
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="378ff825-31b6-40bc-be42-42f3161ef518"><p><em>Dit is een aangepaste versie van de review die in Power Unimited Magazine #07 (vanaf 17 juni verkrijgbaar) te vinden is.</em></p><p>Misschien lag het aan het feit dat ik in september 2011 net was aangenomen bij PU. Misschien had het te maken met mijn juichstemming vanwege de release van de allereerste Dark Souls. Of wellicht was het simpelweg mijn enthousiasme over het feit dat legendarische ontwikkelaar id Software zeven jaar na Doom 3 eindelijk terug was met een nieuwe, spannende first-person shooter. Maar wat het ook was; mijn score voor de allereerste RAGE was wat, eh, aan de hoge kant. Die 93 behoorde tot één van de hoogste cijfers die door reviewers wereldwijd aan die game waren uitgedeeld, en het is dan ook de enige Gold Award in mijn carrière waar ik dubbele gevoelens over heb. (Nee, die voor Resident Evil 6 verdedig ik tot m’n dood.) <br/>RAGE z’n minpunten waren namelijk niet te ontkennen: de racegedeeltes voelen dom en overbodig, en de game kent behoorlijk veel technische foutjes, zoals textures die veel te laat werden ingeladen. Maar misschien nog wel het ergst was dat RAGE niet het tijdloze, genre-definiërende statement was dat voorgangers als DOOM en Quake wél waren. En ik geef toe: ik negeerde dat alles in mijn review volkomen.</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/PLQg-Vq2zQk" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>Mokerslagen in RAGE 2</h3><p>Ik ga me echter niet met terugwerkende kracht voor mijn RAGE-review schamen of excuseren, want ik blijf met een glimlach aan die game terugdenken. <br/>De guns zijn geweldig, bijvoorbeeld; ze klinken en voelen als mokerslagen, en dankzij de vele soorten ammunitie vervullen ze allemaal ook nog eens meerdere functies. En ik moet nog steeds een game tegenkomen waarin neergeschoten vijanden zo mooi geanimeerd op hun bek gaan als bij RAGE. Zelfs dat domme racen vind ik leuk; het is Mario Kart meets Mad Max, dus je moest echt een zuurpruim eerste klas zijn wilde je daar niet stiekem van kunnen genieten.</p><p></p><h3>Groot is groter en te groot in RAGE 2</h3><p>Wat ik eigenlijk het meest waardeer aan RAGE 2 is dat het mijn liefde voor het origineel heeft herbevestigd. Dit vervolg is in sommige opzichten weliswaar een zielloze kopie van het origineel, maar tevens zo’n tweede deel dat echt de fouten van z’n voorganger probeert te verbeteren. Bovendien toont het feit dat RAGE 2 überhaupt bestaat toch wel aan dat de eerste game duidelijk iets goeds had gedaan, toch?<br/>RAGE 2 is níet ontwikkeld door id Software - zij hebben de ontwikkeling alleen gemonitord - maar door het zeer capabele Avalanche Studios, dat ook verantwoordelijk was voor de Just Cause-serie en games als Mad Max. En dat is voelbaar, zowel technisch (géén id Tech-engine, maar de Apex Engine) als wat betreft design; de post-apocalyptische open wereld komt qua grootte, belichting en hoeveelheid content meer overeen met die van de Mad Max-game dan van de eerste RAGE. <br/>Persoonlijk vind ik dat jammer, want de zandbak van het origineel was qua grootte perfect: groot genoeg om lekker in rond te racen en klein genoeg om alles te kunnen onthouden om supersnel van locatie naar locatie te kunnen gaan. <br/>De open wereld van RAGE 2 daarentegen is véle malen groter, wat aan de ene kant ruimte schept voor Mad Max-achtige voertuiggevechten (zoals Convoy Missions), maar als nadeel heeft dat je echt op zoek moet gaan naar zijmissies en bounties. Het leidt tot hetzelfde probleem als we in Mad Max tegenkwamen: de wereld voelt leeg en ongeïnspireerd, alsof er op kunstmatige wijze speeltijd wordt gerekt, en daar kan zelfs RAGE 2 z’n zoete kleurenpalet niets aan veranderen.