
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="7b2dbeed-f660-4242-a8ed-57fde9c42524"><p>Tussen al die Zerg-ranzigheid van brakende sneeën en pulserende tumors, staat de prachtig geanimeerde Kerrigan. Met haar subtiele doch overtuigende gezichtsuitdrukkingen en een ijskoude stoerheid waar de Master Chief nog bang van wordt, maakt ze een verpletterende indruk. Haar stem is ingesproken door Queen of the Geeks <a href="https://www.imdb.com/name/nm1065454/?ref_=tt_cl_t5" target="_blank" title="Tricia Helfer IMDB">Tricia Helfer</a> (Battlestar Galactica, Mass Effect, Halo 3, Spider-Man en natuurlijk Command &amp; Conquer 3), dus het is ook nog fijn om naar haar te luisteren ook! Dacht je dat Lara Croft de staalhardste Gamebabe van de maand is, think again, want Sarah is op de wraaktoer en het hele friggin’ universum siddert in haar wake!</p><p> </p><h2><strong>Lara en Sarah</strong></h2><p>Kerrigan raakt verwikkeld in gebeurtenissen die alles te maken hebben met liefde, verlies en wraak, thema’s die je normaal gesproken niet zo snel tegenkomt in games. Of althans, niet die specifieke combinatie. Wat betreft verhaal was ik dan ook behoorlijk gefascineerd door Heart of the Swarm, hoe het ook (expres?) grensde aan knipogende B-film kwaliteit, wat me eigenlijk behoorlijk verbaasde. Om weer even op Tomb Raider terug te komen; die zat ook op dat gebied goed in elkaar, met een plot dat net simpel genoeg is om te volgen, maar wel afdoende ingewikkeld en vooral met een meer dan adequate hoeveelheid fantasie om tot het einde te boeien. Denk ik echter verder terug, dan is Hitman: Absolution de eerstvolgende game wiens verhaal m’n aandacht daadwerkelijk, cutscene na cutscene, wist vast te houden. Dat is namelijk niet makkelijk, maat. M’n brein is namelijk als een veertje: licht, donzig en het waait zo weg.</p><p> </p><h2><strong>Innerlijke strijd ook buitendeurs</strong></h2><p>Elke missie in HotS is daadwerkelijk plotgedreven, wat de singleplayer campaign een behoorlijke logische reeks van gebeurtenissen maakt... voor zover dat mogelijk is bij een RTS. Op een aanvaring met een vrouwelijke huurling na, heeft elke battle en elke opdracht een insteek dat prima past in het narratieve geheel. Daarnaast wordt de manier waarop Kerrigan worstelt met haar menselijkheid, en belangrijker nog, hard probeert nog een beetje ‘chaotic good’ te blijven in plaats van compleet over te slaan naar ‘neutral evil’ (<a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Alignment_(Dungeons_%26_Dragons" target="_blank" title="D&amp;D Alignments">D&amp;D</a>, bitches!), op interessante wijze weergegeven in de vele dialogen tussen de missies door. Eh, hoewel sommige characters echt een veel te fucking hoog ‘ach flikker toch op’-gehalte hebben, net zoals sommige freaks in Diablo III nou niet bepaald geloofwaardig overkomen. Dat heeft soms te maken met een ietwat crappy vormgeving (zoals de broodmothers) en in andere gevallen met lamme voice-actors die te hard hun best doen om hun stem te ‘onaards’ te laten klinken (zoals <a href="https://www.youtube.com/watch?v=ko7xgC9DZ90" target="_blank" title="Izsha">Izsha</a>). Gelukkig zijn er ook briljant vormgegeven en gewoon solide ingesproken characters, zoals Abathur; de ranzige Zerg –‘professor’ met z’n vaginasmoel. Wat een dude!</p><p> </p><h2><strong>Zoek ver</strong></h2><p>Hoewel je af en toe wat cliché-matige one-liners naar je smoel gegooid krijgt, laadtijden je soms danig tergen (ik had op m'n eigen messy PC zelfs nog veel meer technische problemen) en het verhaal ietwat inkakt naar het einde toe als het de verplichte sprong maakt naar de Protoss, en dringendere zaken op een zijpad worden gezet, lijkt het me sterk dat je aandacht een seconde zal verslappen. Ook wat betreft afwisseling in de missies zal Heart of the Swarm je onmiddellijk terugrukken als je het ook maar in je hoofd háált om ff te gaan pissen of zelfs je hoofd iets naar links te draaien. Was de gevarieerdheid in Wings of Liberty al verdomd hoog, hoewel sommige afwijkende opdrachten af en toe ietwat te ver gezocht waren om echt leuk te zijn, nu is dat een stuk beter in balans… terwijl het tegelijkertijd nóg verder gezocht is!