The Spirit of the Samurai (pc) review– Creativiteit door de plee

The Spirit of the Samurai is gemaakt door Digital Mind, een 3D-animatiestudio die zich normaliter voornamelijk op films richt. Daarom staan naar eigen zeggen animatie en visuele impact centraal voor hen in The Spirit of the Samurai. Alles is met de hand gemaakt, van de verschillende animaties en achtergronden tot de muziek en coderingen die deze game tot leven brengen.

Dat is op zich heel indrukwekkend, maar misschien zijn ze té ambitieus geweest. Om gelijk even open kaart te spelen: ondanks de vermakelijke aspecten van de game was ik niet in staat om The Spirit of the Samurai uit te spelen. Dat lag niet aan de soms frustrerende, op soulslikes lijkende moeilijkheidsgraad, of de kleine bugs die ik her en der tegenkwam in deze monsterlijke versie van feodaal Japan. Het kwam door het simpele feit dat de ene na de andere fout optrad, wat uiteindelijk zelfs resulteerde in het verliezen van al mijn progressie. Als je deze uitdaging toch aandurft, zou ik voor de zekerheid even geduldig wacht op een goede patch.

Monsterinvasie

Na een trage start van bijna dertig minuten waarin je een beetje ronddwaalt door je thuisdorp als samoerai Takeshi, gaat het spel echt van start. Tijdens je training wordt het dorp uit het niets belaagd door een horde verschrikkelijke monsters uit de Japanse mythologie. Petje af voor de ontwikkelaars voor het (geluids)ontwerp van deze horrorwezens, want in sommige tussenfilmpjes voel je zeker een onrustig kriebeltje als zij ten tonele verschijnen.

Het is aan Takeshi om deze hordes monsters te verslaan, met als ultieme doel het onthoofden van hun demonenleider Shuten-dōji. Zijn race tegen de klok leidt hem door verschillende gebieden, zoals brandende bossen en ondergrondse levels vol met demonen en ondoden. Gelukkig staat de samoerai er niet alleen voor.

Drie voor de prijs van één

In The Spirit of the Samurai speel je eigenlijk als drie personages: samoerai Takeshi, zijn aandoenlijke kitten-sidekick Chisai en een lichtgevende Kodama-spirit, die ook te zien zijn in de populaire Studio Ghibli-film My Neighbour Totoro. Je kunt niet van personage wisselen wanneer je wil, maar speelt als één van deze personages wanneer een specifiek level daar om vraagt. Zo is kleine Chisai  heel goed in verstoppen, klimmen en klauteren. De Kodama verlicht donkere ruimtes en heeft bijzondere lichtkrachten die ondergronds weer goed van pas komen.

Uiteraard speel je het meest als Takeshi, de krachtigste van de drie. Ergens is dit wel een beetje jammer, want persoonlijk lijkt het mij ook wel leuk om vaker als deze schattige personages te spelen, of dat je in ieder geval de mogelijkheid krijgt om ze op te roepen en je te helpen tijdens gevechten voor meer dynamiek op het beeldscherm. Het zou ook visueel interessanter zijn, want de achtergronden van de game smelten soms te veel samen met assets op de voorgrond. ,Het realistische, donkere kleurenpallet versterkt de sfeer, maar wanneer het platformen in de weg zit – wat best een groot onderdeel is van het spel - dan zie ik liever wat highlights op de assets om toch meer onderscheid te bieden tussen voor- en achtergrond.

Soulslike hack and slash

Hoewel de gameplay veel wegheeft van andere 2,5D-metroidvania's, heeft de soulslike hack and slash-combat wel iets unieks én ambitieus. Je kunt als Takeshi namelijk 24 aanvallen vrijspelen en deze vervolgens in setjes van drie combineren om je eigen, unieke gevechtscombo te maken. In totaal kun je vijf combo's maken in de volgende stijlen: up-attack, down-attack, front-attack, jump-attack en cover-attack.

