Octopath Traveler 2 (PS5) review - Vragen naar de bekende weg
Aangezien hij uit Spakenburg komt, kun je PeterKoelewijn midden in de nacht wakker maken voor een heerlijke gegrilde octopus. Maar Octopath Traveler? Die liet toch een wat rare smaak in z’n mond achter. Smaakt het de tweede keer beter?
Octopath Traveler verscheen in 2018 voor de Nintendo Switch en was een van de eerste grote JRPG’s voor de console. Je begrijpt, ik keek er reikhalzend naar uit. Toch bleef ik halverwege een beetje steken. De verhaallijnen van de acht hoofdrolspelers, verspreid over het fantasylandschap en begiftigd met unieke vaardigheden en aanvallen, voelden onsamenhangend. Ook de turn-based gameplay was het nét niet. Te bekend, te traag, te stroef, over het algemeen.
Hateful Eight
Wel verdomd mooi, hoor! De 2D-HD-graphics blijven verbazingwekkend goed het pixel-artwork combineren met 3D-effecten, ook in deel 2. Square Enix’ studio overtreft zichzelf en experimenteert nog meer met animaties, camerastandpunten en lichteffecten. Ik speelde het op de PS5 en met 60 frames per seconde ziet Octopath 2 er ontroerend mooi uit. Tegelijkertijd verlies je nooit het gevoel een ouderwetse JRPG te spelen. En daar helpt de gameplay ook aan mee.
Je start door een van de acht nieuwe personages te kiezen, deze keer verspreid over meerdere continenten met een flinke zee ertussen (je krijgt later ook een schip). Ze hebben andere achtergrondverhalen, maar wel dezelfde jobs als de personages uit de eerste Octopath. Ook zijn er secundaire jobs die je skillset verder uitbreiden en optionele questlijnen presenteren. De beginjobs zijn vrij standaard voor de doorgewinterde JRPG-speler, maar gaandeweg kan je zo je eigen originele combinaties maken.
Nachtelijke transformatie
De grootste toevoeging is dat je met een druk op de knop van dag naar nacht kan gaan. Dat maakt nieuwe quests beschikbaar, maar nog belangrijker: de acht personages krijgen andere Path Actions. De zwaardvechter Hikari kan overdag dorpelingen uitdagen tot een duel en bij een overwinning zelfs een vaardigheid van ze leren. Maar ’s avonds koopt hij diezelfde dorpelingen om voor waardevolle informatie. Waarom Hikari niet ’s nachts duelleert en overdag mensen omkoopt? Uuuh, denk er vooral niet te lang over na. Zo kan danseres Agnea ’s avonds met haar charmes gewoon gratis spullen van mensen pakken. Wel heel handig, hoor! Alleen de Path Actions worden in de quests nooit echt op originele wijze ingezet. Je kan ze grotendeels negeren als je wil.
Een game kan nostalgisch aanvoelen zonder de gameplay ouderwets te maken. Octopath Traveler 2 denkt daar anders over
JRPG grindset
Dubbelzinnigheid zie je ook op andere plekken in de gameplay. Octopath Traveler 2 voelt net zo open én lineair aan als z’n voorganger. Op de wereldkaart zie je waar het volgende hoofdstuk van ieder personage start en welk level je ongeveer moet zijn. Daartussen vind je redelijk lineaire paden met af en toe een aftakkinkje voor een kistje. De simpele, willekeurige encounters (die als vanouds onzichtbaar zijn voordat je ze start) worden afgewisseld door soms verrassend moeilijke eindbazen. Die dwongen me om meer dan eens terug te keren om op de lineaire paden te grinden. Zelfs als ik rekening hield met m’n equipment en het exploiteren van vijanden hun zwaktes voor specifieke wapens en elementaire magie.
Prima als je die ouderwetse grindy JRPG-mentaliteit leuk vindt, maar ik hou van wat meer opties. Die heeft Octopath Traveler 2 te weinig toegevoegd. Je hebt wel twee versnellingen in gevechten voor vluggere animaties, en tussenfilmpjes spoel je eenvoudig vooruit of skip je helemaal. Maar random encounters kan je dan weer niet uitzetten, en andere moeilijkheidsgraden ontbreken ook. Dat doet Bravely Default, ook een oldschool JRPG van Square Enix, toch beter.
Samen alleen
Een game kan nostalgisch aanvoelen zonder de gameplay ouderwets te maken. Octopath Traveler 2 denkt daar toch anders over. Er is te weinig gedaan aan de minpunten van zijn voorganger. Zo voelen de verhaallijnen van de acht personages voor het grootste deel weer opzichzelfstaand aan. Er zijn af en toe wel skits tussen twee personages, die aan de Tales Of-games doen denken. Ook zijn er Crossed Paths die volledige zij-avonturen tussen twee helden presenteren. Mooie toevoegingen, maar bij de hoofdavonturen geldt dat voor het grootste deel de acht hoofdrolspelers nauwelijks met elkaar praten. Zo jammer, want die gezamenlijke karakterontwikkeling vind ik een van de leukste dingen aan JRPG’s!
Dat gezegd hebbende, ik heb zeker genoten van Octopath Traveler 2. De personages zijn origineler geschreven, het verhaal wordt filmischer gebracht en de muziek is goddelijk; het weet perfect de toon van ieder verhaal neer te zetten. Maar het 16-bits RPG-genre is inmiddels drukbevolkt en je kan je tijd maar aan één avontuur tegelijk besteden. Uh… behalve in Octopath Traveler 2, die acht avonturen bevat. Shit! Ik heb de analogie verpest!
