
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="f26bfd77-495f-4ca8-aee2-56b43cf75d8f"><p>Aaaah, wat mooi allemaal. Dat was mijn gevoel toen ik aan deze remake begon.</p><p>Kijk die Link dan! Dat mannetje en de andere personages zijn zo fraai rond en glimmend dat ze van vinyl gemaakt lijken, terwijl de tegeltjes in de kerkers waar hij doorheen loopt met hun slijtplekken en barstjes écht van steen lijken.</p><p>En dan de buitenwereld. Het lijkt er eeuwig lente. Vlindertjes fladderen over het felgroene gras dat subtiel wuift in de wind, terwijl het helblauwe water zo mooi rimpelt en glinstert in het zonlicht dat je het op zou durven drinken. Tel daarbij speciale effecten als het wazig worden langs de randen van je zichtveld en warmte-rimpelingen in de lucht, en het voelt echt als rijk en feestelijk om steeds weer in die prachtige, kijkdoosachtige sprookjeswereld te mogen duiken. Dat wordt ook nooit gewoon; tot het eind heb ik genoten van de vormgeving en, o ja, natuurlijk ook de muziek, die altijd al subliem was, maar dit keer met echte instrumenten, orkesten en orkestjes is ingespeeld.</p><p>Nostalgie is leuk, maar als je dit vergelijkt met de zeer beperkte zwartwitbeelden en bliepmuziek van het origineel, dan komt alles uit dat origineel nu gewoon veel beter tot zijn recht. En het wás al zo’n goede game!</p><p><iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/ZROB4TnYH_I" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3 class="tussenkop">Mario-dingetjes</h3><p>Zelda, Ganon en Hyrule spelen dit keer geen rol: Link spoelt na een schipbreuk aan op het mysterieuze Koholint Island en moet acht kerkers voltooien om de instrumenten te verzamelen waarmee hij een zekere windvis kan wekken – schijnbaar de enige manier om het eiland weer te kunnen verlaten.</p><p>Het is eens iets anders, net als de korte 2D-platformsecties die je met een springende Link moet voltooien – inclusief happende piranhaplanten om te ontwijken en goomba’s om bovenop te springen. En er zijn meer Mario-dingetjes, zoals de Yoshi-pop die je in een grijparmspelletje kunt winnen.</p><p>Het mag duidelijk zijn dat de makers in 1993 het wel als bevrijdend hebben ervaren om Zelda, Ganon en Hyrule eens links te laten liggen. Wat zullen ze een lol hebben gehad met de vele grapjes en nieuwe elementen die ze daardoor in Link’s Awakening kwijt konden.</p><p>Will Wright, de maker van de Sims, zit zelfs als personage in de game! Hij krijgt een brief van een geit! Er zit een heel bijzondere, eigenlijk best schokkende foto bij die brief! En bloeit er nu echt iets moois op tussen Link en Marin?</p><p>Het eiland zit in elk geval vol interessante, lekker maffe personages, en via een legendarische reeks van ruilhandel leer je ze allemaal kennen en waarderen.</p><p style="text-align: center;"> <img alt="Goomba's" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/654922/?width=727" title="Goomba's" width="608"/><br/></p><h3 class="tussenkop">Snelheid</h3><p>Iets waar ik wél even van schrok, was de snelheid waarmee ik door de game vloog. Na de eerste drie uur had ik de eerste drie kerkers er al op zitten!</p><p>Nou moet ik wel zeggen dat ik uitzonderlijk goed bekend ben met het origineel. In de jaren negentig werkte ik namelijk als speladviseur bij Nintendo, zodat ik bijna dagelijks mensen hielp de moeilijkste puzzels in de game te kraken. Zoals de beruchte Nightmare Key in level 2, die je alleen krijgt als je bepaalde vijanden in een bepaalde volgorde verslaat … dat soort dingen kon ik dromen, en er is veel blijven hangen.</p><p>Maar ook zonder voorkennis is dit gewoon een gemakkelijke Zelda, denk ik, met eindbazen die je meestal tijdens de eerste confrontatie al verslaat, kleinere vijanden die je nauwelijks schade doen, en overal hints die je de goede kant op sturen.</p><p>Toch betekent dit niet dat je de game achteloos kunt spelen. Je staat soms echt wel even perplex en zult zowel in de bovenwereld als in de kerkers de (overigens heerlijk heldere) maps vaak nauwkeurig moeten bestuderen om verder te komen. En kerkers zeven en acht zijn écht wel pittig! Maar ook zó mooi bedacht!</p><p style="text-align: center;"> <img alt="Link's Awakening" height="345" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/654923/?width=727" title="Link's Awakening" width="608"/><br/></p><h3 class="tussenkop">Magie</h3><p>Vaak verbaasde ik me in een kerker over het ontwerp ervan. Waarop zouden ze hier nu deze vijand hebben geplaatst? Waarom laten ze je hier nu al die gesloten deur achter dat muurtje zien? Kan ik mijn instinct volgen en hier naar links gaan, of zouden de makers bedoeld hebben dat ik eerst de rechterkant verken? Ik probeerde te analyseren, te kijken hoe dat toch kwam, dat het puzzelend doorlopen van zo’n kerker zo geweldig voelde.</p><p>Sommige dingen begreep ik wel, zoals de verhaaltjes die door sommige kerkers lopen, of dat constant tonen van dingen waar je nog niets mee kunt, tot je dat geweldige nieuwe item hebt. Maar gelukkig begreep ik niet helemáál hoe ze die kerkers zo fenomenaal in elkaar hadden gestoken, want daardoor voelde het doorlopen ervan weer net zo magisch als in de jaren negentig.</p><p>Zelda voelt voor mij wel vaker als videogamemagie, en de magie van het origineel komt beter tot uitdrukking dan ooit in deze moderne versie, die behalve beeld en geluid eigenlijk niets verandert, op wat kleine dingetjes na die allemaal verbeteringen mogen heten.</p><p>Door de extra knoppen van de Switch te benutten, hoef je bijvoorbeeld veel minder vaak tussen items te wisselen – wat toch wel een lichte ergernis was in het origineel.</p><p style="text-align: center;"> <img alt="Link's Awakening" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/654924/?width=727" title="Link's Awakening" width="608"/><br/></p><h3 class="tussenkop">Warp holes</h3><p>Tijdens het doorlopen van de game (wat uiteindelijk toch nog zo’n veertien uur duurde) was er eigenlijk maar één ding waar ik me aan ergerde: te weinig warp holes. Want ook al is het aantal warp holes ten opzichte van het origineel uitgebreid van vier naar zeven; ik was voor mijn gevoel nog steeds (te) veel tijd kwijt aan het doorlopen van velden en gangetjes waar ik al tien keer eerder doorheen was gehold, met telkens weer dezelfde terugkerende vijanden en barricades om me te hinderen.</p><p>Van mij had er hier en daar dus nog wel een warpje bij gemogen. Maar goed, door dat vele heen en weer hollen heb ik dat maffe eiland wel nóg beter leren kennen. En ik hou van elk grassprietje hoor, Koholint.</p><p>Ik vind het een mooie gedachte dat vele kids die deze game nog nooit gespeeld hebben nu de kans krijgen al dit moois op deze prachtige manier te beleven. Hoe meer natte ogen, hoe beter.</p><p style="text-align: center;"><img alt="Link's Awakening" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/654925/?width=727" title="Link's Awakening" width="608"/></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Natte ogen in The Legend of Zelda: Link's Awakening - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links