
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="aeebb4d5-300e-4015-90e4-59619317162c"><p>Quentin Tarantino is de man die de gewone filmliefhebber met de cinemasnob verbindt. Hij zorgt dat het publiek gaat joelen van plezier, maar laat tegelijkertijd critici geïntrigeerd aan hun baard pulken. De tien films die QT heeft gemaakt zijn niet van een constante kwaliteit, maar er zitten altijd een of meerdere onvergetelijke dialogen, legendarische characters, fantastisch gefilmde actiescenes of andere plotselinge uitbarstingen van geweld in. En meestal van alles een beetje. De regisseur/schrijver weet bijna altijd te verrassen en al zijn creaties hebben een heel specifieke vorm van ‘QT-coolness’. Tarantino maakt eigenlijk de GTA’s onder de films: maatschappijkritisch, humoristisch op een ironische manier en knettergewelddadig. Reden genoeg om zijn bizarre creaties te ranken op volgorde van goed naar geniaal!</p><p></p><h3>10. The Hateful Eight (2015)</h3><p>Na de eerste keer kijken was ik niet heel erg onder de indruk van het toneelstukachtige The Hateful Eight, simpelweg omdat het ‘moordmysterie’ in het hart ervan me niet enorm wist te grijpen. Het kwam over als een soort hele koude Cluedo-western en ondanks de typische Tarantino-dialogen, had The Hateful Eight wat mij betreft niet dezelfde achteloze vlotheid van z’n vorige films. Misschien had het ook iets te maken met het feit dat ‘ie in dezelfde maand uitkwam als The Revenant, een western met een vergelijkbare setting waarin Leonardo DiCaprio half opgevreten wordt door een beer, en ja, dat is moeilijk concurreren natuurlijk. Maar hoe dan ook had de nieuwste QT de schijn tegen, iets waar zijn films niet vaak last van hebben.</p><p></p><p>Na een tweede keer kijken wist ik The Hateful Eight echter al wat beter te waarderen, omdat ik de grote bek van Chris Mannix (Walton Goggins) dit keer meer op waarde schatte, harder kon lachen om de ironische beschaafdheid van Oswaldo Mobray (Tim Roth) en meer genoot van niemand minder dan Ennio Morricone (The Good, the Bad and the Ugly) zijn fantastische original score. Toch, ondanks dat The Hateful Eight een fantastische film is waar menig filmmaker jaloers op mag zijn, voelt het enigszins als een minder stijlvolle, verrassende en spannende versie van Reservoir Dogs. Ik had beter van QT verwacht en het was de eerste keer dat ik bang was dat hij z’n beste tijd wel had gehad…</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/nIOmotayDMY" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>9. Death Proof – Grindhouse (2007)</h3><p>Een film maken alsof het een double feature is -zoals bioscopen vroeger twee films aanboden voor de prijs van één- en zo’n compleet van de pot gerukte productie ook nog eens samen met Robert Rodriguez aangaan? Dat was een idee zó geïnspireerd 70’s en briljant gestoord dat alleen Quentin Tarantino het kan bedenken, laat staan daadwerkelijk produceren! Het uiteindelijke resultaat is iets minder boeiend dan het plan deed vermoeden, want het leukste aan Grindhouse zijn eigenlijk de heerlijke neptrailers die voor en tussen de films door komen (van onder andere Machete). Niet dat de chicks-stuntend-in-en-op-auto’s-film van Tarantino saai is, hoor! Integendeel, het is een bijzonder spectaculaire en sexy film met een achtervolgingsscène die maar niet op wil houden, Kurt Russell als bazige, toxic bad guy Stuntman Mike en hoewel dat voor velen geen argument vóór zal zijn, is het ook nog best wel een feministische film. Net zoals Kill Bill, trouwens, maar het blijft niet makkelijk voor een man om iets te maken dat zo uitgesproken tégen de patriarchaat is.