The Last of Us Part I review (PS5) – Subjectief de moeite waard

Er zijn weinig dingen die ik liever doe dan The Last of Us spelen op Grounded/Survivor+. Daarom heb ik dat inmiddels ook al drie keer gedaan; op de PS3 – hoewel m’n Trophy’s anders beweren, maar ik zie mezelf er voor aan m’n PS3 een keer van zolder te sleuren om dat te fixen – de PS4 en nu ook de PS5. Daarnaast keek ik tijdens een streamserie met plezier toe hoe Lucas bright-eyed and bushy-tailed de game speelde, en ben ik er ook nog wel een keer op Normal doorheen geracet.

Je kan dus wel zeggen dat ik fan ben, en het feit dat ik zowel het origineel als de Remaster een 99 heb gegeven onderschrijft dat. Oh, en laat ik die 100 voor het vervolg niet vergeten! Dus misschien ben ik bevooroordeeld positief, of misschien ben ik zo iemand die vindt dat The Last of Us al perfect is en helemaal geen remake nodig heeft. Het kan beide kanten op met deze review van The Last of Us Part I, wat alweer de derde versie is van Naughty Dogs horror-survivalgame. 

Ik heb The Last of Us een “character piece” genoemd, ”onmisbaar en onvergetelijk”, een “fantastisch, meeslepend, even beklemmend als emotioneel avontuur” en ontelbare keren een “meesterwerk”. Ik sta nog steeds achter al die statements, ook na mijn playthrough van The Last of Part I op, hoe kan het ook anders, Grounded-moeilijkheidsgraad. Voor de zoveelste keer werd ik weer totaal opgeslurpt door dit magistrale avontuur, deze bikkelharde reis vol spanning, hoge emotie en genadeloze actie.

Maar wat er allemaal precies veranderd is aan The Last of Us sinds de remaster voor de PS4 uit 2014, dat was me niet meteen duidelijk. Natuurlijk, zelfs Velma zonder bril kan zien dat de graphics er ontzettend op vooruit zijn gegaan in de vorm van betere resolutie, ray tracing, licht- en schaduweffecten die aanzienlijk realistischer zijn geworden, gezichtsanimaties die natuurlijker overkomen en bepaalde character models die wel op andere personages lijken, zo zijn ze veranderd! Oh, en rook van je smoke bombs en de mist? Die zien er echt een miljoen keer beter uit! Maar ik besefte pas écht wat voor enorm verschil er tussen beide versies zit toen ik TLoU Remastered er even bij haalde…

Nou heb ik The Last of Us altijd een prachtige game gevonden, met die postapocalyptische charme van de natuur die terrein terugwint op de mensheid in overwoekerde steden, waar hout rot en metaal roest. Maar The Last of Us Part II wist die schimmelende schoonheid op alle fronten te overtreffen; mos werd vochtiger, water werd natter en gezichten overtuigender. Precies deze pracht is overgeheveld naar de eerste TLoU, en het resultaat is gewoon verbluffend.

Naast het feit dat de beelden in extreme mate zijn opgepoetst, zijn er ook substantiëlere aanpassingen op het gebied van esthetiek. Er is bijvoorbeeld een shitload aan nieuwe objecten (assets) aan de game toegevoegd, waardoor de wereld een stuk meer lééft. Of nou ja, in ieder geval meer het idee geeft dat het ooit leefde… Ik heb het over kleine zaken, zoals dat veel meer huishoudens in het bezit zijn van een fatsoenlijke flatscreen in plaats van zo’n lompe beeldbuis. Maar ook bijzondere, atmosfeerverhogende details: stickers op muren, kussentjes op banken of het feit dat er nu een anime-fan woont in het universiteitgedeelte van de game.

