The Evil Within 2 - Review
Dat de meningen over de eerste The Evil Within verdeeld waren, veegt Simon snel van tafel: “Het is simpel; de helft van de wereld zat er gewoon naast. The Evil Within is een klassieker!” Okay, duidelijk, tijd voor deel 2!
Hoera! Metal Gear Solid 5 en Silent Hill hebben een liefdesbaby gekregen! En die baby heet The Evil Within 2. Nee, het heeft niet dezelfde perfecte gameplay als papa Solid, maar het laat je wel vrij om lekker aan te klooien in een semi-open wereld waarin stealth bijna net zo’n valide optie is als schieten. En nee, het heeft ook niet de vlekkeloze psychologische horror-genen van mama Hill gekregen, maar bij vlagen is het minstens even weird, ziek, goor en ongemakkelijk.
Wat dit in ieder geval niet is, is een vervolg op het originele The Evil Within. Het origineel was échte, rauwe en pure survival horror. The Evil Within 2? Not so much.
STEM in je hoofd
Eerst maar effe het podium schetsen. In het universum van The Evil Within is er een machine (STEM) waaraan één persoon gekoppeld wordt (de Core) uit wiens brein een virtuele wereld voortkomt. Andere mensen kunnen deze wereld vervolgens betreden door ook aan de machine gekoppeld te worden. Leuk idee als je bijvoorbeeld Hugh Hefner een wereld laat creëren, minder leuk idee als je het brein van een psychopaat moet betreden of als er binnenin die wereld een gruwelijke machtsstrijd wordt uitgevochten om de krachten van de Core over te nemen.
De psychopatenbreinwereld (onthouden jullie dit, Galgje-spelers?) hebben we in het origineel al overleefd, dus duiken we dit keer in het brein van niemand minder dan Lily Castellanos, het jonge dochtertje van detective Sebastian. Super toevallig natuurlijk, dat net het dochtertje van het hoofdpersonage uit het origineel er ineens aanhangt. Nee, echt, héél toevallig. Vooral omdat dit zogenaamd al een vooropgezet plan was van vóór de gebeurtenissen uit het origineel. Had ik al gezegd dat dit heel toevallig is? Of bedoel ik misschien dat het plot zich in echt extreem rare bochten wringt om dit te bewerkstelligen? Extreem genoeg in ieder geval om ervoor te zorgen dat ik de hele game lang moeite heb om me over te geven aan het oh zo belangrijke suspension of disbelieve.
Het enige positieve is dat het wel consistent is. Verderop in de game zijn motieven en verklaringen van andere personages namelijk minstens even vergezocht. Ik wil best geloven in een wereld vol monsters, een machine die een wereld creëert uit je brein en PC’s waar je doorheen zoeft om te fast-travellen. Maar ik wil niet geloven in onlogische en ongeloofwaardige motieven en gebeurtenissen op menselijk vlak. Om nog maar te zwijgen over het feit dat Sebastian honderd keer vol ongeloof ‘what the hell?’ roept. Vriend, je hebt dit al een keer meegemaakt, je wéét wat er gaande is. Kappen met die verbazing.
IJsklontjes
Nog even los van het feit dat ontwikkelaar Tango Gameworks dit alles had kunnen omzeilen door gewoon voor een nieuw hoofdpersonage te kiezen, zorgt het hele vader-dochter-riedeltje wel voor wat meer persoonlijkheid - mits je dus de onlogica durft te accepteren.
En, wat ook helpt: The Evil Within 2 is een werkelijk fantastische game. Sterker nog, qua gameplay is het een van de leukste games die ik dit jaar gespeeld heb. De lineaire gangen en beperkte gebieden uit het eerste deel zijn vervangen door complete hoofdstukken waarin we een aardig stukje open wereld krijgen. Het is niet gigantisch, maar groot genoeg om urenlang op onderzoek uit te gaan. In elke krat, hoek of huisje kun je materialen vinden om wapens en skills te upgraden of kogels te craften, maar de kans is net zo groot dat je een gruwelijk wezen tegen het lijf loopt.
De nieuwverworven openheid waar deze game voor kiest, is ook terug te zien in de mogelijkheden die je als speler hebt. Ga je voor die stealth-kills, nadat je minutenlang door bosjes in de achtertuintjes van het stadje Union gekropen hebt? Of loop je op een groep vijanden af, bevries je ze met je kruisboog, om ze vervolgens met één kogel uit je simpele pistooltje in tienduizend ijsklontjes te veranderen?
The Evil Within 2 is het gros van de tijd een heerlijke speeltuin. Eentje met monsters en mogelijkheden in plaats van schommels en glijbanen. Just the way we like it.
Niet eng, wel spannend
Ondanks dat het allemaal niet perfect speelt, is het wel onversneden vermaak wat de klok slaat. De opzet van de STEM-machine zorgt ervoor dat de ontwikkelaar naar hartenlust kan variëren in setpieces, design en omgevingen en daar wordt ruimschoots gebruik van gemaakt. De opzet van de semi-open wereld zorgt ervoor dat er ruimte is voor optionele missies en de meer lineaire stukken bieden alsnog genoeg mogelijkheden om confrontaties op heerlijke creatieve manieren op te lossen.
Die meer open structuur zorgt er wel voor dat dit absoluut geen survival horror meer is, maar een actiegame in een fucked up wereld. Het is spannend, in plaats van eng. Uitdagend in plaats van zenuwslopend. Of, als we het allemaal simpel willen samenvatten, het is gewoon vooral heel erg leuk allemaal.
De grootste zonde die The Evil Within 2 begaat, is dat het zijn vermaak niet weet te koppelen aan een onvergetelijke beleving. Een beter verhaal, logischer plot en strakkere regie hadden hier écht een klassieker van gemaakt. Niet in de laatste plaats omdat de waanzinnige finale zich kan meten met grootheden als BioShock: Infinite en The Last of Us. Maar tegen die tijd is er van suspension of disbelieve niets meer over. Papa Solid en mama Hill zijn daarover niet boos, maar wel teleurgesteld…