
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="107b2d08-c291-44c7-9e99-9ddb70b5f637"><p>Tja, het huwelijk tussen Stephen King en films is een van hoogte- en dieptepunten. Voor elke Carrie (1976), The Shawshank Redemption en The Mist zijn er wel vijf films en/of series waar je je ogen bij uit je kop zou willen trekken. Vandaag houden we het bij <i>slechts </i>tien gedrochten van films (en een serie); sommige zo slecht dat ze vermakelijk zijn, sommige zo slecht dat Stephen King daar over driehonderd jaar nog tollend van in z’n grafkist ligt. Want wat blijkt, zijn eigenaardige schrijfwijze kan verdomd lastig zijn om naar beeld te vertalen. Pak je zilveren kogels en maïs erbij, en let’s go!<br/></p><h3>Sleepwalkers (1992)</h3><p>Sleepwalkers is geen verfilming van een Stephen King-verhaal, hij heeft deze film gewoon geschreven. Dat het eindresultaat een verschrikkelijk hoopje gezichtsprotheses en weerkat-incest is, gemixt met de tenenkrommende dialogen waar 80’s Stephen King-films niet van af lijken te komen, is dus zeker zijn schuld. Ja, deze film draait om twee energievampieren (??) die in fucking weerkatten veranderen (weerwolven maar dan als kat) en het bloed van maagden drinken, met als enige zwakte huiskatten. Zo waanzinnig slecht dat deze film een hilarisch filmavondje oplevert. Kurkentrekkers in ogen, maïskolven in ruggen, politieauto’s die door één kogel ontploffen… Genieten:</p><p style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/X_DD7WWr4Sw" width="608"></iframe> <br/></p><h3>The Children of the Corn (Deel 1 t/m 999)</h3><p>Maïs is verdomme eng. Maïsvelden nóg enger. En kinderen, ja kinderen zijn wel het engste van allemaal. Gooi ze allemaal samen, en je hebt blijkbaar genoeg materiaal om tien films over maken. Stephen Kings korte verhaal Children of the Corn is verrassend goed, maar de onnozele hoeveelheid films die erover gemaakt zijn, zijn dat zeker niet. Gek genoeg is de eerste film toch zeker het kijken waard; de kinderen die erin spelen doen zo fucking hard hun best om iets leuks te maken van dit absurde plot dat je niets dan respect voor ze zult hebben. Daarbij komt dat de leider van deze kids in deel 1 gespeeld wordt door een 25-jarige (John Franklin), en zijn rol is werkelijk fantastisch. De negen overige films zijn… overbodig, op z’n zachtst gezegd.</p><p style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/Qs6z1D4gVp4" width="608"></iframe><br/></p><h3>Dreamcatcher (2003)</h3><p>Het engste aan Dreamcatcher is het script. Vier jeugdvrienden met psychische krachten (ofzoiets vaags waar ze uiteindelijk niets aan hebben) worden belaagd in een bos, door fucking aliens met wormen die zich maar al te graag in je lichaam begraven. Hoe? Via je aars, natuurlijk, en er is in ieder geval één scene met een WC die deze film het kijken waard maakt. De film is gevuld met boer- en scheetgeluiden afkomstig van een cast bestaande uit een paar uitstekende acteurs die van dit belachelijke plot niets kunnen maken. Aarsworm: de film. Het kijken amper waard.</p><p style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/J_lC07NtrnI" width="608"></iframe><br/></p><h3>The Langoliers (1995)</h3><p>The Langoliers is ongetwijfeld zo’n verhaal dat in boekvorm je de stuipen op het lijf jaagt, maar met de special effects van het jaar 1995 was de verfilming gedoemd om te mislukken. Centraal staan de Langoliers, tijd-etende monsters die door de lucht zweven en eruit zien als Pac-Man, in ieder geval als de bolletjes die Pac-Man opvreet gevuld waren met een mix aan cocaïne en meth. Het verhaal is vaag, de special effects zijn vager, en ‘THEY WILL EAT YOU ALIVE. ALIVE AND SCREAMING.’</p><p style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/FhbrLjcAPw0" width="608"></iframe><br/></p><h3>The Shining (1997)</h3><p>Wie aan Stephen Kingt denkt, denkt al snel aan The Shining met Jack Nicholson. Toch is Stephen King zelf verre van tevreden over deze adaptatie van Stanley Kubrick, wat ertoe leidde dat hij in 1997 een script schreef voor een televisieserie van The Shining. De regisseur is Mick Garris, en wie hém kent weet dat dat zelden iets goed betekent. Deze serie probeert simpelweg veel te veel te doen; King vond dat Kubricks adaptatie te veel belangrijke dingen wegliet, en propt vervolgens zijn eigen serie vol met onnozele details. De special effects die te pas en te onpas gebruikt worden zijn daarbij enorm slecht verjaard en bij praktisch elke scene worden we er pijnlijk aan herinnerd dat er een superieure (en kortere!) verfilming bestaat. Soms is het goed om af te wijken van een boek…</p><p style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/9sGl1LVtszU" width="608"></iframe><br/></p><h3>Silver Bullet (1985)</h3><p>Marty zit in een rolstoel en alsof dat nog niet genoeg problemen oplevert – maar echt, daar herinnert deze film je om de zes seconden wel aan – duiken er ook nog eens weerwolven op in zijn dorpje. Op zich is het hebben van een gehandicapte hoofdrolspeler in horror een fantastische zet (films als Hush zijn ook ijzersterk), maar deze film gaat er zó niet subtiel mee om dat je de film het liefst ziet eindigen in een bloedbad (of Marty als rolstoel-weerwolf – spin-off!!). Helaas gebeurt dat niet en weet je vanaf minuut één eigenlijk al hoe dit verhaal gaat eindigen. Check dat einde hieronder maar, als de spoilers je niet boeien. Doe jezelf een plezier en check vooral het briljante acteerwerk vanaf 2:30.