Uit een van mijn favoriete aanpassingen in The Last of Us Part I blijkt de enorme hoeveelheid liefde die in deze remake is gestoken. Weet je nog de oneindig fascinerende en enorm bevredigende animaties in The Last of Us Part II die je te zien krijgt als Ellie of Abby hun wapens upgraden? Scopes die op geweren worden gemonteerd, nieuwe lopen die eraan gedraaid en grotere magazijnen die er in geklikt worden? Dit zit eveneens in The Last of Us Part I, waardoor het upgraden van wapens een stuk leuker en Joel nog meer badass is geworden.

Er zijn nog tal van aanpassingen die voor ons misschien miniem lijken, maar waarvoor bij Naughty Dog waarschijnlijk oneindig veel meetings en enorm veel werk aan vooraf is gegaan. Bepaalde shots zijn anders gekaderd, dialogen zijn veranderd, die ‘fade to blacks’ tussen gameplay en cutscenes zijn verdwenen, personages hebben meer gebaren tijdens de gameplay, veel meer dingen kunnen kapot, animaties zijn soepeler, er is haptive feedback in je controller en de audio is nu 3D. Okay, ik neem het terug: veel van deze aanpassingen lijken totaal niet miniem en maken een wereld van verschil!

Ook de gameplay van The Last of Us is meer gelijkgetrokken met die van Part II, hoewel de verschillen er niet ontzettend dik bovenop liggen. Het is namelijk niet alsof je nu ‘prone’ kunt in Part I – een van de grotere featuresvan het vervolg –, dat is net even te veel gevraagd. Nee, het zit hem vooral in nuances: de UI is significant aangepast, je kan duidelijker aan je crosshair zien of je iemand doodt of verwondt, Joel trapt geen deuren meer open als hij rent, de AoE-aanduidingen voor bijvoorbeeld nail bombs ontbreken, audio-cues voor stealth zijn ook weg en de pijl-en-boog-mechanics zijn hetzelfde als in het vervolg. Kleine dingen dus, maar al deze kleine aanpassingen zorgen er in het grote plaatje wel voor dat de gameplay soepeler en intuïtiever aanvoelt.

Een minder kleine aanpassing is de kunstmatige intelligentie (AI) van zowel de vijanden als de makkers waarmee je ten strijde trekt. Die laatsten doen een stuk minder domme dingen, waardoor stealthy sequenties veel geloofwaardiger worden, terwijl vijanden een stuk minder voorspelbaar zijn. En ik kan het weten, want op Grounded ga ik per ‘encounter’ gemiddeld zo’n dertig keer dood, waardoor het verschil in gedrag per poging op een gegeven moment wel degelijk begint op te vallen. Deze fuckers maken het je moeilijk!

Er is meer, veel meer waardoor The Last of Us Part I zeer zeker een remake genoemd mag worden. Een permadeath- en een speedrun-modus bijvoorbeeld, een Resident Evil-achtige model viewer (ook bekend uit Part II), een Photo Mode (die overigens nog niet bepaald super werkt) en natuurlijk de toegankelijkheidsopties waarvoor Naughty Dog prijzen heeft gewonnen. Oh, en de extra’s van TLoU Remastered, zoals ontgrendelbare kostuums, director’s commentary en concept art, die zitten hier natuurlijk ook in. Het is namelijk wel de bedoeling dat iedereen die hier een dikke 80 kneiters voor neersmijt zich niet genaaid voelt!

Want dat is het ding natuurlijk, met deze remake: is het wel zoveel fucking geld waard? Hier komt de grote dooddoener: dat gaat voor iedereen anders zijn. Iemand die deze game sowieso al niet heel bijzonder vond, voor wat voor reden dan ook, die moet hier nog steeds van wegblijven. Ook degenen die gematigd enthousiast zijn, kunnen die 80 euro gewoon in hun zak houden. Heb je echter net de steen voor je grot weggerold en wil je wel eens weten wat de deal is met The Last of Us, schaf heel rap dit opgewaardeerde meesterwerk aan! En heb je The Last of Us al twee keer een 99 gegeven? Tja, dan ben je net zo bevooroordeeld als ik en weet je het antwoord allang.

The Last of Us Part I is vanaf 2 september 2022 beschikbaar voor de PS5.