Sifu – Review (PS5): Kungfustratie wordt kungfucking vloeiend

Speciaal voor het culturele nalatenschap en om clichés in stand te houden, hier een quote uit een liedje uit de jaren ’70:

“When we moving to the flow
We always gonna win
For the power that you know
Make sure you let it in”

Karl Douglas’ woorden gaan anno 2022 nog steeds op, want ook in Sifu moet je meebewegen met de ‘flow’. En de kracht? Die zit gewoon in jezelf! Maar je moet hem wel binnenlaten. Het duurde even voordat voordat het kwartje viel wat betreft Sifu. Leg voor de gein maar mijn review die in PU03 te lezen zal zijn (eind deze maand) naast dit verhaal, en je ziet het enorme verschil in mentaliteit wat betreft deze roguelike van Sloclap. Want net zoals kungfu zélf kan het wel eens lang duren voordat je deze game meester bent. Niets voor niets is de vertaling van sifu uit het Chinees ‘meester’ of ‘iemand met vaardigheden’, wat ook meteen aangeeft hoe fucking veel geduld je er voor moet hebben!

Voor iemand die niet van herhaling houdt, ben ik de laatste anderhalf jaar bijzonder vaak dingen opnieuw aan het doen. Deathloop, Hades, Returnal, Demon’s Souls; allemaal games waarin je door repetitie, door steeds iets beter te worden, verder komt. En Sifu mag zich ook aan dit rijtje toevoegen, mag zich zelfs bóvenaan dit illustere gezelschap zetten, want dit is een roguelike met een moeilijkheidsgraad die regelmatig tegen ‘niet leuk meer’ aan schurkt.

Sifu presenteert een bijzonder klassiek ‘verhaal’ waarin jij, een vrouwelijke of mannelijke kungfu-protegé, wraak wil nemen op de dood van je sifu. Niet geheel verrassend moet je daarvoor een hoop vechtersbazen, groepen tuig en een vijftal eindbazen ‘khap choyen’, verdeeld over een aantal levels die je – onvermijdelijk - helemaal uit je kop gaat leren. Behalve dat je vrij makkelijk tegen de vlakte wordt gemept tijdens deze reis van vindicatie, is er daarbij nog een andere catch: elke keer als je knockie gaat, dan word je ouder, net zolang tot je plus 70 bent en niet meer kan knokken! Ja, het is inderdaad ook nog een horrorgame!

Je leeftijd gaat per knock-out steeds sneller omhoog dankzij een oplopende teller, waardoor je binnen een paar knippertjes van je ogen van 20 naar knoertknetteroud gaat. Zaak in Sifu is dus, logischerwijs, om niet neer te gaan. En dat is me een fucking uitdaging! Lekker een beetje rammen totdat je tegenstanders neergaan is geen optie, want net zoals in ware martial arts is een goede verdediging minstens zo belangrijk als een sterke aanval. Met de juiste timing aanvallen ontwijken of, beter nog, pareren, is de enige manier om eindbazen te verslaan, dus reken op STRESS.

De onvermijdelijke eindbazen van elk level confronteer je regelmatig op hoge leeftijd (met een aantal gameplaybeperkingen tot gevolg) nadat je al een hele woonwijk van diens henchmen hebt neergehoekt, en als je op 70+ knock-out gaan dan moet je het hele level weer opnieuw beginnen. Daarbij, als je naar een nieuw gebied gaat, dan neem je de leeftijd mee waar je het vorige level op geëindigd bent. Wil je dus level 5 cumulatief niet té bejaard beginnen, dan moet je al die levels ervoor zo goed als foutloos, in een fijne flow, zien te meesteren. ‘Sifu-en’, als je wil. Dus… heb ik gevloekt, vraagt u? Oh jazeker! Goddeloos veel!

Ik noem Sifu een roguelike, maar er zijn wel manieren om het je kungfu-legende in spé iets makkelijker te maken. Je kunt nieuwe moves leren door XP uit te geven, er zijn bepaalde unlocks die aan je leeftijd, levelscore en hoeveelheid XP gebonden zijn en, heel essentieel, je kunt sleutels en codes vinden om shortcuts in het level mee te unlocken. Je kan daarmee tientallen tegenstanders ontlopen (door niet óm te lopen), maar dat betekent ook dat je minder upgrades meeneemt naar het volgende level.

