
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="0610fe0b-28ca-47d7-9bca-08399f12cd71"><p style="text-align: justify;">Afgelopen week lag er een pakketje in mijn brievenbus. Zo’n lekkere dikke bubbeltjesenvelop: dat moest wel een game zijn! En jawel, met mijn vingers ontwaar ik de kenmerkende vormen van een Xbox 360-doosje. Terwijl ik het pakje open, valt er een briefje op de grond. “<em>Trainingsbroek</em>”, staat erop geschreven. Haha ok, da’s dus een gamepie van de PU. Wat zouden die baklappen nou weer willen dat ik review… Painkiller: Hell and Damnation? Hmmm, wacht even hoor. Ik stap even in mijn teletijdmachine. De bestemming? Het jaar 2004. <span>*<em>zieberdieZAP!</em>*</span></p><p></p><p style="text-align: justify;">*<em>zaperdieZIE!</em>* Heeey, hallo daar! En welkom in 2004! Beslist geen verkeerd jaar, hoor. Sowieso beter dan 2001, maar wel weer minder dan 2002. Weet je, 2004 was eigenlijk een beetje de grijze muis van het afgelopen decennium. Ook op het gebied van gaming was het allemaal redelijk flets, al waren er zeker een paar hoogtepunten - denk aan de release van de Nintendo DS en GTA: San Andreas. Daarnaast zagen we de geboortes van franchises als Far Cry, Killzone, Fable en… Painkiller. Ok, die laatste past dan weer niet helemáál in het rijtje.</p><p style="text-align: justify;">Apart dus dat er nu, negen jaar later, een sequel/remake van deze old-skool blaffer voor de consoles verschijnt. Zitten we hierop te wachten?</p><h2 style="text-align: justify;"><strong>Vagevuur</strong></h2><p style="text-align: justify;">In Painkiller: Hell and Damnation – Uncut kruip je in de schoenen van Daniel Garner. Wat je noemt een schavuit, een foute vent die eigenlijk al zijn hele leven laveert tussen licht en donker. Nadat hij zijn vrouw Catherine heeft ontmoet, lijkt het allemaal wat beter te gaan. Maar dan slaat het noodlot toe. Het stel sterft in een auto-ongeval. Echter, waar de engelachtige Catherine in de Hemel belandt, daar wordt Daniel veroordeeld tot een eeuwigheid in het Vagevuur…</p><p style="text-align: justify;">De Dood – ook wel bekend onder de aliassen ‘Magere Hein’ of ‘De Onvermijdelijke’ – krijgt echter medelijden met Daniel en doet hem een voorstel: wanneer de schelm 7000 zielen kan overleggen, verlaat hij het Vagevuur en mag hij zich bij zijn geliefde Catherine voegen. Dat laat onze antiheld zich natuurlijk geen tweede keer zeggen! Gewapend met zijn trouwe Soulcatcher-gun, vertrekt Daniel op een killing-spree met als doelwit demonen, duivels en ander duister gespuis.</p><p style="text-align: justify;">Wat? Klinkt het verhaal echt als zo'n als een standaardriedeltje voor B-games uit 2004? Zo, da’s scherp opgemerkt, jongeman. Dat klopt. Maar wacht maar: het is nog niets vergeleken bij de rest van Painkiller: Hell and Damnation!</p><p></p><p> </p><h2 style="text-align: justify;"><strong>2004</strong></h2><p style="text-align: justify;">Het eerste level van Painkiller speelt zich af op een kerkhof. Gewapend met een gun die cirkelzagen afschiet (cool!) en een traditionele shotgun (meh…), verbaas ik me allereerst over de graphics van deze game. Ik heb immers toch net een disc in mijn Xbox 360-tray geschoven? Waarom ziet alles er dan uit als een goedkope XBLA-download? Ohja, sorry. Ik had mijn 2004-bril net weer even afgezet.</p><p style="text-align: justify;">De muziek is al niet veel beter. Corny heavy metal van het oude stempel. Van die schreeuwerige pulp die eigenlijk al dit soort shooters in 2004 hadden…</p><p style="text-align: justify;">Ik loop verder. Vanuit de mist komen een stel skeletten op me afgerend. En met 'rennen', bedoel ik ook letterlijk 'rennen'. Ze sprinten blind op me af, als huismoeders die de Bijenkorf bestormen tijdens de Drie Doldwaze Dagen. Van A.I. lijkt geen sprake. Zelfs voor 2004-begrippen. Naja, laat ik die cirkelzaaggun maar een uitproberen dan. FLATS! Met een heerlijk geluid spat de eerste bonemans uiteen. Damn, lekker hoor. Zijn achtergebleven ziel raap ik op. Nog maar 6999 duizend te gaan!</p><p></p><p> </p><h2 style="text-align: justify;"><strong>Een soort trance</strong></h2><p style="text-align: justify;">Al snel raak ik in een soort trance. Want hoewel je bij het spelen van Painkiller niet meer dan twee knoppen nodig hebt en slechts één hersencel, gaat het neerblaffen van honderden vijanden achter elkaar nooit vervelen. Dat snapten ze zelfs al in 2004. En vijanden, die kent Painkiller bij de vleet. Net als mijn immer uitdijende wapenarsenaal, worden ze steeds indrukwekkender. Zo vecht ik al in het tweede level tegen een soort gigantische boeman - al heeft die natuurlijk geen enkele kans tegen een paar welgemikte schoten van mijn harpoengeweer. Op naar de volgende! Daarnaast zit elk level vol goud, secrets en ander moois. Voor een completionist als ik de hemel. Of eigenlijk de hel…</p><p style="text-align: justify;">Jep, spellen als Painkiller worden vandaag de dag niet meer gemaakt. Daarvoor is het ook veel te simpel en bassaal. Maar heb je soms gewoon even genoeg van nieuwerwetse zaken als graphics, A.I. en intelligent leveldesign, dan kun je het een stuk erger treffen dan Painkiller. Zelfs in 2013...</p><p></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Painkiller: Hell and Damnation – Review‏

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links