
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="099581d3-585e-4f36-8ea1-cc6c4bd4e422"><p class="Body">Sommige legendarische gameseries doen, qua opzet, altijd hetzelfde. The Legend of Zelda is hier een legendarisch (ha) voorbeeld van: iedere game probeert te innoveren qua dungeons en mechanics, maar qua verhaal en doel ben je eigenlijk een herhalingsoefening aan het doen. En dat is prima; in het geval van Zelda is het namelijk ook de bedoeling dat je elke keer de prinses redt en Ganon aan je zwaard rijgt. Het is een hervertelling van een tijdloos verhaal; één die elke keer een beetje veranderd wanneer een ander het doorverteld. En dat geldt ook voor Pokémon: elke generatie speelt zich af in een ander land, bevat andere monsters, en wordt bedreigd door een andere kwaadaardige organisatie, maar de opzet is hetzelfde. Het doel is identiek: mama vaarwel zeggen, de wijde wereld intrekken, monsters vangen en de allerbeste worden. Zoals niemand dat ooit geweest is.<o:p></o:p></p><p class="Body"><o:p></o:p></p><h3 class="Body">Maagd</h3><p class="Body">Het meest opvallende aan de alweer zevende generatie van Pokémon is hoe hard het met z’n bijna 20-jaar oude conventies durft te breken. Onlangs mocht ik in het Europese kantoor van The Pokémon Company in Londen de eerste twee uur van Pokémon Sun &amp; Moon spelen, en dat was een ervaring die, tegen alle verwachtingen in, behoorlijk verrassend was. Pokémon? Verrassend!? Ik durf zonder greintje onzekerheid te zeggen dat ik Pokémon extréém goed ken. Het is een franchise die een speciaal plekje in mijn hart heeft sinds de eerste keer dat ik Pokémon Red in mijn classic Game Boy (oftewel: ‘De Baksteen’) duwde, en elke generatie die volgde heb ik gespeeld met het enthousiasme van een veertigjarige maagd die mag schuifelen met een supermodel. Laat mij een Pokémon zien en ik weet hoe die heet. En anders kan ik je op z’n mínst vertellen wat z’n types zijn. Ik was in 2005 Nederlands kampion Pokémon Colosseum, oké!? Oké. (Betere tijden, mensen. Betere tijden.)</p><p class="Body"><o:p></o:p></p><h3 class="Body">Krakkemikkig</h3><p class="Body">Dus wat schetst mijn verbazing? Je wordt niet door je moeder aangespoord om “bij de buurman langs te gaan en een Pokémon uit te zoeken”. Het duurt zelfs een goed kwartier à half uur voordat je überhaupt van de professor in kwestie (je oom Kukui) één van de drie nieuwe starters mag uitkiezen. Het begin van de game draait namelijk volledig om ’t feit dat jij net bent aangekomen in Melemele Island (één van de vier hoofdeilanden van Alola, het Pokémon-equivalent van Hawaï) en dat je nog moet wennen aan deze nieuwe locatie. De actie begint pas wanneer je eindelijk besluit om naar buiten te gaan en ziet dat een onbekend meisje aangevallen wordt door wilde Pokémon op een krakkemikkig bruggetje. In tegenstelling tot elke andere Pokémon-generatie, is dit echter niet het moment waarop je een starter moet kiezen. Nee, je schiet het meisje te hulp zonder ook maar één Pokémon aan je zij. En ondanks dat je erin slaagt om haar te redden, stort de brug in in met jou er nog op. Whoops.</p><p class="Body"><o:p></o:p></p><h3 class="Body">Grote bek<o:p></o:p></h3><p class="Body">Het is op dat moment dat er een gele flits verschijnt en jouw avatar van een gewisse dood wordt gered door de goddelijke beschermer van het eiland: Tapu Koko. Deze nieuwe, vliegende Electric/Fairy-Pokémon laat zich blijkbaar zelden zien, maar zag dusdanig veel goedheid in jou, dat hij zich geroepen voelde om jou te beschermen. Deze reeks gebeurtenissen worden waargenomen door Hala (de ‘Kahuna’ van Melemele Island; één van de sterkste trainers) en zijn kleinzoon Hau (die ongetwijfeld jouw rivaal wordt) die de goddelijke status van Tapu Koko bevestigen en jou daarom vervolgens onthalen als een potentieel geweldige trainer in spe. Dat is het moment waarop Hala jou laat kiezen tussen de Grass-uil Rowlet, de Fire-kat Litten of de Water-zeehond Popplio, en je vervolgens van professor Kukui een volledig nieuwe Pokédex krijgt waar een Rotom in huist. Je avontuur als Pokémon trainer begint dan pas écht. (Die Rotom-dex is geweldig, trouwens: hij neemt ’t hele onderste scherm van je 3DS in beslag en levert continu commentaar op je handelingen. Dit is de eerste keer in Poké-geschiedenis dat je een Pokédex op zak hebt met een grote bek.)