</p><p></p><h3>Crossen in RAGE 2</h3><p>De game is daarom ook in minder dan 10 uur uit te spelen, want als je de optionele shit grotendeels vermijdt omdat je geen zin hebt om hersendood door een gigantische, grotendeels lege wereld te crossen, kun je op lineaire wijze behoorlijk snel van hoofdmissie naar hoofdmissie hoppen. <br/>En dat is op zich prima! De beste shooters zijn immers lineair, kort en zo strak als skinny jeans op een emo met overgewicht. <br/>RAGE 2 z’n grootste probleem is echter dat het iets te duidelijk is dat er een gigantische open racewereld om de lineaire shooter heen is gebouwd. Gelukkig zorgt de Apex Engine er wel voor dat het racen een stuk beter aanvoelt dan in de eerste game, maar het had er wat mij betreft helemaal niet in hoeven zitten. De nadruk is deze keer verschoven van derbyen op een racebaan naar het rijdend (of vliegend!) verkennen van die massale open wereld, maar dat voelt voor mij als het verkeerde compromis.</p><p></p><h3>RAGE 2 Risico</h3><p>Gelukkig is, net als in de vorige game, de gunplay weer om van te smullen. Je hebt deze keer niet zozeer verschillende ammunitiesoorten, maar vooral verschil in functionaliteit, afhankelijk van of je ‘vanuit de heup’ schiet of daadwerkelijk strak aan het richten bent. De geweldige combat shotgun schiet bijvoorbeeld een breed veld aan hagel als je de trekker overhaalt, wat geweldig is tegen meerdere vijanden, maar het focust al die ammunitie in één zware, onstuitbare kogel als je de linker-trigger ingedrukt houdt. Ook origineel is de Charged Pulse Cannon: een plasmawapen dat sterker wordt naarmate hij warmer wordt, maar die je tevens handmatig moet laten koelen om ‘m niet te laten oververhitten, wat voor een spannende dynamiek zorgt. <br/>Al je wapens krijgen ook nog eens extra functionaliteit als je je oplaadbare Overdrive-modus activeert (een tijdelijke supermodus die jou heelt en je extra veel schade laat doen) zodat je raketlanceerder opeens meerdere raketten tegelijk afschiet, bijvoorbeeld. Ammunitie is daarnaast allesbehalve schaars, waardoor je je nooit zult hoeven inhouden bij de vele gewelddadige confrontaties met mutanten, cyborgs of bandieten. RAGE 2 benadert hierbij DOOM als het om gun porno gaat, en dat is een groot compliment.</p><p></p><h3>Jedi krachten in RAGE 2</h3><p>Al dat wapengeweld kan trouwens gecombineerd worden met Jedi-achtige superkrachten, zoals de uiterst bevredigende ground pound, waarbij je na een (dubbele) sprong met je vuist op de grond landt en een schokgolf creëert. <br/>RAGE 2 is dus op z’n best wanneer je schietend door een vijandelijk fort heen rent, granaten deflecteert, een dubbele sprong doet om op het dak te komen, Overdrive activeert, tien gasten laten exploderen met je rocketlauncher, van het dak afspringt, en de rest verpulvert met een ground pound. Je voelt je dan echt ’s werelds grootste badass, en ziet meteen waar de expertise van id Software om de hoek is komen kijken. <br/>Het is alleen zo jammer dat de vele momenten tussen de gevechten door zo oninteressant en zonder focus zijn gemaakt. Van alleen de grootte van een wereld is anno 2019 toch niemand meer onder de indruk? <br/>Zo is RAGE 2 dus het type game geworden waar er al te veel van zijn: typische, eentonige, symbooltjes-op-een-kaart bevattende, “AAA” extravaganza’s. En dat verkoopt vast als een malle, maar geef mij maar het authentiekere origineel. Die shit was pas echt punk rock!</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/ZppAJKcC7ZU" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Rage 2 - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links