De Sonic the Hedgehog-films zijn eindelijk op snelheid

Let op: er volgen hele lichte spoilers voor alle drie de Sonic the Hedgehog-films.

De Sonic-film-franchise had makkelijk kunnen crashen na de eerste trailer. Het ontwerp van de Blue Blur schoot bij fans, en eigenlijk iedereen die weet hoe Sonic eruit ziet, in het verkeerde keelgat. De studio investeerde daarentegen in een redesign dat wél op de bekende blauwe egel leek, en het eerste deel behaalde ondanks de opgelopen productiekosten toch een beste opbrengst. In ieder geval genoeg om een vervolg te waarborgen.

Run, hedgehog, run

Nu moet ik toegeven dat Sonic - zowel de games als de films - mij hebben bekoord. Mario was in mijn huis de prominente platformmascotte, en Sonic Forces als gratis PlayStation Plus-game gaf mij niet bepaald de beste indruk van de franchise. Ik heb ook Sonic Mania geprobeerd, en hoewel dat spel me beter beviel, werd ik er nog steeds niet bepaald warm van. Sonic gaat gewoon… te snel? Edoch: ik ben de kwaadste niet, dus als er een film over een van de grootse game-iconen ooit draait ga ik wel even kijken. Het voelde toch als een soort stukje gamegeschiedenis, zeker na dat controversiële eerste design.

Maar damn, dat viel nogal tegen. Ondanks dat ik niet ontzettend bekend was met het Sonic-universum, was een buddy-cop-film met James Marsden zo ongeveer wel het laatste dat ik verwachtte van een film over de snelheidsduivel. Jim Carrey maakt er nog een feestje van als Doctor Robotnik, maar niets eraan voelt echt als een adaptatie van de Sonic-games en diens wereld. En die wereld kan best gewoon onze aarde zijn hoor, begrijp me niet verkeerd. De eerste film maakte het alleen nog niet interessant. Sonic the Hedgehog is te veel van het “magische wezen in de mensenwereld”-cliché. Op dat moment was ik redelijk uitgekeken op Sonic. Leuk, Tails en wat Echidna’s in de credits, maar daarvoor sprint ik niet nog een keer naar de bios.

Toen deeltje twee op het witte doek verscheen had ik er dus geen problemen mee om die over te slaan. Dat terwijl de trailers een meer fantasierijke insteek beloofden door de toevoeging van Knuckles, Tails en de Master Emerald. Zelfs Robotnik zag er met zijn warrige snor opeens beter uit, maar het duurde nog wel een jaartje voordat ik de film keek. De film zit tot op de nok vol met expositie over het Sonic-universum, bevat een soms grappige maar vooral irrelevant b-plot en grappen waar de tanden van gaan knarsen. Toch heb ik er redelijk van genoten.

Live and Learn

Die stijgende lijn is vooral te danken aan het overnemen van meer elementen uit de games. Sonic en Tails hebben dan wel een roadtrip vol met Fortnite-dansjes en flauwe oneliners, maar uiteindelijk zien we wel toffe dingen als oude tempels en een verwarde goedzak in de vorm van Knuckles. De tweede film is heus niet fantastisch, maar lijkt wel comfortabeler te zijn met het neerzetten van een echt Sonic-verhaal. In tegenstelling tot deel één wist de post-credit scène van Sonic the Hedgehog 2 mij daarom wél te overtuigen.

De belofte van Shadow the Hedgehog in het derde deel maakte zelfs een Sonic-leek als ik enthousiast voor een vervolg. Ondanks dat ik hem nooit in een game heb gezien, kende ik zijn achtergrond wel een beetje. Maar zelfs als dat niet het geval was, what’s not to love? Ik bedoel: een retecoole zwart-rode snelheidsduivel met jetschoenen? Met die insteek zijn regisseur Jeff Fowler en zijn team aan de slag gegaan, en het eindresultaat is simpelweg een hartstikke vette Sonic-film.

Sonic the Hedgehog 3 weet waar men voor komt, en laat precies dát in de opening al zien: een bad-ass Shadow-actiescène die gelijk een andere toon zet dan de vorige delen. Daarna gaan we terug naar een bekend tafereel: Sonic die met Tails, Knuckles, Tom en Maddie een heerlijk leventje leidt, soms een tikkeltje naast zijn schoenen rent en het eigenlijk gewoon hartstikke goed voor elkaar heeft.

Voor Shadow is dat een heel ander verhaal, waar we gedurende de film achterkomen. Hij is vanwege zijn oorsprong al een ontzettend interessante antagonist van Sonic, en vooral de manier waarop de twee elkaar weerspiegelen is verbazingwekkend serieus en met zorgvuldigheid in beeld gebracht. Daarmee verhelpt Sonic the Hedgehog 3 direct ook mijn grootste irritatiebron in deze films: de Blue Blur zelf.

I am All of Me…

Normaliter geniet ik best van Ben Schwartzs (stem)acteerwerk, maar hij voelde tot nu toe nooit écht overtuigend als Sonic. Halverwege deeltje drie verandert dat daarentegen drastisch. Er gaat een knop om bij de blauwe egel waardoor ik plotsklaps daadwerkelijk blij was om hem op het scherm te zien, zodat ik mee kon maken hoe hij met deze duistere weerspiegeling van hemzelf om gaat. Dat Shadow iets afpakt van Sonic, op een vergelijkbare manier als hoe dat ooit bij hemzelf is gebeurd, is geen revolutionaire vorm van verhaalvertelling. Maar het brengt Sonic wel in een situatie waarin we écht even in zijn hoofd kunnen zitten, en kunnen zien hoe hij reageert op het verlies van een dierbare.

Het voelt in ieder opzicht alsof dit derde deel de focus verlegt naar het verkennen van Sonic en zijn mede-aliens als personages, in plaats van het neerzetten van een standaard buddy-cop-bromance. Om Sonics conflict context te geven is het verleden van Shadow namelijk erg belangrijk, en ook dat wordt hier goed neergezet.

Natuurlijk blijft deze kinderfilm relatief luchtig, maar de constante pop-culture-referenties en dansjes maken ineens ruimte voor passende oneliners die Sonics karakterisering meer goed doen dan negentig procent van de overige films in de reeks. Waar ik die speelse dialogen eerder flauw noemde, hebben ze nu een daadwerkelijke betekenis.

Sonic die Shadow vertelt dat iedereen zijn catchphrase tof vindt komt niet arrogant over, maar alsof hij zijn tegenhanger op een aandoenlijke manier duidelijk wil maken dat mensen heus niet zo slecht zijn als ze soms lijken. Sonic is vaak vol van zichzelf, maar in deze context werkt het ontzettend goed.

Waarom ik tot aan de derde uiting van de franchise - eigenlijk de vierde, laten we de Knuckles-serie niet vergeten - moest wachten om daadwerkelijk iets te geven om het verhaal van deze egel is mij verder een raadsel, maar met Sonic the Hedgehog 3 is het Fowler en co. gelukt. Oh, en dan heb ik het nog niet eens over Jim Carreys fantastische - en hilarische - acteerwerk in dit deel gehad. Afijn, als de Sonic-films op deze voet verdergaan, ga ik er in ieder geval graag voor zitten.