</p><p><br/>Maar toch, als je naar het volledige oeuvre van QT kijkt, dan is dit toch wel een van z’n minder memorabele films. Want hoe awesome het ook is dat Zoë Bell -als lichtend voorbeeld voor alle stuntvrouwen- zo’n grote rol heeft, het is toch wel pijnlijk duidelijk dat ze niet in de eerste plaats een actrice is. En het hoge schlock-gehalte is tof voor de nostalgische mensen onder ons die vroeger gigantisch genoten van dit soort exploitatie B-films, maar voor degenen die daar geen verbintenis hebben, tja… kan het best als een gimmick overkomen. Ook heeft Death Proof de meest eenvoudige, rechttoe rechtaan en platte ontknoping van alle wraakfilms die QT inmiddels gemaakt heeft, maar daarom niet minder bevredigend en wel heel erg vet in beeld gebracht. Want ja, het is niet alsof Tarantino het zich er opeens makkelijk vanaf maakt.</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/m5VmaMY7T70" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>8. Kill Bill: Volume 1 (2003)</h3><p>Precies toen we dachten dat Tarantino een stijl en een genre had gevonden, gooide hij het 6 jaar na Jackie Brown over een compleet andere boeg met Kill Bill. Dit is een wraakfilm pur sang, maar tegelijkertijd ook een parodie op het genre, want veel wordt met een dikke knipoog en gevoel voor humor gebracht. Dit was precies wat ik er vroeger niet helemaal aan begreep, want om een of andere reden had ik moeite met high concept-films die zichzelf niet helemaal serieus namen. Ik wilde meegevoerd worden op een reis, hoe ongeloofwaardig ook, en als er iets gebeurde waaruit bleek dat het zelfbewust een film was, dan werd ik uit de belevenis getrokken.</p><p></p><p>Inmiddels kan ik dergelijke zelfspot en ironie veel beter waarderen en herken ik op z'n minst een aantal van de vele referenties, waardoor ik veel meer plezier uit Kill Bill kan halen. Dat gezegd hebbende is Kill Bill: Volume 1 vooral veel opbouw, QT die z’n tijd neemt voor de gekste dingen (het gesprek tussen Hattori Hanzo en Black Mamba voordat ze heeft duidelijk gemaakt waarvoor ze is gekomen, is hilarisch, maar dient verder totaal geen doel) en uiteindelijk het gigantische gevecht tegen de Crazy 88. Nog steeds fantastisch, want Uma Thurman als Beatrix ‘The Bride’ Kiddo, alias Black Mamba, speelt duidelijk de rol van haar leven, de muziek is waarlijk QTeringgoed, er zitten gigantisch veel beeldkunstjes plus -grapjes in Kill Bill: Volume 1 en het is moeilijk niet ongepast te genieten van al het spuitende bloed en de enorm gestileerde actie.</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/c_dNIXwrbzY" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>7. Kill Bill: Volume 2 (2004)</h3><p>Het tweede deel van Kill Bill kan je eigenlijk prima kijken als je de voorganger niet gezien hebt, zonder dat je veel context mist. Dat is één van de redenen waarom ik Volume 2 een interessantere creatie vind, maar ook omdat de film waarin (spoilers) Beatrix Kiddo eindelijk Bill killt constant met je verwachtingen speelt. Want als je rekent op een film met minstens zoveel spuitend bloed als de voorganger, nou dan kan je wel eens (onaangenaam) verrast worden. Als je verwacht dat het eindgevecht met Bill de battle met de Crazy 88 in Volume 1 doet verbleken, dan zal het emotionele hoogtepunt wat het daadwerkelijk geworden is waarschijnlijk een klap in je gezicht zijn.</p><p></p><p>Aan de ene kant is deze verandering van toon zo spontaan dat je er flink van staat te kijken, aan de andere is het wel even een bijstelling die je moet doen als kijker. Vroeger vond ik het zeer teleurstellend en trok ik Kill Bill daarom als geheel helemaal niet zo goed, maar inmiddels weet ik het beter te waarderen op de waarden die het wél heeft. Want wat er allemaal gebeurt als Beatrix op jacht gaat naar Budd (Michael Madsen), dat is onmogelijk te voorspellen en gaat meer terug naar het harde semi-realisme waar Tarantino in z’n vorige films beroemd mee werd. Eh, totdat iemand z’n oog wordt uitgelepeld natuurlijk… En de manier waarop de relatie tussen Bill en Beatrix wordt uitgevleesd, de bizarre mix van vaderlijke en hartstochtelijke liefde die ze met elkaar delen, dat raakte bij mij best wel een gevoelige snaar. Kill Bill: Volume 2 is daarmee veel minder de Hong Kong-knokfilm waar de serie mee begon, maar daarom meer iets wat je verwacht van Tarantino: onvoorspelbaarheid!