Hoewel de ontwikkelaar aangeeft dat verschillende vijanden, waaronder Tengu's, ondode samoerai en boogschutters, gevoeliger zijn voor verschillende gevechtscombo's, heb ik dit amper gemerkt. Wel handig is snelle vijanden op afstand houden door een kunai naar ze te gooien of een pijl naar ze te schieten. Verder maakt het ook niet uit of je aanvalt met vierkantje of simpelweg door je R3-stick in de richting van de vijand te bewegen.

Aan de ene kant is dit wel chill, maar het voelt soms ook rommelig aan wanneer er meerdere vijanden tegelijk op het scherm zijn. Bovendien duurt jezelf genezen ook vrij lang, wat frustrerend herkenbaar is uit andere soulslikes, maar niet handig is in een sidescroller waarin het moeilijker is om ruimte tussen jou en de vijand te creëren om even op adem te komen.

Opofferingen

The Spirit of the Samurai heeft ook minimale rpg-elementen. Zo ben ik één dialoogoptie tegengekomen, die uiteindelijk helemaal tot niets leidde en – voor zover ik ben gekomen – ook de enige van zijn soort is. Je kunt ook runen opsparen door het verkrijgen van XP en die gebruik je om je statistieken te verbeteren, bijvoorbeeld kracht of resistentie. Incense ontvang je door het verslaan van vijanden en ruil je in voor quick items, zoals kunais om te gooien of health-flesjes om te drinken. Gaandeweg vind je ook prulletjes als walnoten of sake. Deze kun je bij shrines opofferen voor meer incense, wat best een goede deal is, want ik verdronk haast in de sake, kersen en noten.

Niet alleen deze prulletjes moet je opofferen tijdens het spelen, maar helaas ook een groot deel van je geduld. Er zijn wat mankementen in de gameplay die mijn plezier toch wat wegnemen. ’Zo kun je gevechtscombo’s niet onderbreken om bijvoorbeeld een kunai te gooien of te genezen. Draaien van de ene naar de andere vijand gaat door de besturing soms erg stug (wat sneller je dood kan betekenen dan je zou denken). Het platformprobleem wat ik hierboven benoem is soms ook onnodig tijdrovend, omdat het ‘pad’ niet duidelijk genoeg is. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de grootste nachtmerrie van dit alles.

Verspilde moeite

Vraag me niet hoe, maar het is me gelukt om tot de helft van dit spel te komen. Zwevende assets of her en der een bug met de audio kan ik nog wel aan. Maar een gamebrekende bug die voorkwam in een moeraslevel, wanneer je als Chisai moet spelen, vergalde mijn spelplezier echt. Ik zweef in het niets, het level laadt niet, Chisai kan niet rennen, maar valt simpelweg in het niets... Na wat mailverkeer met de ontwikkelaar werd het probleem alleen maar groter. Met goede hoop updatete ik de game en in één klap was al mijn progressie opeens weg. Vijf uur door de plee!

Dit is natuurlijk erg sneu en ik hoop dat deze problemen tot een minimum blijven bij spelers die The Spirit of the Samurai een kans willen geven. Toch: zelfs als ik deze problemen door de vingers wil zien, zijn er wat kwaaltjes waar je als speler rekening mee moet houden. De bazen zijn lachwekkend makkelijk, terwijl ik meerdere keren ben gesneuveld door hordes aan vijanden. De Japanse stemacteurs zijn zeker authentiek, maar hun acteerwerk in het Engels haalt me helemaal uit het verhaal. Tot slot mis ik ook echt een camerabesturingssysteem, wat heel handig zou zijn tijdens het verkennen en platformen, maar nu resulteerden het vaak in nutteloos vallen naar mijn dood. Ach ja, daarom heet de game wellicht ook ‘Spirit’ van de samoerai...

The Spirit of the Samurai is verkrijgbaar op pc. Besturing met een controller is sterk aangeraden.