
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="da219272-2db4-4f96-8c02-6dddcd3814c6"><p>In al die tijd dat ik al jaarlijstjes maak van mijn favoriete films, is alleen op <a href="https://pu.nl/artikelen/blog/wouters-top-tien-films-van-2009/" target="_blank">die van 2009</a> geen Marvel-film te vinden. Niet zo vreemd, want 2009 was uniek in z’n MCU-loosheid… tot het hellejaar 2020 uitbrak. Van de lijst ellende die <i>twenty-twenty</i> ons bracht staat het gebrek aan een Marvel-film-shot lang niet op nummer een, maar ik moet zeggen dat de afkickverschijnselen minder erg waren toen ik stopte met roken. Gelukkig zorgt het gebrek wel voor een unieke top twintig in een fucking, ehm… bijzonder jaar.</p><h3><b>20. Tenet</b></h3><p>Mijn Nolan-fandom bereikte z’n hoogtepunt met The Dark Knight, maar staat inmiddels op een laag pitje. Ik doorzie z’n trucjes inmiddels en Tenet heeft weinig gedaan om me van gedachten te veranderen. Wil niet zeggen dat dit geen technisch meesterwerk is, maar emotioneel gezien liet het me nogal koud.</p><h3><b>19. The Invisible Man</b></h3><p>De enige film die ik in de bioscoop zag gedurende mijn vijf maanden in Tbilisi. Ik was dronken en pissed off, dus misschien dat ik deze nieuwe take op een klassieker, waarin werkelijk alles op slimme wijze gemoderniseerd is, enigszins ondergewaardeerd heb. Dat kan ook zijn omdat ik de goedkope maar efficiënte Blumhouse-manier van filmmaken wel kan waarderen, maar er niet helemaal gek op ben. Kan niet wachten om te zien wat ze met Dracula doen though!</p><p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/WO_FJdiY9dA" width="560"></iframe></p><h3><b>18. Mank</b></h3><p>Niet per se een enorme aanrader, want het verhaal over de scriptschrijver van Citizen Kane is redelijk niche en eigenlijk voornamelijk interessant voor de echte, op zichzelf wankende filmhipster/snob. Maar omdat ik redelijk gefascineerd ben door de periode waarin deze film zich afspeelt en ik de laatste jaren wat geoefender ben geworden in het kijken naar de langzaamheid van een zwart-wit-film uit de <i>Golden Age of Hollywood</i>, kon ik de laatste van David Fincher wel waarderen. Oh ja, en ik ben een hipster-snob-wanker, dat helpt ook.</p><h3><b>17. Borat Subsequent Moviefilm</b></h3><p>Ik heb hardop gelachen en vond het af en toe zelfs spannend om te zien in welke situaties Sasha Baron Cohen en zijn fantastische tegenspeelster Maria Bakalova zichzelf plaatsten in Borat 2. Meer had ik ook niet verwacht en verlangd van deze film, dus ik ben de man die me geïntroduceerd heeft aan de mankini wederom dankbaar.</p><p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/4E3v78s4tVI" width="560"></iframe></p><h3><b>16. The Trial of the Chicago 7</b></h3><p>Een keer in de zoveel tijd moet je een rechtbankdrama in je leven toelaten en deze is dan een goede keuze. Sowieso een van de betere Netflix Originals in jaren.</p><h3><b>15. Da 5 Bloods</b></h3><p>Ik weet het vaak niet met Spike Lee en zijn verwarrende artistieke keuzes, maar in Da 5 Bloods is te veel om van te houden. Denk aan avontuur, bruut geweld, broederschap en een groep fantastische acteurs, met als hoogtepunt Delroy Lindo en zijn afdaling in de duisternis.</p><p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/D5RDTPfsLAI" width="560"></iframe></p><h3><b>14. Relic</b></h3><p>2020 mag dan een slecht jaar zijn geweest voor superheldenfilms en alle andere blockbusters, maar het is geweldig geweest voor het horrorgenre! Relic is daar een goed voorbeeld van: een Australische griezelfilm met zware, onderliggende thema’s zoals verlies en ouder worden. Niet naar kijken als je je al kut voelt, maar anders is dit een zware, maar overtuigende film.