</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/q2h6EFk36kI" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>6. Django Unchained (2012)</h3><p>Ondanks dat Quentin Tarantino vooral spektakel wil bieden, is er altijd wel een politieke of maatschappelijke boodschap te ontdekken in zijn films. In Django Unchained is dat niet bepaald een onderlaag waar je diep voor moet graven en dat is zowel de charme als hetgeen wat deze film misschien nog wel lomper maakt dan QT z’n overige werk. Want ook Django Unchained is een wraakfilm en eentje die een heerlijk simpel, maar daarom misschien nog wel doeltreffender uitgangspunt heeft: de donkere man die het opneemt tegen de racistische onderdrukker. En die rassenhater spelen, dat doet Leo DiCaprio als geen ander! Leo’s Calvin Candie is een typisch gevalletje van een personage ‘you love to hate’, en hetzelfde geldt eigenlijk voor de verachtelijke Stephen, gespeeld door Tarantino-lievelingetje Samuel L. Jackson.</p><p></p><p>Het is ontzettend bevredigend en je voelt een enorme vlaag van gerechtvaardigde genoegdoening als Django zijn vengeance upon de onverdraagzame dwazen layt en deze wraakactie kan niet lang genoeg duren. Het enige, best wel grote probleem dat ik heb met de film is mijn issue met Jamie Foxx; ik voel die man niet zo, iets dat te maken kan hebben met The Jamie Foxx Show dat ik jaren geleden keek met een mix van schuldig plezier, ergernis en afgrijzen. Wat is dat een kutshow, zeg! Maar goed, mijn ding met Foxx is ongegrond en een erg persoonlijk, maar het doet voor mij wel af aan de verder heerlijke film. Gelukkig heeft Foxx laatst wat punten gescoord in mijn boekje, want hij is een explosie van charisma in Comedians in Cars Getting Coffee.</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/_iH0UBYDI4g" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>5. Jackie Brown (1997)</h3><p>Toen de opvolger van Pulp Fiction niet nóg een Pulp Fiction bleek te zijn, was ik best wel teleurgesteld toen ‘ie uitkwam in de jaren ’90. Maar Jackie Brown is geheel op z’n eigen manier een fucking coole film, alleen met wat minder ultra-geweld dan de twee vorige Tarantino’s en daarom voor een tienerventje een stuk minder indrukkwekkend. Samuel L. Jackson speelt in Jackie Brown misschien wel z’n sterkste QT-personage ooit: Ordell Robbie, een veel te veel lullende, bijzonder intelligente wapenhandelaar die zichzelf onsterfelijk heeft gemaakt met quotes zoals deze over de AK47: ‘When you absolutely, positively got to kill every motherfucker in the room, accept no substitutes’.</p><p></p><p>Ook Robert De Niro speelt een unieke rol, want zo’n criminele loser als Louis heb je hem nog nooit zien spelen, terwijl je aan het begin van de film misschien nog denkt dat hij ontzettend getypecast is. En dan is er Bridget Fonda als de even irritante als grappige ‘beach bunny’ Melanie, Michael Keaton in de rol van de meest gretige inspecteur die je ooit voor z’n bek heb willen slaan en Robert Forster als de intense, stoere en bijzonder ontspannen bail bondsman Max Cherry. Maar boven iedereen uit torent de mega-indrukwekkende Pam Grier, Tarantino’s eerste, echte power-vrouw die cool naar een nieuw niveau weet te brengen. Jackie Brown is met haar geweldige casting en personagegedreven plot een ware character piece, maar omdat het gebaseerd is op een boek en daarmee niet een 'Tarantino Original', is het wel een beetje een outsider in deze lijst. Maakt dat Jackie Brown een minder goede film? Ik vind in ieder geval van niet, want als je zelfs voor Quentin Tarantino een apart geval bent, dan ben je wel heeeeeeel bijzonder!