Resident Evil seizoen 1 review - Ook de serie lijdt onder de filmvloek
Nu Tijn Resident Evil 2 Remake net heeft uitgespeeld en aan Resident Evil Village is begonnen, rukt hij zich maar al te graag los van de PlayStation om de gloednieuwe serie van de franchise te checken op Netflix. Hoewel de franchise nog altijd beter als game ervaren kan worden, tovert het absurde plot toch een glimlach op zijn gezicht.
Resident Evil staat helaas niet bekend om geweldige verfilmingen. De zes (matige) films van Paul W.S. Anderson gingen nogal losjes om met het verhaal uit de games en ook recente reboot, genaamd Welcome To Raccoon City, bracht het er niet fantastisch vanaf. Zelfs de animatiefilms van de franchise, die in een iets positiever daglicht staan, bevatten een behoorlijke hoeveelheid absurd overdreven actiescènes. Bekijk onderstaande scène uit Resident Evil Vendetta maar eens.
Hoewel Resident Evil van oorsprong natuurlijk zo cheesy is dat je er spontaan lactose-intolerant van wordt – iets met een Jill-sandwich – hopen fans al een tijdje op een wat serieuzere verfilming van het verhaal. De nieuwe Netflix-serie waagt een poging, maar belandt onverhoopt toch weer aan de ‘zo slecht dat het goed wordt’-kant.
Twee verhaallijnen
De serie vertelt een nieuw verhaal dat zich afspeelt in het Resident Evil-universum, na de gebeurtenissen uit de games. Er wordt gebruikgemaakt van twee verhaallijnen: één in 2022, het jaar waarin een wereldwijde zombie-apocalyps uitbreekt, en één in 2036, veertien jaar na de uitbraak.
In 2022 volgen we de meiden Jade en Billie Wesker, nadat ze met hun vader Albert Wesker – ja, die Albert Wesker – naar de stad New Raccoon City verhuizen. De stad is gebouwd door het ongure bedrijf Umbrella en Jade en Billie komen er al snel achter dat het perfecte imago van Umbrella slechts een façade is. Je meent het! Het toeval wil dat vaderlief bij Umbrella werkt, dus zijn de twee zussen van plan om tot op de bodem uit te zoeken wat het bedrijf allemaal uitspookt. De verhaallijn in 2036 is een stuk meer recht voor z’n raap: Jade Wesker probeert te overleven in de apocalyps en heeft het nog altijd aan de stok met Umbrella.
De twee verhaallijnen zijn tegelijkertijd een sterkte- en zwaktebot van de serie. Enerzijds ben je constant aan het puzzelen om erachter te komen hoe de vork in de steel zit, omdat de directe oorzaak van de apocalyps in het midden ligt. Anderzijds is de verhaallijn in 2022 veel interessanter dan die in 2036, omdat die verhaallijn alle antwoorden lijkt te hebben voor de vragen die de serie oproept. Daardoor ben je tijdens de actierijke sequenties in 2036 constant een beetje aan het hopen dat de serie snel weer terugschakelt naar 2022.
Zootopia-porno!?
De twee hoofdpersonen van de serie zijn dus tieners en dat is te merken. Er zit meer melodramatische tienerdrama in dan je van een Resident Evil-serie zou hopen, de personages maken keer op keer domme en oppervlakkige keuzes en de soundtrack bevat opvallend veel Billie Eilish en Dua Lipa. Gelukkig is dit alles, in combinatie met een absurd script en de ondermaatse acteerprestaties, goed voor best wat guilty pleasure-vermaak. In de eerste twintig minuten van de serie begint een personage bijvoorbeeld op een compleet willekeurig moment over het lezen van Zootopia-porno – hoe kun je dan niet lachen uitbarsten?
Het script steekt vrij rommelig in elkaar. Het gebeurt bijvoorbeeld meermaals dat personages zichzelf enorm tegenspreken. Bovendien is de toon van de serie erg wisselend, doordat er abrupt heen en weer wordt gesprongen van een zombieserie naar een tienerdrama. Bloedserieuze dialogen over een virus worden afgewisseld met gekke gesprekken die duidelijk bedoeld zijn om jeugdige kijkers aan te spreken, met moderne en misplaatste referenties naar bijvoorbeeld 4chan, Covid, Mark Zuckerberg en vegetariërs.
De serie heeft gelukkig een geheim wapen: Lance Reddick, die je kunt kennen van John Wick, Horizon Zero Dawn en Destiny. Hij is fantastisch in zijn rol als Albert Wesker. Het lijkt misschien een gekke casting , maar Reddick steelt iedere scène waar hij in speelt. Zelfs de rare dialogen over porno – het zijn er helaas meer dan één – zijn bij hem in goede handen, want hij weet de meest absurde momenten van de serie om te zetten tot iets vermakelijks.
Niet voor de fans
Er valt dus best wat plezier te halen uit Resident Evil, maar het is helaas niet de serieuze serie waar fans op hoopten. De doelgroep is dan ook een van de grootste pijnpunten van de serie: het is absoluut niet bedoeld voor Resident Evil-fans.
De serie waagt een poging om het bronmateriaal eer aan te doen door bekende vijanden uit de games terug te laten komen, maar slaagt daar niet in doordat ze al deze vijanden maar eenmalig gebruiken. Het is bijvoorbeeld tof om de Lickers uit de games in actie te zien, maar doordat ze daarna nooit meer voorkomen zijn ze niet de toffe, constante dreiging die ze hadden kunnen zijn.
Hoewel de serie voortbouwt op het verhaal van de games en de serie technisch gezien de continuïteit van het verhaal niet breekt, voelt het meer als een cliché zombieserie met Resident Evil-elementen dan als een daadwerkelijke Resident Evil-serie. In combinatie met de misplaatste popmuziek en rare moderne referenties lijkt de show eerder gericht op het vergaren van jongere nieuwe fans. Het Resident Evil-DNA gaat daardoor een beetje verloren.
Het mes snijdt aan twee kanten
De serie ziet er vaak prachtig uit door toffe cinematografie en mooie sets, maar de CGI is helaas vaak slecht en er zijn veel shots die irritant genoeg nét niet symmetrisch zijn. Het is vaak hilarisch, maar dat gaat ten koste van wat het had kunnen zijn – een toffe Resident Evil-serie. Er zitten toffe odes in aan de games, maar die zijn nooit meer dan een randzaak. De show weet je te boeien met sterke cliffhangers, maar gebruikt wel twee afleveringen achter elkaar dezelfde cliffhanger (dat is niet eens overdreven – ze gebruiken twee afleveringen achter elkaar letterlijk exact dezelfde scène als einde).
Dit is verre van de serieuze Resident Evil-serie waar fans op hoopten. Hoe lachwekkend hetsoms ook is en hoe sterk het acteerwerk van Lance Reddick ook is, gaat de show ten onder aan een slecht script, een cliché zombie-insteek en een overvloed aan tienerdrama. Als guilty pleasure heb ik wel genoten van het geheel en ik sluit niet uit dat ik hem ooit nog een keer ga bekijken, maar misschien is het beter als de serie een stille dood sterft om baan te ruimen voor een nieuwe poging. Maar toch, als er ooit een tweede seizoen komt, sluit ik niet uit dat ik weer met een bak popcorn klaarzit…
