Senua's Saga: Hellblade 2 (pc) review – Meer dan slechts een one trick pony

Als je Hellblade: Senua’s Sacrifice (2017) nog niet hebt gespeeld, dan is dit hét moment om te stoppen met lezen. Niet omdat ik veel ga spoileren in mijn review, maar omdat ontwikkelaar Ninja Theory dat simpelweg van je verlangt! Senua's Saga: Hellblade 2 pakt de draad namelijk op waar het eerste deel eindigde. Toelichting? Uitleg? Context? Dat krijg je van de makers niet, of in ieder geval pas gaandeweg, en dan nog slechts mondjesmaat. Voor nieuwkomers is het spelen van het tweede deel zonder enige voorkennis daarom een uitdaging. Voor terugkerende spelers betekent het echter een naadloze voortzetting. Dat is bij zo’n meeslepend verhaal natuurlijk alleen maar fijn.

In Hellblade: Senua’s Sacrifice maakten we kennis met Senua, een Keltische krijger die zich een weg door de Noorse onderwereld - Helheim - baande om de ziel van haar geliefde, Dillion, te redden. Hoewel Senua aan het einde van dat avontuur persoonlijk enige vrede leek te vinden met het verlies van Dillion, had ze natuurlijk nog wel een appeltje te schillen met de Northmen die hem van haar hebben afgenomen. Daarom laat ze zich in Senua's Saga: Hellblade 2 opzettelijk gevangennemen door slavenhandelaars. Haar plan is om zich door hen naar IJsland te laten varen en daar op zoek te gaan naar de moordenaars van Dillion. Maar eenmaal aan wal ontdekt ze dat ook deze streek zijn eigen problemen kent. De slaven worden namelijk niet zomaar gevangengenomen... Kan ze én wraak nemen, én de onschuldige inwoners helpen?

Zoals ik onlangs in het PU-magazine al heb besproken, is het van groot belang om psychische aandoeningen in games te belichten. Dit draagt niet alleen bij aan ons begrip en bewustzijn, maar helpt ook om stigma's te doorbreken. In het verleden schetsten games vaak een oppervlakkig en stereotiep beeld van mentale problemen, maar gelukkig zien we nu een verschuiving naar een meer genuanceerde en empathische benadering. Op dat vlak is de Hellblade-serie echt een voortrekker! Hellblade: Senua’s Sacrifice nam spelers mee op een unieke reis door de psychische worstelingen van Senua, die kampt met psychoses. Met indrukwekkende auditieve effecten, gebaseerd op grondig onderzoek en samenwerking met experts en ervaringsdeskundigen, wist de game een authentieke en respectvolle weergave van deze aandoening te bieden.

Hellblade 2 bouwt voort op deze sterke basis. Senua blijft namelijk worstelen met de schaduw van haar vader die haar klein probeert te houden, met haar eigen schuldgevoelens en natuurlijk met de stemmen in haar hoofd. Toch verdwijnen haar persoonlijke issues in deze opvolger iets meer naar de achtergrond: het verhaal verplaatst zich van Helheim naar Midgard, de wereld van de mensen, waardoor het breder wordt getrokken, met nieuwe bondgenoten die ze onderweg vindt. De mensen die ze treft, zo ontdekt ze, zijn niet allemaal kwaadaardig. Ze hebben hun eigen problemen, hun eigen emoties, hun eigen innerlijke strijd – het is prachtig om te zien hoe Senua zich gaandeweg voor hen openstelt en hoe ze oog krijgt voor hun problemen! Dit keer brengen haar hallucinaties en psychoses niet alleen uitdagingen, maar ook inzichten en kracht die haar en haar bondgenoten helpen.

Net als in de eerste game speelt binaurale audio, waarbij geluiden uit verschillende richtingen komen, een cruciale rol bij de beleving van Senua haar aandoening. Dit draagt bij aan een dieper gevoel van realisme. Deze tweede game gaat echter nog een stap verder. Dit keer reageren de stemmen namelijk op een dynamischere manier op je acties – “kijk nou maar niet naar al die dode lichamen” – wat zorgt voor een nog intensere spelervaring en een volledigere onderdompeling in het verhaal. Die ervaring is werkelijk ongekend, vooral wanneer je de game speelt met een headset, zoals ook aanbevolen wordt door Ninja Theory!