</p><h3><b>13. Superman: Red Son</b></h3><p>Jason Isaacs is Superman als hij was opgegroeid in de Sovjet Unie, een briljant concept voor een comic dat ook een hele toffe animatiefilm is geworden. Mijn oude liefde voor Supes en mijn nieuwe fascinatie voor dat gestoorde Rusland, samen in een film: top!</p><p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/n0s0FJfyqGk" width="560"></iframe></p><p></p><h3><b>12. Possessor</b></h3><p>De zoon van bodyhorrormeester David Kronenerg, Brandon, kan net zulke choquerende shit maken als zijn pa. Hij weet ranzigheid, bloederigheid en grof geweld een soort van artistiek te maken in deze bijzondere scifi/horror-combo.</p><h3><b>11. The Rental</b></h3><p>Het regiedebuut van Dave Franco is een intieme home invasion-horror-terror-film die veel nadruk legt op diens overtuigende personages. De afwikkeling van het redelijk simpele verhaal vond ik wat tegenvallen, maar verder was ik constant gechoqueerd en/of geïntrigeerd tijdens het kijken van deze film.</p><p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/MGdcTUMGxB0" width="560"></iframe></p><p></p><h3><b>10. Color Out of Space</b></h3><p>Ranzige, The Thing-achtige body horror, mooie kleurtjes en een Nicholas Cage die volop ‘Cage’ gaat: deze film is misschien een beetje klungelig en vlak vergeleken met Lovecraft z’n werk, maar het is zeker bizar en freaky genoeg om met recht Lovecraftiaans genoemd te worden.</p><h3><b>9. The Midnight Sky</b></h3><p>Ik houd van sci-fi, ook als het zo serieus en zelfs een beetje deprimerend is,zoals in Arrival en Ad Astra. Qua kwaliteit past The Midnight Sky tussen die twee in, want deze prachtig geschoten film met als middelpunt de bijzondere relatie tussen een oude George Clooney en de jonge Caolinn Springall weet bij mij ongeveer op dezelfde knopjes te drukken. Als je hier niet ingaat met de verwachting dat je een spectaculaire actiefilm gaat zien, maar meer rekent op een semi-filosofische serieusheid met veel karakter, dan hoop ik dat je je vermaakt.</p><p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/DXUUqr3AFKs" width="560"></iframe></p><h3><b>8. Onward</b></h3><p>Precies wat ik nodig had middenin de eerste lockdown: een lekker heilzame Pixar-film. Het heeft fijne world building waarvoor de Netflix-film Bright (dat een vergelijkbare opzet heeft) zich nog dieper in een hoekje zou moeten schamen, brengt warme familiegevoelens naar boven en is gemiddeld grappig, waardoor ik gedurende de hele film blij bleef.</p><p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/gn5QmllRCn4" width="560"></iframe></p><h3><b>7. Boss Level</b></h3><p>Aan de ene kant een simpele actiefilm met een Groundhog Day-insteek, aan de andere kant heeft Boss Level best wel sterke personages met een aantal indrukwekkende karaktermomenten. Mel Gibson die een bloedstollende bad guy-preek aflevert aan het adres van een zich sterk houdende Naomi Watts is een van mijn favoriete scènes van 2020. Thanks voor de aanrader, Mons!</p><h3><b>6. Uncut Gems</b></h3><p>Ik kan me niet voorstellen hoe het script van deze film, waarin echt constant op hoog tempo gepraat wordt vaak door meerdere mensen tegelijk, eruit moet zien. De drukkende sfeer en de stressvolle chaos van deze film maken dit een van de meest unieke thrillers die ik ooit heb gezien.