</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/HlAECQzTkfY" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>4. Once Upon a Time… in Hollywood (2019)</h3><p>Daar is hij dan: Tarantino’s tiende film! (Of negende als je Kill Bill als 1 film telt, maar zoals je aan deze lijst ziet doe ik dat niet.) Je moet zo weinig mogelijk weten over Once Upon a Time… in Hollywood voordat je hem gaat kijken, maar ik kan in alle veiligheid meedelen dat het een enorm genot is om Leonardo DiCaprio en Brad Pitt als hartsvriendjes door de jaren 60 te zien… nou, voornamelijk rijden en rondgereden worden. Deze film speelt zich namelijk af in LA en de manier waarop deze stad in al z’n oude glorie wordt weergegeven (vermoedelijk zonder CGI, want daar is Quentin geen fan van), voornamelijk vanuit de auto, is fantastisch en sfeervol as fuck. Dit komt deels door de muziek, want er zitten volgens mij nog meer nummers in deze film dan alle Tarantino’s bij elkáár, maar ook door een spanningsopbouw waar je de nerveuze kriebels van krijgt.</p><p></p><p>Er is echter nog veel meer om van te houden, zoals de campy commercials die de tijdsgeest op hilarische wijze illustreren, de engelachtige verschijning van Margot Robbie als Sharon Tate en de fictieve scènes/trailers van nepfilms/series waar hoofdrolspeler Rick Dalton in speelt. Sowieso is de geslaagde mix van fictie en ware gebeurtenissen eentje waardoor je constant op het verkeerde been wordt gezet in het bizarre Rede Apple-universum van QT. Maar toch, als je Once Upon a Time… in Hollywood voor 1 reden moet kijken, dan is het wel de bromance van Pitt en DiCaprio, die zowel hartverwarmend als enorm grappig is. Pitt z’n Cliff Booth is gortdroog en extreem cool, DiCaprio’s Rick Dalton is emotioneel instabiel op een kostelijke manier. Ik zou wel een margarita willen drinken en een in LSD gedrenkte peuk met deze gasten willen roken!</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/ELeMaP8EPAA" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>3. Reservoir Dogs (1992)</h3><p>In 1992 werd een niets vermoedend publiek plotseling geconfronteerd met de coolste, meest menselijke misdadigers die we ooit een roofoverval hebben zien upfucken. Nou ja, niet dat we de daadwerkelijk misdaad ook echt te zien krijgen, want alles daarvan gebeurt buiten beeld, maar dat maakt deze film niet minder spannend en overtuigend. Het is zelfs de charme ervan, het non-lineaire narratief waarin het centrale plotelement, de roofoverval, in sprankelende, scherpe dialogen duidelijk wordt.</p><p></p><p>Alles wordt uitgebeeld met een gestoord goede cast, allemaal acteurs in hun prime: van Harvey Keitel tot aan Steve Buscemi en Michael Madsen, deze mannen spelen geen criminelen, ze zíjn het gewoon. De soundtrack stuwt het ritme van de film voort, met scènes die Tarantino letterlijk om bepaalde nummers heeft heen bedacht, en wow, wat is het geweld schokkend en extreem! QT heeft zijn naam in één klap gevestigd met deze legendarische creatie en het leek zo goed als onmogelijk te evenaren. En volgens velen is dat hem ook niet gelukt…</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/2KLZ4fSXtgI" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>2. Inglourious Basterds (2009)</h3><p>Tarantino’s openingsscènes zijn bijna altijd van een bizar hoog niveau, maar met Inglourious Basterds liet hij de wereld voor eens en altijd zien hoe je een film hoort te beginnen. Dat is voor een groot deel te danken aan Christoph Waltz z’n enorme talent, want de manier waarop hij een Duitse officier speelt die, ondanks z’n overduidelijke evilness, extreem vriendelijk overkomt, maakt hem tien keer enger dan de meest geflipte seriemoordenaar. Meteen vanaf de eerste, zenuwslopende minuten is Inglourious Basterds gigantisch aangrijpend, een oorlogsfilm zoals je die nog nooit eerder hebt gezien en niemand behalve QT had kunnen verzinnen.