De diepgaande immersie en de verpletterende impact van Senua's Saga: Hellblade 2 worden niet alleen bepaald door het meeslepende verhaal en de indrukwekkende audio, maar ook door de filmische kwaliteit van de game. Ninja Theory heeft werkelijk uitmuntend werk geleverd met de performance capture-technologie. Elke beweging, hoe subtiel ook, van een lichte frons tot een intens gevecht, komt levensecht over. En dan de details in de spelwereld! Neem de kleding en uitrusting: de ontwikkelaars hebben hiervoor echte stoffen en texturen gescand en digitaal gereproduceerd om alles zo authentiek mogelijk te maken.

Ook heeft het team IJsland bezocht om de landschappen en locaties nauwkeurig vast te leggen. Het resultaat? Prachtige uitzichten en landschappen die je een vliegticket besparen – mede mogelijk gemaakt door de kracht van Unreal Engine 5! Bovendien zorgt het ontbreken van zichtbare laadschermen voor een naadloze speelervaring. Slimme overgangen en cuts houden je voortdurend ondergedompeld in de spelwereld, waardoor je nooit het gevoel hebt uit het verhaal te worden getrokken. Als het verhaal bijvoorbeeld overgaat naar een andere scène, vertrekt de camera naar een vogelperspectief en vlieg je over het adembenemende landschap om vervolgens weer op de volgende locatie in te zoomen op Senua.

En wees gerust, op pc heb ik geen enkel technisch probleem ervaren – geen crashes, bugs, of framedrops – wat allemaal bijdraagt aan een vlekkeloze en meeslepende ervaring. Het enige mogelijke minpuntje is de aspectratio. De game is ontworpen voor een breedbeeldresolutie van 21:9, wat een filmische kijkervaring biedt door meer van de omgeving te tonen. Op een standaard 16:9-scherm leidt dit echter tot zwarte balken boven en onder het beeld. Voor mij is dit geen dealbreaker, maar misschien is het voor jou wel iets om rekening mee te houden bij de keuze voor een systeem om de game op te spelen.

Senua bevindt zich te midden van een vijandige menigte, omringd door krijgers die vastbesloten zijn haar te vernietigen. Met een woeste kreet stormt een van hen op haar af. Snel blokkeert ze de aanval met haar zwaard en slaat krachtig terug, waardoor haar tegenstander wankelt. Ze haalt uit met een stevige houw, maar hij herstelt zich snel. Hij is sterk maar traag, waardoor Senua gelukkig zijn drie dodelijke aanvallen weet te ontwijken. Als ze opstaat, spot ze een opening. Ze grijpt haar kans en beëindigt het duel met een paar snelle zwaardslagen. Tijd om op adem te komen heeft ze niet als de volgende aanvaller haar alweer van achteren vastgrijpt. Met behendige bewegingen bevrijdt ze zich en schakelt ze ook deze vijand uit. Dan wordt er echter plots modder in haar ogen geschopt...

Rondom Hellblade: Senua’s Sacrifice was er zo nu en dan kritiek over de eentonigheid van de gevechten. In Hellblade 2 zal echter niemand daar nog over klagen! Niet alleen is er genoeg afwisseling in het soort vijanden en hun aanvallen, maar elke vijand dient zich, zoals ik hierboven beschreef, ook op geheel unieke wijze aan. Dit zorgt voor heerlijk dynamische gevechten, waarbij je het soms tegen wel zes vijanden achter elkaar moet opnemen en voortdurend gedwongen wordt om je tactieken aan te passen. Dankzij de verfijnde performance capture-technieken zijn de gevechtsanimaties ook nog eens extreem vloeiend en realistisch, waardoor het voelt alsof je middenin een perfect geregisseerde actiefilm zit. Zo bevredigend, dit verveelt nooit. Bruut is het trouwens ook – de finishers in Mortal Kombat verbleken er bijna bij.