</p><p style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/sU6cq6uoVbo" width="608"></iframe><br/></p><h3>Maximum Overdrive (1986)</h3><p>Veel van wat Stephen King schrijft is niet op beeld te zetten zonder extreem over de top te lijken, en dat is wat veel adaptaties toch wel het kijken waard maken. Zelfs als Stephen King zelf in de regisseursstoel kruipt is het resultaat verre van subtiel; Maximum Overdrive is zo’n over de top film, met een fucking absurd plot en een nog absurdere uitwerking. Aliens nemen de machines der aarde over, maar vooral trucks omdat dat extra cool is. Het resultaat is anderhalf uur aan horror gemixt met slapstick comedy. Ooit al iemand dood zien gaan door een frisdrankautomaat? Een meestertruck met de Green Goblin voorop al eens een benzinepomp zien belagen?</p><p>De film wordt afgeslacht -uhh, afgemaakt door het gebruik van uitsluitend AC/DC-muziek, verschrikkelijke dialogen (‘that’s what I was doing before every machine in the world went into maximum overdrive’), nog verschrikkelijker acteerwerk, ontelbaar veel scheldwoorden, een schijtlading explosies en grofweg 300 liter ketchup-bloed. Hieronder twee filmpjes voor je; een is de trailer waarin Stephen King doet alsof hij de enige is die zo’n film zou kunnen maken (‘I’m going to scare the hell out of you’), de ander is een briljante edit van de gehele film (bomvol spoilers, maar het plot is niet waar je Maximum Overdrive voor kijkt):</p><p style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/ggWS4tTzs60" width="608"></iframe></p><p style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/plc7ssXDYsk" width="608"></iframe></p><p>Fun fact: er is nóg een verfilming van dit korte verhaal, Trucks. Direct naar tv, en dat is maar goed ook want Trucks is misschien wel de slechtste Stephen King-verfilming ooit. Niet kijken, tenzij je jezelf haat (of houdt van slechte cinema).</p><p></p><h3>Cell (2016)</h3><p>Stephen Kings Cell is zeker niet zijn beste verhaal: een signaal dat verstuurd is door mobieltjes brengt een of andere zombieplaag teweeg en dit is toch een genre waarin alles eigenlijk wel gedaan is. Dat er een verfilming van kwam is daarom ook bijzonder, maar voor het eindresultaat valt helaas niet hetzelfde te zeggen. Acteurs als John Cusack en Samuel L. Jackson zijn niet in goeden doen, de regie is verdomd saai en de ene na de andere zombie-trope volgen elkaar op. Typisch zo’n film die alleen gemaakt lijkt te zijn omdat Stephen Kings naam eraan verbonden is (en natuurlijk omdat zombies een tijdje helemaal de shit waren). Loop er met een boog omheen; er zijn tientallen (al dan niet honderden) zombiefilms die jouw tijd meer waard zijn.</p><p style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/BCns4w3GA9A" width="608"></iframe><br/></p><h3>The Mangler (1995)</h3><p>Gek genoeg vond ik als kind The Mangler een van de engste Stephen King-verhalen. Dit korte verhaal over een machine die was opvouwt en de smaak van bloed te pakken krijgt is volstrekt absurd, maar King weet er iets van te maken. De verfilming weet dat zeker niet, sommige dingen zijn nou eenmaal te absurd om eng te zijn op het witte doek en een wasopvouwer is daar één van. Waarom horror-legende Tobe Hooper (The Texas Chainsaw Massacre, Salem’s Lot) en Nightmare on Elm Street-acteur Robert Englund besloten hier aan mee te werken is een raadsel, maar het eindresultaat is in ieder geval… uniek.</p><p><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/7Qa-bhIuQQE" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>The Dark Tower (2017)</h3><p>Stephen King die een episch langlopend verhaal schrijft in maar liefst acht boeken, inclusief een multiverse, een badass hoofdpersonage (de Gunslinger) en een opbouw waar je U tegen zegt. Ja, The Dark Tower-boeken zijn volgens veel mensen het hoogtepunt van Kings werk (zeker volgens de mensen die niet bepaald warm worden van horror), dus toen duidelijk werd dat er in 2017 een verfilming zou verschijnen met Idris Elba én Matthew McConaughey waren de verwachtingen gigantisch. Eindresultaat: een zwaar matige actiefilm die lukraak elementen uit acht boeken pakt en het op slaapverwekkende wijze aan elkaar breidt. McConaughey speelt nog altijd fantastisch goed, maar ook zijn rol als de Man in Black kan deze wanhopige cashgrab niet redden.</p><p style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/GjwfqXTebIY" width="608"></iframe></p><p style="text-align: left;">Wat zijn jouw favoriete en meest gehate Stephen King-verfilmingen? Laat het weten in de comments!</p></div>
</div>
</content>
</article>


Not IT: 10 gefaalde Stephen King-films

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links