</p><p class="Body"></p><h3 class="Body">Anime</h3><p class="Body">Wanneer je vervolgens Iki Town verlaat en aankomt in Hau’oli City, besef je pas echt hoeveel grootser dit avontuur aanvoelt in vergelijking met generatie zes. Hau’oli City is pas de tweede locatie in Alola, maar kan zich qua schaal al met gemak meten met iconische plekken als Lumiose City of Mauville City. Het heeft winkels, promenades, een strand, voertuigen, wandelende NPC’s… Ondanks dat je niet elk gebouw kunt betreden voelt deze plek ontzettend levendig en organisch. Een knap staaltje techniek, vooral gezien het feit dat dit allemaal probleemloos draait op een normale 3DS én het er allemaal überhaupt grafisch mooier uitziet dan de vorige generatie. Er is deze keer niet eens sprake van een chibi-stijltje (grote hoofden, kleine lichamen) waardoor alleen de kartelrandjes en soms ietwat vage textures verraden dat je niet naar de anime zit te kijken. Dat de paardenkracht van de New 3DS géén vereiste is om dit alles te laten draaien, is verbazingwekkend.</p><p class="Body"><o:p></o:p></p><h3 class="Body">Sequence breaking</h3><p class="Body">Het enige wat mij enigszins irriteerde aan mijn speelsessie was het feit dat GameFreak, ondanks het diepgaandere verhaal en de prachtige techniek, blijkbaar geen oplossing had weten te vinden voor minder geforceerde manieren om spelers de juiste kant op te duwen. Onderweg naar Hau’oli City wilde ik bijvoorbeeld rechtsaf om een alternatieve route te nemen en wat nieuwe Pokémon te vangen, maar die weg werd versperd door één of ander klotejoch die niet opzij wilde stappen. Ik weet niet eens meer wat z’n smoes was; waarschijnlijk had ie een contactlens verloren, ofzo. Ook in Hau’oli City zelf werd de lineaire natuur van mijn queeste iets teveel mijn gezicht ingedrukt toen ik niet verder dan een bepaald punt kon komen omdat er een wilde Tauros op de weg stond. Dit zijn extreem luie manieren om de beginnende speler de juiste weg op te leiden (en de gevorderde gamer niet te laten sequence-breaken) maar gezien het feit dat we daar al in de eerste generatie veel toffere manieren voor hadden (Snorlax, <i>anyone</i>?) was ik hier niet zo van gecharmeerd.</p><p class="Body"><o:p></o:p></p><h3 class="Body">Spelbrekend</h3><p class="Body">Gelukkig was dit het enige frustrerende aan de gehele sessie; Sun &amp; Moon wisten mij op elk ander vlak alleen maar te overtuigen, verrassen en zelfs overdonderen. De games bevatten zelfs kleine toevoegingen die het spelen een stuk gestroomlijnder maken, zoals het feit dat nu naast alle aanvallen staat of ze wel of niet Super Effective zullen zijn tegen de vijand (mits je de vijand al een keer met een aanval van dat type geraakt hebt, uiteraard). Ook belangrijke voorwerpen zoals de Exp. Share (waarmee ervaringspunten verdeeld worden over elk monster in je team), de Quick Claw (waarmee je aanvallende Pokémon soms als eerste mag aanvallen) en zelfs een paar Great Balls zul je deze keer allemaal al binnen een uurtje spelen in ontvangst mogen nemen. En die keer dat je gered werd door Tapu Koko? Dat levert je een Z-crystal op, waarmee je uiteindelijk niet alleen de bekende Mega-evoluties kunt uitvoeren, maar ook de volledig nieuwe, heerlijk spelbrekende Z-Moves. Het feit dat Sun &amp; Moon je al deze dingen je al zo vroeg geven, laat zien dat GameFreak de speler zo min mogelijk willen laten grinden, maar ook dat ze ontzettend veel zelfvertrouwen hebben in de overtuigingskracht van de rest van het avontuur.</p><p class="Body"><o:p></o:p></p><h3 class="Body">Gym leaders</h3><p class="Body">Wat mij persoonlijk verder ook opviel was hoeveel Pokémon van generatie twee rondliepen op Melemele Island. Ledyba, Corsola, Luvdisc, Murkrow, Remoraid… Allemaal Pokémon die ik ofwel tegenkwam in het hoge gras of onderdeel uitmaakten van het level design (Luvdisc zwemde bijvoorbeeld rond in een aquarium van professor Kukui). Ik weet niet of dit toeval is of dat dit daadwerkelijk iets betekent, maar gezien de Pokémon van generatie vier tot en met zes zo goed als afwezig waren, viel het wel ontzettend op. Verder viel het op dat de game ingedeeld is in dagen, ala Yo-Kai Watch. Na bepaalde events, zoals het redden van het meisje, keerde de speler terug naar huis om te slapen, waarna het avontuur de volgende ochtend weer verderging. In hoeverre dit zich zal blijven herhalen is nog maar de vraag (nogmaals: ik heb slechts de eerste twee uur gespeeld) maar in het begin van de game is het een zeer aanwezige feature. Al met al hebben die twee uur mij hongeriger gemaakt dan ooit, alleen al vanwege het feit dat dit de eerste generatie Pokémon is die werkelijk volledig anders aanvoelt dan elke generatie die eraan voorafging. Ik bedoel, géén gym leaders!? <i>We ain’t in Kansas anymore</i>.<o:p></o:p></p></div>
</div>
</content>
</article>


Pokémon Sun & Moon - Preview

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links