</p><h3><b>5. Harley Quinn: Birds of Prey</b></h3><p>De enige DC/Marvel-joint die ik vorig jaar in de bios zag, en ik heb me kostelijk vermaakt met deze cartoon-achtige, ongecompliceerde film. Er wordt niet alleen goed gebruik gemaakt van Gotham City als locatie, met een briljante keuze voor de setting van de laatste akte, maar ook van de talenten van Margot Robbie en vooral Ewan McGregor, die als The Black Mask een van de meest unieke bad guys in superheldenfilmhistorie speelt. Ik ging ook prima op de feministische touch, die niet belerend maar juist opzwepend is en de stijl voelt alsof Birds of Prey een naar live action vertaalde animatiefilm is! Eh, als je van die opmerking enigszins patat kan maken…</p><p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/kGM4uYZzfu0" width="560"></iframe></p><h3><b>4. Rocks</b></h3><p>Een film over kids in Londen die het verre van makkelijk hebben, maar het beste maken van hun kutsituatie door lol te hebben, cool te zijn en elkaar blij maken met hun enthousiasme. Ik had regelmatig een brede glimlach op m’n smoel, puur door het charisma van deze fantastische groep girls, die er alleen afgleed wanneer de hoofdrolspeelster shit meemaakt die ze niet verdient. Maar vervolgens kwam die smile terug met een wrake als haar vriendinnen haar te hulp schoten. Een heerlijke achtbaan van emoties, deze superpositieve indie.</p><h3><b>3. His House</b></h3><p>De beste horrorfilm die ik in 2020 zag was ook meteen een van de betere dramafilms van dat jaar. Zware kost dus, want waar deze twee vluchtelingen uit Zuid-Soedan allemaal mee te maken krijgen – zoals dat ze een krot van een huis toegewezen krijgen wanneer ze in Engeland aankomen - dat gaat niemand in de koude kleren zitten. Maar naast deze doffe ellende biedt His House ook fantasierijke horror met indrukwekkende effecten en zeer bijzondere shots, waardoor het gevoel van ongemak en medelijden regelmatig ingewisseld wordt voor pure ontzag.</p><p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/DYY0QJhlXjc" width="560"></iframe></p><h3><b>2. Extraction</b></h3><p>Een actiefilm die gigantisch effectief is in z’n eenvoud. Ik had dit nodig! Aan de ene kant is dit een typische ‘niet lullen maar aars schoppen’-type film met actie van het hoogste fucking niveau, inclusief een megavette <i>one taker</i> waar je kaak vijftien keer van openklapt. Maar Extraction heeft ook genoeg gevoelige momenten die mij zeker niet onberoerd lieten, waardoor dit meteen mijn meest geliefde Netflix-film is geworden. Ik ben de Russo-broers zeer dankbaar dat ze weer gezorgd hebben (de mannen van The Winter Soldier, Infinity War en Endgame produceerden deze film) voor een van mijn favorietjes.</p><h3><b>1. Wolfwalkers</b></h3><p>De makers van Wolfwalkers, het Ierse Cartoon Saloon, mag zich wat mij betreft meten met giganten als Disney, Pixar en Ghibli. Song of the Sea en The Secret of Kells zijn magische films, The Breadwinner kon ik bijna niet uitzien doordat het een rechtvaardige woede in me naar boven haalde en Wolfwalkers is wat mij betreft hun beste creatie tot nu toe. Het heeft belachelijk mooie animatie waarin een paar gewaagde artistieke keuzes worden gemaakt, muziek waar je op wegzweeft, een meeslepend verhaal over mens versus natuur en zoveel magisch emotionele momenten dat je dit het beste kan kijken met geestelijke ondersteuning binnen knuffelbereik. Oh, en het helpt ook dat ik wolven een beetje zie als mijn onofficiële spirit animals. Hoe dan ook, zo mooi, fantasievol en krachtig als Wolfwalkers kan alleen een animatiefilm zijn.</p><p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/d_Z_tybgPgg" width="560"></iframe></p><p>Disclaimer: een aantal films in deze lijst komen uit 2019, maar hadden een Nederlandse release (mijn bron is wat dat soort info betreft altijd IMDB) in 2020. Oké, dat was hem voor mij. Nu is het jullie beurt! Wat heb ik gemist? Met welke flicks zijn jullie het eens en oneens? Breng het aan!</p></div>
</div>
</content>
</article>


Wouters Top 20 films van 2020

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links