Warhammer 40,000: Space Marine 2 (PS5) review – De ultieme machtsfantasie

Legers vol genetisch gemodificeerde krijgers die elkaar en zwermen aliens te lijf gaan met oversized wapens? Verbazingwekkend diepgaande lore die gedurende pakweg 35 jaar alleen maar interessanter en uitgebreider is geworden? Een fascinerend toekomstbeeld waarin oorlog centraal staat en religie en technologie samenkomen als in geen andere franchise? Ja, Warhammer vind ik al jaren mateloos interessant. Van een afstandje, dan. Want telkens als ik een Warhammer-game speel, of me verdiep in het tabletopspel, houd ik het al snel weer voor gezien. De brute oorlogvoering en veel te brede mannen met veel te brede wapens spreken me aan, maar in de praktijk lijkt geen enkele game daar goed op in te spelen. Enter Warhammer 40,000: Space Marine 2.

Bruut, bombastisch, breed

Laat ik het meteen maar verklappen: Space Marine 2 is met gigantische afstand de vetste Warhammer-game die ik ooit heb gespeeld. Ik val haast automatisch terug op woorden als ‘vet’,  terwijl ik op mijn eerste stagedag al leerde dat je in een review bar weinig aan zulke nietszeggende termen hebt. Maar ik kan gewoon niet anders. Space Marine 2 is brúút. Bombastisch. Gruwelijk. Wreed! Het is moeilijk te beschrijven zonder minimaal tien scheldwoorden te gebruiken. Dan maar zo: AAAAAAAH!!

Zoals je kunt lezen giert zelfs terwijl ik dit typ de adrenaline nog door m’n lichaam. En dat terwijl ik best sceptisch aan Space Marine 2 begon. Na een halfuur dacht ik al door te hebben hoe de vork in de komisch grote steel zit; dit is een redelijk simpele, coöperatieve third-person shooter waarin je probeert je mannetje te staan in een zee van aliens. Van afstand schiet je wat met wapens die nét genoeg van elkaar verschillen, van dichtbij ram je erop los met een van de handjevol verschillende mêleewapens. Ondertussen ontwijk je de rode aanvallen van je vijanden en pareer je de blauwe. Je loopt van simpele objective naar simpele objective, drukt hier en daar op een knopje, en wordt aan het einde van elk level overrompeld door een grootschalige aanval.

Immense schaal

Eerlijk gezegd is dat het ook wel, al komen er uiteindelijk wel nog zes verschillende classes bij kijken, met elk hun eigen gadgets, skills en wapens. Door herhaaldelijk een zestal missies (Operations genaamd) te voltooien kun je die levelen, en punten verdienen om aan perks uit te geven (zowel voor je Class-ability als voor elk wapen). Het zijn dingen die je al in tig andere shooters hebt gezien, maar het wordt wel goed uitgewerkt en geeft je iets om naartoe te werken terwijl je aliengenocide pleegt. Voeg er een riante hoeveelheid armortypes en -kleuren aan toe – schijnt allemaal ook nog eens in te haken op de lore – en het personalisatiefeestje is compleet.

Op papier is het allemaal erg simpel, maar Space Marine 2 weet toch urenlang je aandacht erbij te houden. Zeker nadat ik uit de jungles van de eerste levels stapte, begon ik me te vergapen aan de immense schaal van deze game. Nee, de levels zelf zijn niet per se groot. Ze zijn zelfs erg lineair, en voor het afwijken van de gebaande paden word je met niet meer beloond dan een self-revive, een healingkit, een wapen of een audiolog. Het is meer dat je continu het gevoel hebt in een gigántische oorlog verstrikt te zijn.

Zwermen aliens vliegen in de verte of razen over je heen, grootschalige explosies laten imponerende bouwwerken in elkaar storten en overal waar je kijkt is wel íémand (of iets) aan het vechten. De game is werkelijk prachtig, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de adembenemende vergezichten waar je om de haverklap op getrakteerd wordt.

“Fuck, yes!” is het enige wat ik op die momenten kan denken, en eigenlijk blíjf ik dat denken terwijl ik daarna van objective naar objective loop en aliens in de pan hak. De gameplayloop is simpel, maar ontwikkelaar Sabre Interactive heeft ‘m feilloos afgewerkt. Ze weten het tempo precies hoog genoeg te houden door regelmatig een nieuwe bak aliens voor je neus leeg te kiepen. En hoewel ik op twee handen kan tellen hoeveel verschillende vijanden er in de game zitten, blijft het na twintig uur nog steeds heerlijk om ze allemaal in een bloedmist uiteen te zien spatten.