</p><p> </p><p>Word je in de ene missie platgestampt door drie verschillende eindbazen, jump je de volgende met Terrans door space, moet je een ENORME ‘Primal Zerg’ stukken ruimtewezen voeren en dan zijn er ook nog de Evolution Missions. Hierin bezoek je verschillende planeten om bepaalde units te evolueren in nog wredere aliens, en moet je uiteindelijk lastige keuzes maken tussen twee even handige upgrades.<br/>Daarbij zit er gelukkig nog wel genoeg base building in de story om het geheel RTS-waardig te maken, hoewel je wat mij betreft niet vaak genoeg een basis van het begin hoeft op te bouwen en regelmatig meteen al driekwart hebt staan. Heyo, dat kan ik zelf wel! Gevolg is ook dat ik met m’n onoplettende bek vaak dubbele gebouwen neerzet en dat ik simpelweg het opgefokte ‘bouw, bouw, BOUW SNEL’-gevoel niet heb als ik een missie begin. Daarvoor zal je toch echt de MP moeten aanvallen…<br/>HotS is wat betreft campaign in ieder geval verdomd compleet, met maarliefst zevenentwintig campaign missies, waaronder een stuk of zeven van de wat minder uitgebreide Evolution Missions, maarrrrr… en dat is toch spijtig, geen nieuwe Challenge Missions.</p><p> </p><h2><strong>Scifi-cocktail</strong></h2><p>Zelfs als real-time niet echt helemaal je genre is, biedt HotS genoeg redenen om door te spelen tot het bittere einde. Per slot van rekening blijft StarCraft een unieke mix van Blizzard-stijl fantasy, ontelbare verwijzingen naar al bestaande scifi(-films), een vleugje western, een stukje horror en flink wat over-epische space opera. Aliens, Warhammer 40K, Starship Troopers, Star Wars, Star Trek; zoek goed en je vindt het terug in StarCraft. Geek-overload dus, en dat is een goed ding. <br/>Ik zou bijna vergeten dat dit een ‘expansion’ is, een toevoeging aan een al bestaand product. Eigenlijk is dat ook simpelweg te weinig credit voor een dikke, volbloed knaller als deze, dat prima op zichzelf kan staan als game, ook dankzij de toevoeging van een shitload aan nieuwe units. Van eenvoudige rammers zoals de lompe Aberrations, tot aan de wat meer tactisch in te zetten Swarm Hosts en de Vipers, die vijandelijke units het gevecht ín en vriendelijke lui het gevecht uit kunnen… eh, tongen. Ook de Terrans en Protoss krijgen wat nieuwe mannetjes in de multiplayer, maar het bespreken van die mode laat ik gráág aan mensen over die er meer verstand van hebben, zoals Ward. Die jongen is autistisch genoeg om rust in z’n hoofd te houden tijdens die idiote choas van SC-MP. En, laten we wel wezen, ik ben gewoon traag door het jarenlang onderbenutten van mijn brein.</p><p> </p><h2><strong>Kerrigangster</strong></h2><p>Het schijnende hart van Heart of the Swarm is Kerrigan; haar strijd tegen de modderfokker Mengsk, haar vernietigende powers waar er steeds meer van vrijkomen, haar voice acting die met kop en schouders boven al het andere uitsteek, haar hoge hakken in (mini-SPOILER) Queen of Blades-vorm en haar Zerg/Dreadlock-haar. Was alles in Heart of the Swarm zo goed als deze alien/mensbitch, dan was dit een perfecte game geweest. Helaas, totdat de Zerg ons assimileert, leven we niet in een perfecte wereld.</p><p><em>Check in PU5 hoe Ward en ik de MP onder handen nemen!</em></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


StarCraft II Singleplayer Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links