The Walking Dead Episode 1 - 5 review
Wouter hoopt dat hij het soort mens is dat zich ten tijde van een zombie-apocalyps heel nobel over een bejaard, hulpeloos vrouwtje ontfermt. Grotere kans dat hij het oude besje middenin een groep ondoden schopt om z'n eigen hachje te redden. De waarheid over zijn inborst ligt in The Walking Dead...
SLOSH! Een hoofd wordt netjes op neushoogte in twee helften gekliefd, de hersenen glijden er uit als pudding uit een kantelende kom. SCHLINGGG! Een katana schuift langzaam de achterkant van een schedel in, om er aan de voorkant via de mond bebloed en bebreind weer uit te komen.
Hartstikke prachtig natuurlijk, maar het is niet meer dan bijzaak. De allerbeste zombiefilms gaan namelijk niet over het permanent uitschakelen van wandelende lijken, maar over mensen. Over de ware aard van het menselijke wezen. Over hoe de ene persoon jankend in een hoekje gaat zitten als de wereld om hem of haar heen verandert in een hellegat vol moord en bedrog, terwijl de ander zich tot de laatste snik blijft verzetten tegen de naderende dood en de onrechtvaardigheid van anderen.
Sinds 2003 zijn deze verhalen over de menselijke psyche in een geïnfecteerde wereld ook in comic-vorm te bewonderen, iets dat in 2010 zelfs overgeheveld werd naar de Amerikaanse TV. Ondanks dat zombiefilm-meester George A. Romero duidelijk op z'n retour was, waren de glorietijden van The Living Dead verre van voorbij!
Verhaalgames
De woorden in de naam Telltale Games en de volgorde ervan zeggen heel veel over de ontwikkelaar. Ze staan bekend om het maken van episodische 'graphic adventures' waarin gameplay minimaal is en het verhaal centraal staat. Eigenlijk lijken ze heel veel op die developer met een gelijkluidende naam: Traveller's Tales; zij toveren eveneens bekende franchises om tot games met een set vaste regels. Maar in plaats van Star Wars, Harry Potter en The Lord of the Rings heeft Telltale zich universums als die van Jurassic Park, Back to the Future, CSI en Monkey Island eigengemaakt.
En in plaats van lichte puzzel-gameplay met LEGO-blokjes, zal je in de episodische adventures van die ándere TT vooral QTE's in yo' face gedrukt krijgen en keuzes maken in dialoogvensters. Hoewel dat misschien even boeiend klinkt als campingbingo met honderd klonen van premier Rutten, zijn het juist die keuzes die van The Walking Dead misschien wel de meest emotioneel geladen game ooit maakt...
Tinten grijs
Die keuzes maak je voor Lee, een voor moord veroordeelde, donkere man, die overigens verre van een gangsta is, om maar even een cap in de ass van alle vooroordelen te busten. Want hoewel hij een moordenaar is (een 'skill' die overigens best van pas komt tijdens een zombie-apocalyps), laat Lee meer dan eens zijn gevoelige kant zien door vaak de rol van bemiddelaar op zich te nemen en een tedere band op te bouwen met het achtjarige schatje Clementine.
Hoewel, dat hangt ook grotendeels af hoe je reageert in bepaalde situaties. Je kan namelijk prima de fucking aarshool uithangen en alle mensen die je ontmoet tegen je in het harnas jagen, waardoor je wel eens helemaal in een lonesome cowboy kunt eindigen tegen het slot van episode 4.
Niet dat ík iedereen van mezelf vervreemdde, maar aan het einde van elke episode krijg je een overzicht van de keuzes die jij gemaakt hebt ten opzichte van wat de rest van de wereld heeft gedaan, weergegeven in percentages. Fascinerende uitslagen, elke keer weer, niet alleen om te zien hoe jouw morele kompas (want geloof me, dit zijn geen Mass Effect-achtige als-het-niet-good-is-dan-is-het-evil-keuzes, maar ware dilemma's waarvan je nooit écht zult weten of je gedaan hebt wat een goed of slecht mens zou doen) zich staande houdt ten opzichte van de rest van de aarde, maar ook omdat je dan samenvattend kunt zien wat Lee en jij weer allemaal hebben moeten doorstaan. Want dat is shit die je Badr Hari nog niet eens zou toewensen...
Gamotie
De band die Lee vormt met Clementine, de plotselinge sterfgevallen van prima lui, de mensen die uiteindelijk totaal niet bleken te zijn wie je dacht dat ze waren, de soms grappige, soms ontroerende maar altijd geloofwaardige dialogen, het altijd boeiende verloop van het verhaal, de extreem spannende situaties, het hartvermorzelende einde; The Walking Dead moet het, net zoals de gelijknamige serie en comic, vooral van z'n bizar goede schrijfwerk hebben.
De gameplay is minimaal, ondanks een paar segmenten waarin je daadwerkelijk zombies voor hun verrotte bakkussen moet schieten; maar mocht je net zo van films en series houden als ik, dan boeit je dat evenveel als Beatrix' Kersttoespraak.
Dit is namelijk een game met een morele complexiteit en een emotionele impact die ÉCHT kan wedijveren met de gelijknamige comic en serie. En oh ja, je mag ook nog menig zombieschedel kapot stampen! Huhu, cool...