Goede Broeders, Slechte Broeders

Het verhaal van Space Marine 2 – ja, dat is er ook! – draait om een testosteronbom genaamd Titus, die je mogelijk nog wel kent uit het eerste deel. Na honderd jaar de blauwe bepantsering van de Ultramarines niet aan te mogen trekken, is zijn vaardigheid om aliens uit elkaar te rukken en headshots te maken ineens weer nodig, en dus wordt zijn reputatie in ere hersteld. Althans, zijn Brothers vertrouwen hem en zijn mysterieuze geschiedenis niet helemaal, en zo krijgt dit over the top actieverhaal toch nog een dramatische twist. Titus en zijn twee compagnons zijn continu aan het lullen; of het nou over elkaar is of over de gebeurtenissen waar ze in verstrikt raken. Hoewel het na een tijdje wel een beetje op Goede Broeders, Slechte Broeders begint te lijken, vormt het een prima rode draad door een aaneenschakeling van toffe gevechten.

Ik heb me laten vertellen dat Sabre Interactive zijn huiswerk goed heeft gedaan wat betreft de Warhammer-lore, maar het mag dus duidelijk zijn dat je niets met de franchise hoeft te hebben om enorm van Space Marine 2 te kunnen genieten. Je zult lang niet alles snappen – de commandostructuur, de verschillende Chapters, waarom er fucking robotische baby’s rondvliegen (?!) – maar zult op z’n minst genieten van hoe het allemaal is vormgegeven en gaandeweg een hoop Warhammer-lore opzuigen.

Mainstream aantrekkingskracht

Space Marine 2 doet wat ik altijd heb gewild van een Warhammer-game. Het laat je in de huid kruipen van een supersoldaat en geeft je de ultieme machtsfantasie die daarbij hoort. De combat is ontzettend lomp en zo gewelddadig dat het bijna lachwekkend wordt; je trekt vijanden letterlijk uiteen en douwt met regelmaat een afgescheurde ledemaat in een keelgat. Het is zó cool. Warhammer is met deze game ineens aantrekkelijk voor de meer mainstream gamer, in plaats van alleen tactics-liefhebbers, en dat is een applausje waard.

Maar is er dan helemaal niets te zeiken? Ach, jawel. Zo heeft de game dus drie modi; naast de Campaign en de Operations – enkele simpele objectives die een prima decor bieden voor het massale bloedvergieten – is er ook een PvP-modus met drie speltypen, maar die heb ik helaas niet kunnen checken gedurende de reviewperiode. Ik verwacht er eigenlijk niet veel van, want ik kan me moeilijk voorstellen dat schieten op andere spelers even leuk kan zijn als de bloedlust die de PvE-modi bij me opwekken.

En er zijn wat technische schoonheidsfoutjes. In grootschalige battles kakt de framerate op de PS5 een tikkeltje in, maar dat had ik in het heetst van de strijd vrijwel nooit door. Het viel pas op nadat ik vervolgens een gebouw in liep. Daarnaast is er voor offline spelers niet heel veel te doen naast de Campaign, de zes Operations en mogelijk het herspelen ervan op de vier verschillende moeilijkheidsgraden, en is het dus maar de vraag hoelang je dat leuk blijft vinden.

Voor mij blijft de game na twintig uur op de klok in ieder geval nog altijd geweldig, en ik kan me niet voorstellen dat ik ‘m snel wegleg. Dat realiseerde ik me toen ik in mijn laatste Operation tegen golven aan aliens stond te vechten met mijn favoriete class (de Assault met z’n gigántische hamer). Ik vloog de lucht in, landde telkens weer met een verwoestende klap in groepjes kleine aliens, schakelde rap over naar de grotere vijanden om mijn schild terug te krijgen via executies en maakte gretig gebruik van de krachten van mijn broeders. Dat bleef maar doorgaan, twintig minuten lang, en de aliens bleven komen. Wat blijkt? Ik had gewoon op een knopje moeten drukken om naar de volgende kamer te gaan, maar was te druk met het uitleven van mijn ultieme machtsfantasie, het zijn van een badass Ultramarine. Hopelijk leest m’n stagebegeleider niet mee: godverdomme, wat is Warhammer 40,000: Space Marine 2 vét.

Warhammer 40,000: Space Marine 2 is vanaf 9 september verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X en S en pc.