Mario and Luigi: Brothership review – Mist net de boot

Nintendo en nautische thema’s: meer dan eens zijn ze een match made in heaven. Tel daarbij op dat Mario terug is in het geliefde turn-based rpg-format en de koers naar succes lijkt uitgezet. Tenminste, als je weet hoe je de wind in de zeilen moet houden. En laat dat nou net het meest uitdagende zijn aan een potje zeilen. Dat en het verschil tussen stuurboord en bakboord….

Pico Bello B.V.

We knallen even met orkaankracht 10 door het verhaal van Mario and Luigi: Brothership. Een kleine vakantie naar zonnige bestemming Concordia komt Mario en Luigi duur te staan wanneer ze merken dat het hele pleuriscontinent in stukken uit elkaar gedonderd is. De stekkers die de losse delen met elkaar verbonden en van stroom voorzagen zijn uitgeplugd door de strak gestileerde Shoqx, motivatie nog onduidelijk. Het gevolg is dat alle losse delen nu stuurloos ronddrijven in de stromingen van de zee. Alle signalen op groen voor een ongelofelijke kutvakantie, want het Airbnb-eiland en de lokale kroeg dobberen nu ongeveer 65 zeemijlen uit elkaar.

Het woord ‘loodgieter’ betekent in het Concordiaans waarschijnlijk ‘elektricien’, want Iets Te Strakke Overall B.V. wordt ter plekke gecontracteerd om gans Concordia weer aan/in/op elkaar te pluggen. Het is tevens het startschot voor een zondvloed aan woordgrappen, iets waar ze in dit deel van de wereld blijkbaar verzot op zijn. Zo is er Zeiland, het zeilende eiland waarmee de broers de zeeën vol losgeslagen eilanden op trotseren. Hun opdrachtgever met een connector op haar hoed heet Connie en het hyperactieve elektrische varken met een identiteitscrisis heet Trufvolt. De offerte zal waarschijnlijk nooit betaald worden en de overuren (k)lusten de hond geen brood van, maar Mario en Luigi zouden zichzelf niet zijn als ze niet zouden helpen uit de goedheid van hun hart.

Mand.

Gelukkig vinden we onderweg genoeg gouden muntjes om het broodje bal tijdens de lunch te betalen, dus gaan we de klus met goede moed tegemoet. We hoeven echter niet ver de zee op voor het geze(e)ver begint. Elk uitstapje naar een eiland wordt voorafgegaan, onderbroken door en afgesloten met een onnodige hoeveelheid aan dialoog. Personages hebben de bijzonder nare gewoonte om elke innerlijke monoloog of uitdieping van een probleem tot in het kleinste detail hardop te bespreken. Deze gesprekken zijn niet over te slaan en voegen zelden echt iets toe aan het avontuur, wat de wind aardig uit de zeilen haalt.

Wanneer ik dan eindelijk mezelf letterlijk uit een kanon schiet naar een nabijgelegen eiland, begint er toch een klein vakantiegevoel te kriebelen. Elk van de eilandjes heeft zijn eigen eigenaardigheden en bijzondere flora en fauna, waardoor elk tripje een uniek uitje is. Zo is er een eiland met een draaiend doolhof in het midden, helpen we een discokoning zoeken naar zijn haargel en moeten we op speurtocht naar een oase in een eiland vol drijfzand en ondode haaien.  Ook is er op bijna elk eiland wel een nieuw soort puzzel of raadsel te ontdekken, wat er voor zorgt dat elk dagtripje anders is. Het is hard werken, maar elk van deze eilanden opnieuw inprikken begint langzaam best leuk te worden.

Schoppen of kloppen

Toch zijn er donkere wolken aan de horizon, want er is een verplichte activiteit die je als normale vakantieganger alleen in Chersonissos of Lloret vindt: een stevig potje knokken. Dat is an sich helemaal geen vervelend tijdverdrijf voor de broertjes, die menig hoofd besprongen hebben met hun bruine werkschoentjes. Het probleem zit hem dan ook niet in de aard van de activiteit, maar de vorm. Tijdens het eerste kwart van de game heb je slechts twee aanvallen beschikbaar: op iemands hoofd springen of een tik uitdelen met een komisch grote hamer. En waar beide absoluut effectief zijn, zorgt het beperkte aanbod niet voor vermakelijke gevechten. In een eindeloze stroom van schoppen of slaan baan je je een weg door een tsunami aan vijanden in gevechten die allemaal op elkaar lijken.

Dat is bijzonder irritant, zeker aangezien deze gevechten een verplicht onderdeel zijn. De turn-based combat is dé manier om ervaringspunten te verzamelen waarmee je Mario en Luigi sterker maakt. En omdat Shoqx en zijn kornuiten geen laffe borrelaars zijn, zal je aardig wat ervaringspunten moeten sprokkelen voordat je deze schurken van de eilandjes kan verjagen. Er zit simpelweg niks anders op dan hetzelfde gevecht aan te blijven gaan om zodoende alle losse eilandjes aan het Zeiland te koppelen. Het duurt bijna een volle werkdag aan speeltijd voordat hier verandering in komt, waardoor je vakantie toch prima een dag later begint.

Onheilig 69-ritueel

Godzijdank keert de wind, want na die eerste uren krijgen we ineens een zwik aan nieuwe aanvallen en vijanden voorgeschoteld. Zo krijgen vijanden meer soorten aanvallen en verschijnen ze in steeds meer diverse groepjes. Elke vijand moet op een andere manier worden aangepakt, waardoor ik ineens tactisch na moet gaan denken over elk gevecht. Ook krijg ik tijdelijke power-ups: stekkers. Ik kan uit een arsenaal aan stekkers kiezen, die elk een bijzondere power-up aan de beide broertjes geeft. Meerdere vijanden tegelijk raken, levenspunten terugwinnen bij elke succesvolle aanval, vijanden bij een succesvolle aanval versuft achter laten: er zijn legio mogelijkheden die pas echt interessant worden als je ze met elkaar gaat combineren. Terwijl ik mijn frustratie over de praatzieke bewoners botvier op mijn tegenstanders heb toch ineens pret met combat.

Ook buiten gevechten om wordt het een stukje interessanter. Langzaamaan krijg ik een aantal power-ups die me helpen om puzzels op te lossen op eilanden waar ik op dat moment ben of waar ik al geweest ben. Zo kunnen de broers een turbotango dansen, waardoor ze een vliegende UFO worden, of smelten ze samen in een onheilig 69-ritueel om een strandbal te vormen die zich door kleine openingen kan wurmen. Heel hygiënisch is het niet, maar het biedt ruimte voor nieuwe puzzels en daarmee nieuw vermaak.

De nieuwe impuls in gevechten en puzzels is zeer welkom, maar blijkt ook een redelijk kortstondige opleving. De wind die onze zeilen deed opbollen gaat ook weer liggen om daarna met slechts een handvol nieuwe power-ups maar af en toe op te steken. Daar ligt dan ook het probleem van deze vakantie: de eerste dagen lig je alleen maar bij het zwembad terwijl je oren van je kop geluld worden, om vervolgens twee dagen achter elkaar 40 kilometer te gaan hiken in 32 graden. Er is genoeg variatie om een hele prettige en afwisselende reis te maken, maar het tempo van dit avontuur is té onregelmatig om een prettige en organische beleving te hebben. Tel daarbij op dat voor elk tripje naar een eiland er meerdere tsunami’s aan dialoog op je worden afgevuurd en je snapt dat het vakantiegevoel nooit écht blijft plakken.  

Mario and Luigi: Brothership is vanaf 7 november beschikbaar op Nintendo Switch.