Monster Hunter Wilds (PS5) gespeeld - Jakkes, meer cutscenes skippen

Het was peentjes zweten de ochtend dat ik in onze hoofdstad aan de slag mocht met Monster Hunter Wilds. Niet alleen omdat ik een uur of vijf mocht spenderen met Capcoms nieuwste monsterjagersepos, in mum van tijd de trommelvliezen van iedereen aan gort schreeuwde tijdens co-op, of simpelweg alle bèta’s tot dat moment had gemist. Nee, met schaamrood op de kaken was ik ouderwets te laat.

Brabants kwartiertje, zou ik als Eindhovenaar moeten zeggen, maar laat ik er in dit geval gerust een stevig Surinaams halfuurtje van maken. Of misschien wel drie kwartier, beiden bij elkaar opgeteld. Ik ga niet zeggen hoe hard ik ‘m dat laatste halfuur van de rit op z’n staart heb getrapt - of wel: nauwelijks, kutfile - maar de bilnaad was goed vochtig van het angstzweet toen ik de burelen van Plaion binnenviel en twee heren van Capcom me stonden op te wachten.

Hetzelfde riedeltje, maar dan meer

Vandaag speel ik de eerste hoofdstukken van Monster Hunter Wilds, een nieuw deel in de actievolle reeks bekend om zijn diepgaande spelsystemen en lijpe monster om aan mootjes te hakken. Het is tevens de eerste game in de reeks waarmee Capcom een breder publiek aan hoopt te boren. Een prominenter aanwezig verhaal lijkt de voornaamste manier om dat voor elkaar te krijgen.

Meer dan ooit ben ik cutscenes aan het kijken tussen de jachten door, maar er zijn nu die ook dialoogkeuzes. Het is allemaal ballast als je het mij vraagt, helemaal omdat ik voor geen drol geloof dat m’n keuzes iets van impact op het verhaal hebben. Kom op, Monster Hunter-verhalen zijn bij uitstek excuses om een shitload aan excentrieke en steeds kolossaler (lees: extreem moeilijker) wordende beesten helemaal de moeder te klappen.

Dat is in Wilds echt niet anders: het onbewoonbaar geachte Forbidden Lands blijkt toch bewoond door een of andere stam en jij, de jager, maakt deel uit van een expeditie om de bewoners en monsterlijke schepsels daar in kaart te brengen. Eerlijk is eerlijk, ze proberen het wel iets interessanter te maken met meer kleurrijke personages en een mysterieuze tiener waar iets bijzonders mee is, maar onder de streep kan het verhaal me zoals altijd aan m’n reet roesten; laat me gewoon monsters kapot stampen met gekke wapens. Gelukkig mag dat ook nog gewoon en voelt het heerlijk om weer ouderwets aan de bak te mogen.

Eigenlijk moet ik nu van wal steken over de tienduizend wapens die Wilds te bieden heeft, de creatieve manoeuvreringsopties die ze bieden en hoe ze veranderd zijn ten opzichte van voorgaande delen. Echter, één wapen interesseert me maar: de Hunting Horn. Dat is mijn eerste en enige keuze sinds de eerste keer dat ik kennismaakte met de reeks. Het is zo’n lekker log en gewichtig stoemp-wapen dat ik bovendien gebruik om buffs uit de delen aan mezelf en teamgenoten. Elke aanval levert een muzieknoot op en na een reeks aanvallen kun je een buff-liedje spelen. Terwijl ik het eerste monster, een uit de kluiten gewassen kikker, bevecht, voel ik meteen: dit klikt zoals vanouds.

All out, zoals in World

De combat voelt lekker strak aan en de build op PlayStation 5 speelt prettig in de performancemodus. Ik heb fidelity geen seconde aangezet. Daar heb ik niks aan in Monster Hunter. Na een barrage aan rake klappen roep ik m’n Seikret op. De reptielachtige kip op twee poten is m’n mount, een element dat spelers van vorige deel Rise direct herkennen.

De voorloper van Wilds introduceerde vrijelijk berijdbare beesten na een soort semi-mount in World, een welkome toevoeging waarvan ik me bijna niet kon voorstellen dat hij in Wilds niet terug zou keren. Is mijn wapen bot, dan kan ik die al rennend op de Seikret slijpen. Even healen zonder snelheid te verliezen? Kan op de Seikret. Een spectaculaire jump attack doen voor extra damage? Idem vanaf de trouwe tweevoeter. Het geeft me het gevoel dat ik de supersnelle actie nog beter bij kan benen. Heerlijk!

