
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="59bb1b76-72cc-4f11-bdd7-8144384c93f0"><p style="text-align: justify;">Ik had laatst een discussie met Tjeerd. Nu hebben we die wel vaker, maar waar één en ander meestal verzandt in nodeloos gebash en eindeloos heen- en weergegooi van de woorden 'welles' en 'nietes', leek de conversatie ditmaal zowaar vruchtbaar. Het onderwerp? De vraag wanneer een game een 'echte game' is. Tjeerd - ééndimensionaal als-ie is - vindt dat eigenlijk alle spellen voor dit predikaat in aanmerking komen. Maar volgens mij liggen de zaken toch nét wat gecompliceerder.</p><p></p><p style="text-align: justify;"> </p><p style="text-align: justify;">Kijk, vroeger was het overzichtelijk: games waren stukjes software die dienden tot vermaak, gespeeld op een console of PC. Echter, met de komst van social, smartphone en indie-spellen, is de kwestie anno 2014 ineens stukken ingewikkelder. Want is bijvoorbeeld Candy Crush Saga een echte game? FarmVille? Of mag je die benaming alleen plakken op 'grote' console- en PC-titels als Dragon Age en Assassin's Creed? En hoe zit het dan met een spel als Fez? Een spin-off als Escape Dead Island? Zijn dit nog wel 'echte games'? Of toch een soort 'unterspielen'?</p><p style="text-align: justify;">Wat mij betreft dat laatste.</p><p style="text-align: justify;">Laat ik vooropstellen dat ik heus kan genieten van downloadables als Limbo of gimmicky, one-trick indies als Ridiculous Fishing. Mijn aandacht écht vasthouden doen ze evenwel niet. Ligt dat aan de kneuterige graphics, de éénknops-besturing of het feit dat het aanvoelt als simpel tijdverdrijf? Ik weet het niet. Wat ik wél weet, is dat ik het liefst zo snel mogelijk weer achter mijn TV kruip om te genieten van een volvette, op alle fronten bevredigende, 'echte' game.</p><p style="text-align: justify;">Maar dan krijg ik gasten als Nino over me heen. Jurjen. Of nu dus Tjeerd, die Fez nog nooit gespeeld heeft, maar wel gewoon achter de indie-hype aanloopt omdat hij nou eenmaal erg gevoelig is voor groepsdruk. Toch, alhoewel ik simpele spelletjes heus waardeer, ben ik niet overtuigd: de 'lovers' doen me simpelweg teveel denken aan mensen die voor een abstract schilderij staan, hun hand eens langs de hipsterbaard laten gaan en net doen of ze 'het snappen', totdat ze te horen krijgen dat één en ander door een kleuter van vier is gevingerverfd. Posers.</p><p></p><p style="text-align: justify;"> </p><p style="text-align: justify;">En kom nu niet met het non-argument dat Triple-A games shallow zijn, en indies zo verschrikkelijk vernieuwend. Immers, voor elke Call of Duty bestaat er een BioShock, terwijl er voor elke Journey weer tien generieke pixelshooters zijn. Iedereen die zegt dat-ie liever Luftrausers speelt dan Far Cry 4, liegt. Daarnaast: dédain doen dat FIFA een casual-game is, is zóóó 2001. Die shit heeft een diepgang waar zelfs de meest geavanceerde indie alleen van kan dromen.</p><p style="text-align: justify;">Maar goed: echte games dus. Spellen waar een team van honderd man aan heeft gewerkt, waar geld en liefde in gestoken is en die niet voor 1,99 euro in het Android-/iOS-riool worden gedumpt. Of niet? De jury is nog altijd verdeeld...</p></div>
</div>
</content>
</article>


Wanneer is een game een 'echte game'?

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links