat de game nodig heeft. Jeremy Luke en Don DiPetta als respectievelijk Paulie en Sam zijn daarentegen echt de stereotypische, Italiaans-Amerikaanse, veel te slicke gangsters waar je bijna een hekel aan krijgt.</p><p style="text-align: center;"><img alt="Mafia Tommy Angelo" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/646372/?width=727" title="Mafia Tommy Angelo" width="608"/></p><p>Het meest onder de indruk was ik van Bella Popa als Sarah, de love interest van Tommy. Helaas heeft zij niet bijzonder veel te doen, ondanks dat haar rol groter is geworden dan in het origineel, maar ze steelt elke scène waarin ze de kans krijgt haar feilloze New York-attitude en -accent te tentoonspreiden. Sarah is niet bepaald het toonbeeld van een sterke vrouw en is nog steeds het aanhangseltje dat thuis zit te wachten om het eten te maken, maar het charisma van Bella Popa schijnt dwars door haar performance capture én je computerscherm heen.</p><h3>Ff je ongeloof optillen</h3><p>Het verhaalgedeelte van Mafia: Definitive Edition is dus qua uitwerking enorm verbeterd, waardoor je je waarschijnlijk een stuk meer betrokken voelt bij de verwikkelingen van Tommy. Hoewel die gebeurtenissen nog steeds een beetje… kazig en clichématig zijn, waarbij de normalisering van geweld en het criminele leven de personages niet veel sympathieker maken. Het is een grappig verhaaltje hoor, daar niet van, maar zelfs als je het origineel niet gespeeld hebt dan kan je een hoop ‘plottwists’ ver van te voren voorspellen. Daarnaast probeert Mafia heel hard geloofwaardig te zijn, maar wordt dat steeds weer onderuit gehaald door de gameplaysegmenten waarin praktisch elk crimineel plan van de Salieri’s escaleert tot één grote moordpartij van No Russian-achtige proporties.</p><p style="text-align: center;"><img alt="Mafia gunfight" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/646373/?width=727" title="Mafia gunfight" width="608"/></p><p>Maar eigenlijk is dit verwaarloosbare kritiek. Mafia: Definitive Edition moet je namelijk niet al té serieus nemen, ondanks dat je die neiging wel hebt door de soms bloedernstige cutscenes. Want hoewel het verhaal het epicentrum van de game is en er weinig overblijft als je het weglaat, is het tegelijkertijd ook gewoon een manier om de missies op een enigszins overtuigende manier aan elkaar vast te knopen. Als je het zo bekijkt, dan hebben de makers dat doel zeker bereikt. Met de vernieuwde cinematics is de discrepantie tussen verhaal en gameplay misschien iets merkbaarder geworden, maar ben je wel een stuk makkelijker aan boord als Tommy z’n verhaal verder vertelt aan Detective Norman.</p><h3>Hoe oud? Zo oud!</h3><p>Het vastomlijnde verhaal van Mafia: Definitive Edition zorgt ervoor dat het een lineaire game is, ondanks dat het zich in een open wereld afspeelt. Je werkt missie na missie af, en deze twintig chapters bestaan uit elementen als achtervolgingsscènes, af en toe een vuistgevecht, een stukje stealth, zo nu en dan iemand escorteren, wat exploratie van een nieuwe locatie en uiteindelijk meestal een gigantische shootout. De bekende ingrediënten van een openwereldgame dus, maar door een gezonde dosis afwisseling en de interessante settings blijft dit best lang leuk. Hoewel er natuurlijk wat haken en ogen zijn - dat kón ook niet anders met een bijna twee decennia oude game!</p><p style="text-align: center;"><img alt="Mafia shootout" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/646374/?width=727" title="Mafia shootout" width="608"/></p><p>Zo merk je op een gegeven moment dat het coversysteem niet in het origineel zat en vanuit Mafia 3 naar deze definitieve versie is gekopieerd. Het werkt 95 procent van de tijd prima, maar af en toe kan Tommy niet fatsoenlijk tegen een deurpost aanplakken en het komt regelmatiger voor dat je gun niet om het hoekje heen kan mikken en de crosshair in een kruisje verandert. Dat zijn licht storende problemen, maar wat irritanter is en nog meer de leeftijd van de oorspronkelijke game benadrukt, is dat je je guns niet meeneemt naar een volgende chapter of zelfs checkpoint! Steeds moet je opnieuw een tommy gun of magnum hosselen, en de enige reden waarom dat niet extreem irritant wordt is omdat er niet zo heel veel verschillende soorten schietijzers zijn.</p><h3>Medium/mild Mafia</h3><p>Kleine probleempjes daargelaten, ik was doorgaans mild of medium vermaakt tijdens de twintig hoofdstukken van Mafia: Definitive Edition. Het is best grappig om steeds weer geïntroduceerd te worden aan een nieuwe omgeving, een hotel, gevangenis, vliegveld of – natuurlijk - gentleman’s club, wetende dat die binnen no-time vollopen met agenten en maffioso die je allemaal naar de knoppen moet schieten. Daarnaast is het rijden in klassieke bolides uit de jaren 30 verfrissend anders dan het rondscheuren met de gemiddelde GTA-bak, waarbij de realistische physics en geluiden van de wagens de ervaring weten te versterken.</p><p style="text-align: center;"><img alt="Mafia scenery" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/646375/?width=727" title="Mafia scenery" width="608"/></p><p>Na een uur of 20-30, afhankelijk van de moeilijkheidsgraad, heb je Mafia: Definitive Edition uitgespeeld. Sure, er blijven vast nog wat collectibles over in de stad en er zijn enkele extra missies die je nog heel even bezighouden in de Free Ride-modus, maar uitgespeeld is in het geval van Mafia ook écht klaar zijn met de game. Wat prima is; deze definitieve afsluiting, en de prijs van 40 euro sluit daar ook enigszins op aan, maar toch blijf je een beetje met een leeg gevoel achter. Die plamuur en pommade en het nieuwe driedelige pak hebben deze oude wise guy zeker weer toonbaar gemaakt, maar zijn tijden van <i>badabing badaboom</i> zijn wel degelijk gekomen en gegaan.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Mafia: Definitive Edition (PS4) Review - Oude gangsters in nieuwe pakken

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links