Ook de eindbazen, waarover ik niet te veel zal verklappen, vereisen elk unieke strategieën. Maar zij zijn daarnaast zoveel meer dan slechts gezichtsloze vijanden; ze hebben elk een eigen verhaal, vaak beladen met emotionele diepgang. Ik kan niet met droge ogen zeggen dat ik droge ogen heb gehouden…

Naast de dynamische gevechten spelen omgevingspuzzels een cruciale rol in Senua's Saga: Hellblade 2. Naast de vertrouwde zoektocht naar runenvormen in de omgeving, is de game uitgebreid met nieuwe puzzelsoorten die je dwingen om de omgeving te manipuleren. Het zijn een soort doolhofachtige uitdagingen. Op een gegeven moment bevindt Senua zich bijvoorbeeld in een duistere grot, diep onder de aarde, omringd door massieve rotsblokken die de enige uitgang blokkeren. Ze zoekt wanhopig naar een uitweg. Plotseling ziet ze een glinstering in de duisternis: een bel zweeft voor haar, trillend om haar aandacht te trekken. Vastberaden concentreert ze zich. Op het moment dat ze de bel aandachtig observeert, begint de wereld om haar heen te vervormen. Rotsen die eerst onbeweeglijk leken, beginnen te verschuiven en te draaien, gehoorzamend aan de nieuwe realiteit die Senua creëert. Beetje bij beetje, bel voor bel, vindt ze een weg naar de vrijheid.

De afwisseling tussen de intense gevechten en de uitdagende puzzels is perfect gebalanceerd. De puzzels zijn uitdagend genoeg om je hersenen te laten kraken, maar je hoeft geen genie te zijn om ze op te lossen. Soms moet je echt even pauzeren om over een oplossing na te denken, wat bijdraagt aan de voldoening wanneer je het raadsel uiteindelijk kraakt. De minimalistische interface van de game versterkt deze ervaring; geen opdringerige knoppen of instructies die je uit de immersie halen. Je moet volledig vertrouwen op je eigen observatievermogen en inzicht, wat elke opgeloste puzzel extra bevredigend maakt. Bovendien voelen de puzzels niet aan als een kunstmatige verlenging van de speelduur. Ze zijn naadloos verweven met het verhaal en vormen een natuurlijk en essentieel onderdeel van Senua’s reis.

Dat dit een Gold Award wordt, daar twijfel je inmiddels vast niet meer aan. Maar ik moet wel eerlijk zijn over enkele kritiekpuntjes die ik heb, hoe miniem ze ook zijn. Zo vind ik de stemmen in Senua's hoofd soms een tikkeltje té sturend – ‘kijk eens daar’ en ‘onderzoek dat eens’ –, waardoor je als speler minder vrijheid hebt om zelf dingen te ontdekken en puzzels op te lossen. Gelukkig zijn de aanwijzingen niet zo overduidelijk als in veel andere games, *kuch* Horizon Zero Dawn *kuch*, en is het eigenlijk best logisch dat die stemmen je een handje willen helpen, maar het had wat mij betreft wel iets subtieler gemogen. De grootste misser is voor mij echter het einde van de game, dat nogal overhaast aanvoelde. Echt zonde! Zeker gezien de zorgvuldige opbouw van het verhaal tot dat punt.

Hellblade 2 houdt je ongeveer tien uur bezig, wat iets langer is dan het eerste deel. Die eerste game werd soms bekritiseerd vanwege zijn kortere lengte, maar persoonlijk vond ik dat juist perfect passen bij de intense en meeslepende ervaring die het bood. Het zorgde ervoor dat het verhaal niet onnodig werd gerekt, waardoor de impact juist zo goed behouden bleef. Gelukkig slaagt Hellblade 2 er ook weer in deze balans te behouden. Het biedt opnieuw een meeslepende ervaring die precies lang genoeg is om het verhaal te vertellen en de spelervaring bevredigend te houden, zonder onnodige toevoegingen. Dat maakt het een ideale keuze voor spelers die op zoek zijn naar een diepgaande en intense game-ervaring zonder gebakken lucht.

Senua’s Saga: Hellblade 2 is vanaf vandaag verkrijgbaar op Xbox Series X en S, pc en Xbox Game Pass.