Over de juiste dingen meenemen gesproken: de mechanic uit Rise die van mij zo snel mogelijk te prullenbak in mocht, heeft Capcom ook echt weggedaan in Wilds. Het beklimmen van monsters deed me in het vorige deel alleen maar gapen en het is zalig om te mogen melden dat de variant uit World weer terug is. Val je aan vanuit de lucht, dan heb je de kans dat je het monster beklimt, waarna je kun hakken terwijl het beest je van zijn rug af wil yeeten.

Je kunt niet op één plek blijven zitten, maar moet in beweging blijven wil je niet weggesmeten worden. Hou je dat lang genoeg vol, dan deel je een genadeklap uit waarmee je je prooi tijdelijk verdooft. Oftewel: gratis damage. Op die momenten ga je all out met je moves. Terwijl ik de van World zo herkenbare adrenaline door m’n lijf voel gieren, vraag me nog af waarom Capcom in Rise toch voor een variant koos waarmee je monsters bestuurt. Belachelijk, nauwelijks bloedstollend!

Genieten in totale focus

Uiteraard gooien ze wel weer nieuwe dingen in de combat-mix van Wilds en het mechanisme dat verreweg het meest impact maakt is de Focus Mode. Naarmate je monsters een pak slaag geeft, verliezen ze lichaamsdelen die jij op je beurt weer als loot gebruikt om nieuwe wapens en bepantsering te maken. Focus Mode speelt daar op een nieuwe manier op in: ditmaal ontwikkelen de beesten wonden op bepaalde plekken van hun lichaam, die je met een rake Focus-aanval openrijt voor extra schade en soms zelfs een extra lichaamsdeel voor je loot.

Die Focus-aanvallen kun je op vrijwel elk moment doen - ook in de lucht - en elk wapen heeft een unieke vervolgaanval na een succesvolle Focus-klap. In het geval van mijn Hunting Horn krijg ik de kans om binnen drie à vier seconden supersnel muzieknoten in te drukken, die daarna meteen gespeeld worden. Het is eigenlijk een kans om gratis drie buff-liedjes in één keer te spelen en vrienden: wat voelt het godverdikkie machtig als het lukt om ze eruit te gooien! Eerlijk, mijn sessie was gewoon te kort om te bevatten wat deze nieuwe manier van aanvallen betekent voor Monster Hunter, maar ik vind het een superinteressante nieuwe laag in een superdiepgaande combat-ervaring.

Naadloos plezierig

Waar ik Capcom vooralsnog minutieus voor applaudisseer is de naadloze ervaring in de nieuwe open spelwerelden van de Forbidden Lands. In tegenstelling tot voorheen hoef ik in de singleplayer niet steeds sidequests te starten met een ‘depart’-menu, korte animatie en fade to black, maar krijg ik een waypoint te zien waar ik gewoon naartoe kan lopen. Is de missie klaar, dan hoef ik niet geforceerd terug naar het basiskamp, maar kan ik gewoon verder met de wereld verkennen. Het is een beetje jammer dat ik er zo lang op heb moeten wachten, maar wel eindeloos prettig dat het er nu is.

Hetzelfde geldt voor de overgang naar verschillende gebieden. De eerste omgeving, Windward Plains, is woenstijnachtig. Een tikkeltje saai en kleurloos naar mijn smaak, maar een bosachtig gebied dat ik iets later verken tovert een lach op mijn gezicht. De twee gebieden lopen bijna naadloos in elkaar over. Fijn voor de immersie! Tegen het einde van de sessie mogen de aanwezige journalisten ook nog effe in twee co-op-potjes jagen, waarbij we een derde, ijsachtige omgeving te zien krijgen. Een sfeervol gebied, maar ik heb er letterlijk één gevecht lang in kunnen vertoeven. Veel te kort natuurlijk.

Over de monsters zelf heb ik vooralsnog weinig te klagen. Er is duidelijk weer sprake van opbouw met minder spectaculaire beesten in de lagere Monster Ranks, zoals de eerder beschreven reuzekikker en een vurige reptielenhaan, maar Capcom is altijd goed in het langzaam verhogen van de inzet en dat is merkbaar tijdens de speelsessie. Er zitten een paar tof ontworpen schepsels tussen, zoals de gloednieuwe Lala Barina-spin en ook oude bekenden zoals de Congalala - een van de vele gorilla-achtige beesten – uit Monster Hunter 2.

Na een paar uur heb ik eigenlijk alleen maar meer zin in de volledige release en de lompe beesten die me daarin opwachten. Die extra nadruk op het verhaal laat ik maar even voor wat het is - ik zal straks gewoon wat extra cutscenes moeten skippen.

Monster Hunter Wilds verschijnt op 28 februari voor PlayStation 5, Xbox Series X/S en pc.