</p><p></p><p>Sterke hoofdpersonages zoals Aldo Rain (Brad Pitt) en Shosanna (Mélanie Laurent) maken deze film een intens genot, maar ook de casting van de kleinere rollen -zoals Mike Myers als de Britse officier Ed Fenech, de perfect gecaste Martin Wuttke als Hitler en Daniel Brühl als de angstaanjagende Frederick Zoller- is gewoon fucking perfect. Inglourious Basterds is spannend en spectaculair, maar ook ontzettend grappig en het doden van Nazi’s wordt in geen enkele ander medium zo tot een kunst verheven als dat de Basterds te werk gaan… behalve Blaskowicz and the Freedom Fighters in Wolfenstein misschien. Het is misschien niet de meest kunstzinnige Tarantino, het heeft een enorm ‘crowd pleaser’-gehalte, maar het is zo gigantisch entertainend, zo intens voldoening gevend, dat het wat mij betreft veel meer dan een oorlogsfilm is (want daar houd ik eigenlijk helemaal niet zoveel van); het is Hollywood in z’n meest verrassende, bijna volmaakte vorm.</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/KnrRy6kSFF0" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>1. Pulp Fiction (1994)</h3><p>Toen ik als veel te jong ventje Pulp Fiction ging kijken, had ik echt geen idee wat cool was, geen flauw benul wat een écht goede film in zich moest hebben. Ja, ik had Jurassic Park en Terminator 2 al gezien, dus ik had zeker een goed idee van wat ik vet vond, maar toen kwam Tarantino met iets compleet anders… Iets dat eigenlijk voor 90% uit dialogen bestaat, maar waar ik bijna net zo hard op ging als de eerder genoemde actiefilms. Hoe extreem origineel, stoer, bruut, verrassend en invloedrijk kon een film zijn!? De gesprekken tussen Vincent Vega en Jules Winnfield zijn zó fascinerend en realistisch, maar tegelijkertijd meer gangster dan wat ik ooit in m’n leven gehoord had, dat ik het gevoel had dat scriptschrijvers vóór Pulp Fiction eigenlijk alleen maar geprobeerd hadden dialogen te schrijven, maar daar nooit echt in slaagden. De manier waarop drie verschillende verhaallijnen op een non-chronologische manier verteld worden, waardoor je van de ene verbazing in de andere valt, is meer dan een gimmick. Het zorgt er namelijk mede voor dat Pulp Fiction boven een ‘normale’ misdaadfilm uitstijgt door middel van een extra verrassingselement dat de oplettende kijker iets extra’s geeft om zich in vast te bijten en de terugkerende kijker beloont. Want de kans dat je Pulp Fiction nog een keer wil kijken, die is groot.</p><p></p><p>Ik denk dat ik inmiddels op een klein dozijn viewings zit, want ik kan niet genoeg krijgen van Vincent Vega die de vrouw van z’n baas op de meest enerverende date ooit neemt. Of Butch die een gesprek heeft met z’n veel te schattige vriendin over haar buikje. Of om The Wolf (Harvey Keitel) in actie te zien. Of te genieten van de veel te awesome (surfer)muziek terwijl Jules en Vincent hun pistolen in hun volleybalbroekje douwen. Fuck wat is deze film goed. Pulp Fiction heeft me geleerd wat cool is, heeft me ongeveer evenveel uren aan entertainment gegeven als Terminator 2 en Jurassic Park, en daarvoor ben ik Quentin Tarantino eeuwig dankbaar.</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/tGpTpVyI_OQ" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p></div>
</div>
</content>
</article>


Wouters Top 10 Quentin Tarantino-films – met Once Upon A Time in Hollywood

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links