
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="c5191c8d-c50e-45b1-9a71-c623c50f3249"><p>Er zit zoveel in Star Wars dat de fantasie op hol doet slaan: intergalactische Boeddha-ridders en alien-Darwinisten, geketende prinsessen en bevroren bandieten, tentakelgezichten en space-Hitlers. Maar wat minstens zo tekenend is voor de Original Trilogy, is hetgeen dat aan de fantasie werd óvergelaten. Wat voor insane strijdveld die Clone Wars wel niet moesten zijn geweest bijvoorbeeld, of wat voor dappere dingen Leia allemaal gedaan moet hebben om zo´n stoere prinses te worden. Veel van deze dingen heeft George Lucas al geopenbaard met, uhm, wisselend resultaat, maar er is nog steeds genoeg wat we met onze eigen verbeelding kunnen invullen. Hoewel de volgende woorden uit de openings-crawl van Star Wars (1977, mind you) nu ook al voor je zijn gefilmd:</p><p><em>It is a period of civil war. Rebel spaceships, striking from a hidden base, have won their first victory against the evil Galactic Empire.</em><br/><em>During the battle, Rebel spies managed to steal secret plans to the Empire's ultimate weapon, the DEATH STAR, an armored space station with enough power to destroy an entire planet.</em></p><p><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/iXDnFYu91vY" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="425"></iframe></p><h3>Rogue One: een ernstige frons</h3><p>En HOE, dames en heren Star Wars-fans! En ja, ik wend me nu voornamelijk tot de echte fans. Rogue One (A Star Wars Story als ondertitel is verdwenen, zo vertelt de title card me) is namelijk een ware traktatie als je je hart verloren hebt in een Galaxy far, far away. Het begint precies zoals je gehoopt had: typisch Star Wars, alleen dan stilistisch en inhoudelijk een stapje verder. Alsof de vorige films vanuit de ogen van een bright-eyed en bushy-tailed Jedi gezien werden en we nu het perspectief van een doorgewinterde, semi-depressieve Rebel trooper voorgeschoteld krijgen. De zwarte aarde van de koude planeet waar Jyn Erso en haar ouders wonen, de bruine straten van het Mekka van het Star Wars-universum, de mistroostigheid van een regenachtige gevangeniskolonie; dit is een totaal andere Star Wars, eentje met een ernstige frons in plaats van een scheve glimlach op het gelaat, en het is fucking hard genieten. Misschien niet eens alleen voor de fan, want anderen krijgen ook vele prachtige, tot de verbeelding sprekende plaatjes voorgeschoteld van de meest onderkaakverslappende plekken. Wauw…</p><h3><br/>Rogue One: Jyn t naar Cassian</h3><p>Dat dit een serieuzere Star Wars-film is merk je niet alleen aan de muziek en het kleurgebruik, maar ook de hoofdrolspelers zijn veelal bitterernstige lui. Dat het dappere hoofdpersonage Jyn Erso (Felicity Jones) gedurende de hele film maar drie keer half glimlacht is begrijpelijk, ze heeft per slot van rekening dikke daddy issues en een sterrenstelsel om te redden. Maar de bijna constante uitdrukking van ellende is vast geen goede weergave van de volledige reikwijdte van emoties die de actrice aankan. Ook Cassian Andor (Diego Luna) is niet iemand die een vrolijker mens is geworden van de oorlog tussen het keizerrijk en de alliantie; boosheid is z’n enige emotie, tanden knarsen z’n voornaamste bezigheid. Gelukkig is zijn droid, K-2SO (my man Alan Tudyk), wel grappig, maar meer door <a href="https://starwars.wikia.com/wiki/HK-47" target="_blank" title="HK-47">HK-47</a>-stijl cynisme en botte eerlijkheid dan C-3PO-achtige, truttige slapstick.