Squid Game gaat over Seong Gi-hun, die enorme schulden heeft, maar het niet kan laten om zijn laatste centen aan gokspellen uit te geven. Hij wordt na zijn zoveelste nederlaag verleid om een simpel spelletje te spelen met een zakenman. Als hij verliest krijgt hij een klap in het gezicht, maar iedere keer dat hij wint krijgt hij wat geld.
Seong Gi-hun wordt na de winst uitgenodigd om een reeks spellen te doen op een mysterieus eiland. Daar zijn nog honderden anderen mensen met torenhoge schulden. Squid Game presenteert ze opnieuw met kinderspelletjes… maar vertelt er niet bij dat slechte spelers deze keer eraan doodgaan! Iedere dode speler zorgt voor meer geld in de pot en de laatste speler van Squid Game gaat er vandoor met de hele buit: tientallen miljoenen.
Let op: in de alinea hieronder volgen spoilers voor het einde van het eerste Squid Game-seizoen!
Seong Gi-hun was de winnaar in het eerste seizoen, maar in plaats van een nieuw leven te starten in een ander land, stapt hij op het laatste moment het vliegveld uit. Hij wil terugkeren en Squid Game voorgoed stoppen!
De serie is ontzettend goed gemaakt
Dodelijke spellen voor het vermaak van rijke stinkerds zijn natuurlijk al zo oud als het Colosseum in Rome. In film- en serievorm zie je het ook vaker terug, zoals met The Hunger Games en (voor de oudere lezers) The Running Man met Arnold Schwarzenegger. De Japanse klassieker Battle Royale moet ik daarbij ook noemen als inspiratiebron voor het extreme geweld in deze serie.
Maar Squid Game onderscheidt zich toch, omdat de serie simpelweg heel erg goed gemaakt is. De unieke ontwerpen van de bunkers, de bewakers en de spelletjes zijn inmiddels wereldwijd iconisch geworden, net als de vrolijke maar toch ongemakkelijke soundtrack. De complexe en geloofwaardige personages, zoals Seong Gi-hun en Cho Sang-woo, maken de ervaring compleet. Ze worden geconfronteerd met morele dilemma’s die hun menselijkheid op de proef stellen. Daardoor leef je als kijker ook steeds meer mee met de worstelingen die ze doormaken. Andersom laat de serie ook zien hoe sommige mensen in hebzuchtige moordenaars kunnen veranderen. Zelfs die transformaties komen geloofwaardig over als je hoort hoe diep ze in de penarie zitten in de echte wereld.
Geen wonder dat Squid Game universeel lyrische reviews kreeg. En ondanks dat Netflix heel weinig marketing deed voor de Koreaanse serie (ze zetten bijna wekelijks titels uit dat land op de dienst), hielp hun enorme doelgroep wel om het van de VS tot aan Nederland populair te maken.
Kritiek op kapitalisme is hot
Squid Game groeide in 2021 zo uit tot een cultureel fenomeen. Het slaagde erin om zowel te entertainen als maatschappelijke kwesties aan de kaak te stellen. Zeker ook in Zuid-Korea, waar kapitalisme gevierd wordt door een groot deel van de bevolking. Dat heeft ook te maken met hun geschiedenis: het land splitste door de Koreaoorlog in twee delen, en Noord-Korea is een communistische dictatuur die kapitalisme als het kwaad ziet. Daarom is de Zuid-Koreaanse overheid er des te meer op gebrand om het succes van kapitalisme te laten zien, en andersom geven Koreaanse filmmakers graag tegengas met titels zoals Squid Game, maar bijvoorbeeld ook Bong Joon-ho’s Oscarwinnende film Parasite uit 2019.
Eigenlijk is het kapitalistische systeem ook zo’n succes omdat het een spelelement heeft. Als je hard werkt en ambitieus bent, word je beloond met meer geld. Klinkt volkomen logisch, toch? En als je zwak, oud of minder geschikt bent om het kapitalistische spel te spelen, krijg je geen beloning.
Hiervoor hebben kapitalistische landen allerlei wetgeving bedacht om de scherpe randjes van het systeem minder pijnlijk te maken. De huidige trend bij veel landen is echter om dit af te bouwen, omdat ze economische groei beperken. Het resultaat is dat je meer verschil in inkomen ziet, maar ook mensen met serieuze geldproblemen. Dat geldt zeker ook voor Zuid-Korea.
Waarom ik deze economieles geef? Omdat mensen wereldwijd dus meer interesse hebben in antikapitalistische films en series. Wat als je mensen hun hebzucht tot het uiterste in een spelletje verandert en ze de meest afschuwelijke dingen laat plegen? Squid Game geeft daar antwoord op.
Iedereen kent de kinderspelletjes
Squid Game is op en top Koreaans. Je leert tussendoor een hoop over de Aziatische cultuur en hoe de verschillende klassen met elkaar omgaan. Maar bedenker Hwang Dong-hyuk is wel zo slim dat hij de deelnemers universeel bekende spelletjes laat spelen. Wie heeft er vroeger op het schoolplein niet Annemaria Koekoek gespeeld? Alleen waarschijnlijk niet met een robotmeisje en scherpschutters die je neerknallen als je beweegt…
Wat Netflix niet had kunnen voorzien, was dat de spelletjes viral zouden gaan op social media. Iedereen wilde Annemaria Koekoek weer spelen en ontdekte via mond-tot-mond reclame wat Squid Game was. Niet iedereen kreeg overigens via social media mee hoe bloederig de serie werkelijk is, maar dat is voer voor een andere Feature.
Misschien wel het mooiste aan Squid Game’s megasucces is dat het Netflix overtuigde om nog veel meer films en series met andere landen dan de VS te maken. Daar plukt Nederland ook de vruchten van, en natuurlijk moest er daarnaast zo snel mogelijk een tweede seizoen van Squid Game komen. Regisseur Hwang Dong-hyuk nam alsnog de tijd om die te maken, maar vanaf 26 december kunnen we dan eindelijk het tweede seizoen van zijn meesterlijke thriller zien.
Opmerkingen