The Witcher: Sirens of the Deep filmreview - Als een duik in plastic soep

Mijn waardering voor The Witcher is vooral gegrond in de geliefde rpg van CD Projekt Red. Omdat The Witcher 3: Wild Hunt zo ongekend goed beviel, werd het hoog tijd om de boeken te gaan lezen. Inmiddels heb ik de tweede bundel met korte verhalen - Sword of Destiny - bijna uitgelezen, en geen moment te vroeg. De nieuwe spin-off-film The Witcher: Sirens of the Deep is namelijk een adaptatie van het verhaal A Little Sacrifice dat in die bundel voorkomt. Althans, tot op zekere hoogte.

Het verkeerde boek gepakt

Kijk, als groot fan van comics en de daarop gebaseerde films ben ik inmiddels meer dan gewend geraakt aan gebrekkige adaptaties. Gelukkig weet Sirens of the Deep een verhaal redelijk te vertellen in het geanimeerde medium. Een verhaal, want het is niet A Little Sacrifice. De film doet uiteindelijk meer denken aan een kruising tussen de bloedige wereld en de politiek van The Witcher waar het verhaal van The Little Mermaid in geplakt is.

De opzet van A Little Sacrifice blijft in de film praktisch hetzelfde. Geralt - ingesproken door Doug Cockle, Geralts stemacteur uit de games - en Jaskier - waarvoor Joey Batey terugkeert na zijn rol in de live-actionserie - hebben geen cent te makken. In de zoektocht naar een monster om te slachten voor wat dukaten raken ze verwikkeld in een veel groter conflict.

Er borrelt namelijk een oorlog tussen Bremervoord - het koninkrijk waar het duo zich bevindt - en een groep zeemeermensen die in de zee naast het land leven. Dezelfde zee waar vissers naar parels zoeken, wat weer geld in het laatje van de koning brengt. De enige reden dat de volken niet met elkaar op de vuist gaan is de relatie tussen de prins van Bremervoord en de zeemeerminprinses Sh’eena.

De algemene plot van het oorspronkelijke verhaal verandert in dat opzicht niet denderend, maar het verhaal - en daarmee dus de thema’s en een aantal dynamieken tussen personages - wel. In Bremervoord ontmoet de White Wolf namelijk Essi, die hem na een akkefietje met zijn geliefde Yennefer of Vengerberg richting een rustiger luizenleven verleidt. Voor Geralt is dat eigenlijk niet weggelegd: hij is vrij letterlijk gemaakt om in de wildernis monsters af te slachten. Dat is ongeveer waar A Little Sacrifice om draait, maar Sirens of the Deep gooit daar nog een aantal verhaallijnen bovenop.

Het idealistische conflict wordt daarom continu onderbroken. Want de koning wil zijn parels hebben, en als hij daar een Witcher voor betaalt moet die klus gewoon geklaard worden. Daar is Geralt het niet mee eens, maar dan worden er vissers aangevallen waarna- ugh. De wrijving tussen mensen en de zeemeerminnen wordt zodanig aangedikt dat er bijna geen ruimte is voor betekenisvolle groei in de hoofdpersonages, maar er is ook niet genoeg tijd om de zijpersonages wèl interessant te maken…

Snak naar adem

Begrijp me niet verkeerd: ik weet dat intrige en morele vraagstukken belangrijke aspecten van de Witcher-saga zijn, maar Sirens of the Deep weet dat met zijn stortvloed aan nieuwe personages en een aantal extra plotlijnen niet meeslepend genoeg te maken. De emotionele kern waarin Essi en Geralt allebei moeten besluiten of ze een onderdeel van zichzelf kunnen wegstoppen om voor elkaar te kiezen, oftewel: een klein offer, komt er op deze manier halfbakken uit.

Ik kan zo vijf verhalen opratelen waarin de relatie tussen twee personen uit verschillende groepen problemen oplevert, en Sirens of the Deep lijkt vooral geïnteresseerd in het groter maken van die lijst. Zelfs zonder het referentiekader van de boeken durf ik te zeggen dat de focus prima op de relaties kan liggen - zowel van Geralt en Essie als de prins en zeemeermin - met de aanvullende dreiging van een oorlog op de achtergrond. Zo krijgt een persoongedreven verhaal wat pit, zonder de kern uit het oog te verliezen.

Overigens wil ik niet zeggen dat bepaalde aanvullingen totaal nutteloos zijn. We krijgen bijvoorbeeld iets meer van Jaskiers verleden te zien, wat een welkome toevoeging is. En het conflict tussen Bremervoord en de zeemeermensen voelt als een verhaal dat - ondanks bepaalde clichés - prima in de wereld van The Witcher past. Het is simpelweg niet wat Sirens of the Deep écht uniek maakt ten opzichte van andere fantasyverhalen. De meest passende vergelijking die ik hier kan maken is dat er een zee van potentie is, waarvan je weinig ziet omdat er overal plastic drijft.

Weg van de nachtmerrie

Er zit ook een zilveren randje aan de toevoeging van die eerdergenoemde grootse oorlog: er is een excuus voor een aantal flitsende actiescènes. Net als in de eerdere geanimeerde Witcher-film, Nightmare of the Wolf, wordt de animatie verzorgd door Studio Mir - nogmaals onder de regie van Kang Hei-chul. De studio weet naast gelikte omgevingen en vette designs voor de monsters ook nog eens hoe het spectaculaire gevechten op een beeldscherm moeten toveren, en dat is volop te zien in Sirens of the Deep.

Oké, Geralt haalt capriolen uit waar Henry Cavill alleen maar van kan dromen, maar dat is iets wat je een beetje voor lief moet nemen met een anime. Het ziet er gewoon fucking cool uit, soms is dat genoeg. Ook wil ik nog even benoemen dat de muziek van Joseph Trapanese de oorschelpen weer op een extreem plezante wijze streelt, en dat zowel de terugkerende stemacteurs als nieuwkomers overtuigende prestaties neerzetten.

Het is daarom extra jammer dat al die pracht en praal van de presentatie gepaard gaat met verhaallijnen die elkaar constant in de weg zitten. Misschien moest er nog even een keer naar het originele verhaal gekeken moeten worden, want een paar kleine offers hadden The Witcher: Sirens of the Deep goed gedaan.

The Witcher: Sirens of the Deep is nu te kijken op Netflix