</p><p></p><p>Wat betreft de good guys doet ook Donnie Yen als Chirrut Îmwe nog pogingen om de somberheid te doorbreken door her en der een grinnikje te veroorzaken, voornamelijk in zijn samenspel met de Clone Trooper-achtige Baze Malbus (Wen Jiang). Mads Mikkelsen als Jyns vader Galen Erso neemt daarentegen misschien wel de hoofdprijs voor Meest Ernstige der Ernstigen, terwijl Forest Whitaker op een onbedoelde manier nog wel grappig is dankzij de theatrale manier waarop hij cartoon-character Saw Gerrera neerzet. Iedereen moet echter wijken voor de power van Ben Mendelsohn z’n bad guy, de voelbaar gemene Orson Krennic, die nog valser en nazistischer overkomt dan de in Episode VII geïntroduceerde General Hux. Mendelsohn heeft al eerder laten zien hoe nonchalant hij evil kan zijn, dus het is niet alsof hij nieuwe gronden verkent, maar het is prachtig om onder de indruk te zijn van z’n doortrapte staar.</p><p></p><h3>Rogue One: doet de Wars terug in Star Wars</h3><p>De strijd om de Death Star-plannen is een serieuze zaak, meer nog dan het daadwerkelijk vernietigen van de planeetvernietigende maan ooit was… eh gáát zijn, maar het neemt gelukkig nooit Batman v Superman-achtige proporties aan. Regisseur Gareth Edwards wil duidelijk laten zien dat de Wars in Star Wars geen grapje is, dat lasers best pijn kunnen doen en zowel mens als alien bij trosjes het leven laten in deze strijd, maar hij vergeet nooit dat er ook fun moet zijn. Misschien (lang) niet zoveel fun als in de vorige Star Wars-films, maar meer dan genoeg om regelmatig overdonderd te worden door fantastische actiespektakels, bizarre aliens en legio aan wow-momenten. Dat het script, om dit alles zo veilig mogelijk te bevatten, een typische Star Wars-(en ook een beetje Marvel-)opbouw heeft gekregen, dat is daarbij een beetje jammer. Ik had toch iets anders verwacht van een spin-off, die eigenlijk de vrije hand zou moeten hebben om te experimenteren. Daarbij, als een Han Solo-film ook aan deze behandeling moet geloven, dan worden we straks doodmoe van alle ontploffende Star Destroyers. Neemt niet weg dat die Star Destroyers naais ontploffen, zeg.</p><p></p><h3>Rogue One doet alles om de fan te pleasen</h3><p>Het grootste probleem wat ik met Rogue One heb is eigenlijk dezelfde issue die ik had met The Force Awakens: het grijpt het té vaak naar het verleden in een bijna desperate poging de échte Star Wars-fans te pleasen. Er zit een zevental cameo’s in van Original Trilogy-personages, er worden constant verwijzingen gemaakt naar dingen waarvan ik af en toe niet eens wist wat ze zijn (zo wordt de <a href="https://starwars.wikia.com/wiki/T-15_hyperdrive_generator" target="_blank" title="T-15">T-15</a> bijvoorbeeld genoemd in een casual gesprek tussen stormtroopers; wie snapt dat nou behalve de Jedi Master van de Wookieepedia!?) en natuurlijk komen ‘It’s a trap!’ en ‘I’ve got a bad feeling about this’ ook redelijk onspontaan langs.</p><p></p><p>Begrijp me niet verkeerd, Rogue One is een fantastische film, maar ik had verwacht dat het wat meer naar de toekomst van Star Wars zou kijken, omdat het zich al in het verleden ervan afspeelt. Dat een groter risico was genomen dan alleen het weglaten van de iconische openings-crawl, die eigenlijk niet eens nodig is. Het is namelijk ook al een hele goede Star Wars-film zonder al die knipogen en referenties. En het was misschien een nóg wel betere Star Wars-film geweest als de scriptschrijvers een totaal andere derde akte hadden verzonnen dan het zoveelste (verbluffende, dat wel) gevecht dat zich tegelijkertijd op het land en in de ruimte afspeelt. Voor de rest wil ik niet klagen, want ik ben ook een Star Wars-fan en die is dik tevreden, maar Episode VIII moet deze franchise écht naar een nieuw vlak brengen. Misschien dat het dan iets in de openings-crawl heeft waar onze fantasie zó van op hol slaat, dat er over 33 jaar een film van gemaakt wordt. Wow, meta…</p><p><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/sC9abcLLQpI" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="425"></iframe></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Rogue One: doet alles wat Star Wars nooit durfde?

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links