The Medium Review (Series X) - Boodschap vs Entertainment

Marianne is in ieder geval best speciaal. Ze staat namelijk in direct contact met de doden, kan lekker met ze kwakken en ook nog eens rondstruinen in hun creepy wereld. Het feit dat Marianne dit al haar hele leven kan, betekent dat ze flink wat ijswater door haar aderen heeft lopen en niet snel onder de indruk is. En ja, áls ze dan schrikt heb je vaak zoiets van: ‘Really, Marianne, dat vind je dan wel weer eng?’ Want je verwacht niet dat zo’n geharde spokenfluisteraar in ene opspringt van schrik als er een telefoon afgaat, zelfs zoiets heeft van ‘HOE KAN DEZE TELEFOON AFGAAN!?’, wat ik zelf wel een van de minst indrukwekkende gebeurtenissen van de game vond.

Hoe dan ook, Marianne’s droge gevoel voor humor en relativeringsvermogen maakt haar een prima protagonist, een rustig anker in de soms kolkende rivier van The Medium. Jammer genoeg dat deze game af en toe ook een kabbelend beekje is, of zelfs maar water in je doucheputje dat al zo lang stilstaat dat het een beetje is gaan stinken.

Laten we lekker Blooby gaan doen

Bloober Team is best een rare naam voor een studio, die zich vooral bezighoudt met het maken van zwaarmoedige, gelaagde games zoals Layers of Fear en Blair Witch. Maar ongepast komische naam of niet, sinds Observer, een cyberpunk-mysterie met Rutger Hauer in de hoofdrol, was ik geïntegreerd door wat deze Poolse ontwikkelaar te vertellen heeft. Want niet voor niets staat er in de Twitter-bio van dit team ‘Hi! We're here to scare you and make you think about life choices!’, waaruit blijkt dat de Polen vooral een beleving willen bieden, iets wat voor hen belangrijker is dan je een leuk spelletje te laten spelen. Het is natuurlijk belangrijk om prioriteiten te hebben, helemaal als je geen triple-A-ontwikkelaar bent, maar dat betekent ook dat je alleen een specifieke doelgroep bedient.

Ook in The Medium is het duidelijk dat Bloober vooral van de boodschap is, iets dat ondersteund wordt door indrukwekkende beelden, een sfeer die aanvoelt als een dikke vloeistof en veel symboliek in zowel de gameplay als het beeldwerk. Maar je kan nog zoveel te zeggen hebben, in het medium videogames is dat soms niet genoeg. Want gamers zijn verwend en verwachten ook hoogwaardige entertainment tussen de momenten van betekenis door. Met andere woorden: wij vervelen ons akelig rap! Het meest sch(r)ijnende voorbeeld daarvan is ondergetekende, de man die zóveel geëntertaind is in z’n leven dat z’n gezicht amper nog beweegt tijdens het gamen.

The Silent Evil Within the Room

The Medium voelt een beetje alsof Silent Hill: The Room en The Evil Within een onheilige batspartij hebben gehad en in een bloederige bevalling een redelijk mak kind kuit geschoten hebben. Het middelpunt van deze horrorspawn is het bovennatuurlijke mysterie dat langzaamaan opgehelderd wordt naarmate de game vordert, maar de weg daarnaartoe is eentje tijdens waarbij ik in afwisselende mate zowel geïntrigeerd, verward, geïrriteerd en verveeld was. Soms is The Medium prachtig, met haar sinistere omgevingen waarin je zo nu en doen een aardig puzzeltje voorgeschoteld krijgt. Soms is het een innovatieve game, met de splitscreen-gameplay waarin Marianne zich gelijktijdig in de echte wereld en die van de geesten bevindt. Iets dat een mini-kraakje van het brein kan opleveren.

Helaas is The Medium ook frustrerend beperkend, want het is niet alsof de game je een keur aan mogelijkheden en gameplay-opties biedt. Veelal is zoekend rondlopend je hoofdactiviteit en ben je blij wanneer het rondwandelen ophoudt als je eindelijk het juiste object hebt gevonden dat de uitkomst voor deze vicieuze cirkel biedt. Ook de ‘spannende’ momenten, waarin Marianne bijvoorbeeld wordt achtervolgd door wanschepsels - en er, *SLIK*, van je verwacht wordt dat je gaat sneaken, al dan niet rennen - zijn het soort trial & error-oefeningen waar ik niet angstig van word, maar geïrriteerd van raak. Vast blijven zitten in de omgeving en glitches in de vorm van veelkleurige stippen die in beeld blijven flitsen alsof het fucking Kerst is helpen overigens ook niet om mijn humeur te verbeteren.

Zinvol vs. leuk: wie verliest?

Waarom je toch zou kunnen overwegen om The Medium te gaan spelen? Nou, als je een best wel griezelig mysterie wil ontrafelen. Als je het geduld hebt om een niet meer dan prima verhaal semi-spelenderwijs te beleven, terwijl je van de vaak rake sfeer geniet en je regelmatig verbluft bent door de mooie schermen die als setting dienen. Want zo voelen de omgevingen vaak: als computerschilderijtjes, iets wat te danken is aan de vaste cameraposities die het geheel kaderen. Deze zorgen er tegelijkertijd ook voor dat je met de ietwat krampachtige animaties vaak tegen niet-doorkruisbare onzichtbaarheid aanschurkt, maar met een beetje Resident Evil-nostalgiek is daar wel doorheen te kijken. 

The Medium is vaak raar, maar niet om het raar te zijn. Want het heeft wel degelijk iets te zeggen met haar schimmige presentatie en zinnebeeldige onzin, hoewel het regelmatig lijkt alsof Bloober Team niet helemaal weet hoe het deze boodschap moeten overbrengen in een spel. De game lijkt af en toe zoekende te zijn naar hoe het tegelijkertijd zinvol en entertainend kan zijn, waarbij dat laatste veelal het onderspit moet delven. Soms moet een game gewoon leuk doen, dan doet het al interessant genoeg, maar Bloober Team lijkt dat af en toe te vergeten, of niet te kunnen bieden. Onorigineel is The Medium in ieder geval niet, maar het is een oefening in geduld die ik niet graag zou herhalen.