Het pijnlijke is dat de nieuwe moves die je unlockt komen te vervallen zodra je een level opnieuw begint, en alleen de leeftijds/XP/score-upgrades écht permanent zijn. Dus raak maar niet gewend aan die handige Environmental Mastery of Snap Kick, want die neem je alleen mee naar elk opeenvolgende level als je ze achter elkaar in één vloeiende kungfu-knokpartij uitspeelt.

Voordat je voor deze ultieme test klaar bent, ben je waarschijnlijk tientallen uren oefenen verder, dus beter geef je je XP uit aan het resetten van je Death Counter of het permanent verbeteren van je wapens-skills. Daar heb je namelijk veel langer wat aan, waarmee het een beetje voelt alsof het upgrade-systeem van Sifu ongeveer even goed in balans is als ik wanneer ik een Golden Rooster Stance probeer.

In de eerste instantie was ik in Sifu heel veel aan het dodgen, wegrennen, met objecten naar bazen smijten en andere cheesy shit om te zorgen dat ik zo jong mogelijk bleef. Maar uiteindelijk, nadat collega Jacco me een gouden tip gaf, wuifde ik deze onelegante shit vaarwel. Vanaf dat moment begon ik de timing van de tegenstanders hun moves uit mijn hoofd te leren, zodat ik ze kon ontwijken en pareren, iets wat helemaal essentieel is bij eindbazen. Het kwartje viel en binnen no-time was het geen kwestie meer van levels overleven, maar perfectioneren door steeds vaker zo goed als flawless door gevechten heen te vloeien. Waar ik tijdens de eerste uren aan het overleven was, begon het nu meer op ownen te lijken.

De combat in Sifu vindt haar basis in een aantal simpele combo’s plus een beperkt aantal knoppencombinaties, waarbij het verder vooral een kwestie is van timing en het leren kennen van de aanvallen van je tegenstanders. Dat klinkt simpel, maar er is genoeg ruimte voor verdieping en het ziet er bizar soepel en filmisch uit. Dat komt door de smetteloze animaties, waarin geen frame gemist wordt, die de genadeloze moves en juichaanwakkerende finishers op spetterende wijze in beeld brengen. Dit helpt om je een echte Chuck Norris te laten voelen als je de ene na de andere martial artist tegen de vlakte mept, het liefst met behulp van een kortzwaard of zo’n metalen honkbalknuppel die zo’n lekker PLOINK-geluidje maakt als ‘ie op volle vaart een schedel raakt.

Sifu is een kwestie van intens veel geduld nodig hebt, kalm blijven tijdens verhitte momenten, het accepteren van steeds dezelfde dudes opnieuw een pak slaag te geven en willen leren van je fouten. En ja, dat zijn een hoop eigenschappen die je ook voor serieuze dingen nodig hebt, zoals werk, sport en… ruzie? Als je na een sessie van een kwartier voor de 85e keer met de stok van de eindbaas tot een bejaarde gemept wordt, weet je even niet meer waarom het je het allemaal doet. Totdat je als twintiger een level ingaat, om er als twintiger ook weer uit te komen, een strijdveld van kermende criminelen achter je latend.

Sifu is een verdomd stijlvolle titel, met badass vijanden die allemaal als Keanu Reeves klinken, mooi kleurgebruik in de strakke graphics, een aantal haast kunstzinnige keuzes in het levelontwerp en pompende muziek die de actie lekker ondersteunt. Maar je gaat daar niet van genieten als je geen IRL boeddhist shoalin krijger bent die kalmpjes dobbert op een oceaan van geduld. Sifu is ongenadig, een ware jiàn nǚ rén van een game, dus denk jij zo gud te kunnen gitten, ga dan deze extreme uitdaging aan waarmee vergeleken Returnal of Hades een wandelingetje door een zonovergoten park is.